Πέντε οδηγοί ταξί διασχίζουν τους δρόμους της Σόφιας, εν μέσω οικονομικής κρίσης, πολιτικής διαφθοράς και γενικής παρακμής. Οι πελάτες τους θα διηγηθούν ο καθένας τη δική του ιστορία και όλοι μαζί θα συνθέσουν το ψηφιδωτό ενός κόσμου που προσπαθεί να δώσει τέλος - με οποιονδήποτε τρόπο - στο αδιέξοδο. Η απελπισία, η ντροπή, ο θυμός, το αίσθημα αδικίας κάνουν την ατμόσφαιρα πνιγηρή, αλλά όλοι ελπίζουν πως ίσως η διαδρομή που έχουν πάρει να τους οδηγήσει σε ένα καλύτερο μέλλον.
Ο Στέφαν Κομαντάρεφ μιλάει στο Flix για την αλήθεια στους δρόμους της Σόφιας, την ελπίδα που κρύβεται σε κάτι τόσο αγνό όσο το χιόνι, για τις «Ιστορίες Μιας Νύχτας» μιας ολόκληρης γενιάς και μιας ολόκληρης χώρας.
Ηθελα εδώ και χρόνια να κάνω μια ταινία σαν ένα παζλ. Ολα ξεκίνησαν από την αληθινή ιστορία ενός οδηγού που μαθαίνει ότι μπορεί να κάνει μεταμόσχευσης καρδιάς, αλλά πρέπει να οδηγήσει 200 χιλιόμετρα για να φτάσει στο νοσοκομείο όπου θα γίνει η επέμβαση. Αυτή ήταν η αρχή. Μετά είχα μια συζήτηση σε ένα ταξί με τον οδηγό ο οποίος ήταν πρώην καθηγητής πυρηνικής φυσικής στην Βουλγαρία και ο οποίος μου είπε πως τα ταξί στη Σόφια είναι σαν ένα εναλλακτικό δίκτυο κοινωνικών υπηρεσιών: όποιος χάνει τη δουλειά του γίνεται ταξιτζής. Μου άρεσε η ιδέα πως στα ταξί μπορείς να συναντήσεις ανθρώπους όλων των κοινωνικών στρωμάτων και ταυτόχρονα οι άνθρωποι που οδηγούν ταξί γνωρίζουν τα πάντα, με τρόπους που δεν θα τα μάθεις ποτέ από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Παρατηρούν τη ζωή στους δρόμους από τη θέση του οδηγού και ξέρουν τα πάντα.
Τα περισσότερα περιστατικά στην ταινία είναι εμπνευσμένα από πραγματικά γεγονότα. Οπως η ιστορία με τον τραπεζίτη, το γιατρό... Υπάρχει πολλή αλήθεια στις ιστορίες, αλλά το σημαντικότερο υπάρχει αυτή η αίσθηση της πραγματικότητα. Οι ιστορίες φυσικά δουλεύτηκαν στο σενάριο, πολλά πράγματα άλλαξαν προκειμένου να γίνουν πιο κινηματογραφικές. Εδώ υπάρχει και ένας πολύ ισχυρός δεσμός με την Ελλάδα, αφού το σενάριο δουλεύτηκε στα εργαστήρια του Μεσογειακού Ινστιτούτου Κινηματογράφου (ΜΙΚ).
Κάθε επεισόδιο είναι και ένα μονοπλάνο με σκοπό να υπάρξει μια ατμόσφαιρα ρεαλισμού και αυθεντικότητας. Πριν ξεκινήσουν τα γυρίσματα, γυρίσαμε ολόκληρη την ταινία με μια μικρότερη κάμερα. Αυτό βοήθησε πολύ. Οι ηθοποιοί ήταν έτοιμοι, αλλά οι δυσκολίες παρέμειναν, όπως το να οδηγούν μέσα στην κίνηση στους δρόμους της Σόφιας. Για το πρώτο επεισόδιο χρειάστηκαν δέκα λήψεις. Το επεισόδιο στη γέφυρα ήταν επίσης από τα πιο δύσκολα: διαρκεί 18 λεπτά αλλά η κάμερα βρίσκεται αρχικά στο αυτοκίνητο, μετά στη γέφυρα, μετά πάνω σε ένα γερανό που βλέπει τη γέφυρα και ξανά πίσω στο αυτοκίνητο. Χρειάστηκαν και εδώ δέκα λήψεις.
Αν υπάρχει έστω και μια χαραμάδας ελπίδας, πρέπει όλοι να κάνουμε κάτι γι' αυτό. Η σημαντικότερη συνθήκη για να μπορέσεις να δράσεις, είναι να έχεις ολοκληρωμένη εικόνα του τι συμβαίνει. Είναι το πρώτο βήμα, αν θες να αλλάξεις κάτι.
Πρέπει να έκανα περίπου 12.000 χιλιόμετρα οδηγώντας στη Σόφια, για να βρω τις κατάλληλες τοποθεσίες για την ταινία. Πάντα τη νύχτα, όταν το τοπίο είναι σαν αυτό της ταινίας, σαν να βρίσκεσαι σε μια no man's land. Οδηγήσαμε πολύ μαζί με τον διευθυντή φωτογραφίας και συζητήσαμε με πολλούς ταξιτζήδες. Νομίζω πλέον πως δεν έχω κανένα μυστικό που δεν γνωρίζουν. Δύο από αυτούς ήταν και σύμβουλοι στην ταινία, προκειμένου να διατηρηθεί η αυθεντικότητα των σκηνών.
Η ταινία είναι μια θυμωμένη ταινία, γιατί έγινε σαν αντίδραση σε όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας. Είμαι θυμωμένος σαν πατέρας για το επίπεδο της μόρφωσης που παίρνουν τα παιδιά μου. Είμαι θυμωμένος ως γιος για τον πατέρα μου που πριν πεθάνει έμαθε με τον χειρότερο τρόπο τι σημαίνει να είσαι ηλικιωμένος στο σύστημα υγείας της Βουλγαρίας. Αυτή τη στιγμή περισσότερο από το 40% του πληθυσμού ζει κάτω από το όριο της φτώχειας, το 1/4 του πληθυσμού έχει εγκαταλείψει τη χώρα αναζητώντας ένα καλύτερο μέλλον. Αν υπάρχει έστω και μια χαραμάδας ελπίδας, πρέπει όλοι να κάνουμε κάτι γι' αυτό. Η σημαντικότερη συνθήκη για να μπορέσεις να δράσεις, είναι να έχεις ολοκληρωμένη εικόνα του τι συμβαίνει. Είναι το πρώτο βήμα, αν θες να αλλάξεις κάτι.
Ηταν σημαντικό να τελειώσω την ταινία με μια εικόνα ελπίδας. Γι' αυτό επέλεξα το χιόνι, την αγνότητα και την καθαρότητα του χιονιού. Και το μικρό κορίτσι που πρωταγωνιστεί είναι η κόρη μου. Με κάποιον τρόπο έκανα την ταινία για τα παιδιά μου. Αυτά είναι η μόνη ελπίδα. Ο,τι κάνουμε είναι γι' αυτά.
