Ο Σιμον Αμπκαριάν θεωρεί τον κόσμο ένα μεγάλο σπίτι. Και μιλάει με απόλυτη γνώση πως το θέατρο, το σινεμά, η τέχνη είναι ο μόνος τρόπος για να σπάσει κανείς τα σύνορα της γλώσσας και να συνομιλήσει με διαφορετικές κουλτούρες, παραδόσεις,
Αρμένικης καταγωγής ο ίδιος, γεννήθηκε στο Βαλ ντ' Ουάζ του Γαλλικού Βορρά, πέρασε τα παιδικά του χρόνια στον Λίβανο κι επέστρεψε στο Παρίσι το 1985 για να γίνει μέρος του θρυλικού «Théâtre du Soleil» της Αριάν Μνουσκίν, πριν ξεκινήσει το σινεμά στο πλευρό του Σεντρίκ Κλαπίς, κερδίσει τον πρωταγωνιστικό ρόλο στο «Yes» της Σάλι Πότερ και στιγματίσει το «Casino Royale» ενσαρκώνοντας τον Αλέξ Δημήτριο.
Από τότε και μέχρι σήμερα συνεχίζει να ταξιδεύει; από το Ιράν (δανείζοντας τη φωνή του) στο «Persepolis» μέχρι την Ελλάδα στο «Djam» του Τόνι Γκάτλιφ και από εκεί σε ταινίες που τον συγκινούν και του επιβεβαιώνουν πως σε κάθε δημιουργία αυτό που τελικά μένει είναι οι συναντήσεις με ανθρώπους που διαφορετικά δεν θα γνώριζες ποτέ. Οπως η συνάντησή του με την ηθοποιό και σκηνοθέτη Ινα Βάις και την ηθοποιό Νίνα Χος στην «Ακρόαση» που σκηνοθετεί η πρώτη και στην οποία κυριαρχεί με την ερμηνεία της η δεύτερη.
Τι ευτυχία και για τις δύο, το γεγονός πως ο Σιμόν Αμπκαριάν πιστεύει ακράδαντα πως οι άντρες μπορούν να βρεθούν επιτέλους στο περιθώριο αφήνοντας την «κεντρική σκηνή» στις γυναίκες...
Με την Τζόαν Αλεν στο «Yes» της Σάλι Πότερ
Με τον Μαντς Μίκελσεν στο «Casion Royale»
Τι ήταν αυτό που σας γοήτευσε στην «Ακρόαση» και γίνατε μέρος της, ακόμη και με ένα ρόλο που δεν είναι ο πρωταγωνιστικός;
Μου άρεσε ότι αυτός ο άντρας βρίσκεται στη σκιά μιας γυναίκας. Και βρίσκεται εκεί για να την στηρίξει. Μου άρεσε η μοναξιά του. Η ικανότητά του να ακούει.
Η συνάντησή μου με τη σκηνοθέτη, την Ινα Βάις ήταν, επίσης, καθοριστική. Είδα μια γυναίκα που αναρωτιόταν για τα πάντα. Φοβάμαι τους ανθρώπους που είναι σίγουροι για τον εαυτό τους και για τα πράγματα. Και φυσικά η Νίνα Χος που εκτιμώ. Εκτός από την ιστορία το να συνεργαστώ μαζί της ήταν μια μοναδική ευκαιρία.
Γενικά μιλώντας, είναι ένα μικρό θαύμα κάθε φορά που κάποιος σε πλησιάζει με ένα σενάριο και σου προσφέρει ένα ρόλο. Δεν το παίρνω ποτέ ως δεδομένο. Είμαι πάντα χαρούμενος και ευγνώμων όταν συμβαίνει.
Δεν ψάχνετε λοιπόν για πρωταγωνιστικούς ρόλους; Σας αρέσουν και οι μικρότεροι ρόλοι;
Δεν υπάρχουν μικροί και μεγάλοι ρόλοι. Εννοείται ότι θέλεις να βρίσκεσαι στο κέντρο της ιστορίας, αλλά στην «Ακρόαση» ο κεντρικός χαρακτήρας είναι μια γυναίκα. Και είναι ωραίο μερικές φορές ως άνδρας να αποσυρθείς από τη σκηνή και να δώσεις χώρο σε μια γυναίκα. Είναι ωραίο να βρίσκεσαι στην περιφέρεια και να αφήνεις το κέντρο για μια γυναίκα. Δεν μετράω τους ρόλους ως μεγάλους ή μικρούς. Με ενδιαφέρει η ιστορία που αφηγούμαστε. Και οι συναντήσεις που κάνω. Το να συναντήσω την Ινα και τη Νίνα ήταν για μένα το σημαντικότερο σε αυτήν την ταινία.
Με τη Νίνα Χος στην «Ακρόαση»
Είστε ένας ηθοποιός του κόσμου; Εχετε αρμένικη καταγωγή, μεγαλώσατε στον Λίβανο, ζήσατε στην Αμερική, δουλεύετε στη Γαλλία. Πώς ήταν να δουλεύετε σε μια ταινία με μια Γερμανίδα ηθοποιό, γραμμένη εν μέρει από μια Ελληνίδα;
Κάθε φορά που μπαίνεις μέσα σε μια ταινία ή ένα θεατρικό έργο, είναι σαν να μαθαίνεις μια ξένη γλώσσα. Οταν παίζεις Σαίξπηρ, παίζεις σε μια ξένη γλώσσα, όχι επειδή είναι στα Αγγλικά, αλλά γιατί η ποιητική γλώσσα είναι μια ξένη γλώσσα. Μπαίνοντας στην ταινία έπρεπε να μάθω τη «γλώσσα» της Ινα Βάις, να μπω στον κόσμο της. Δεν είναι δηλαδή πάντα θέμα γεωγραφίας, αν και οφείλω να ομολογήσω ότι νιώθω πιο κοντά στην ελληνική κουλτούρα απ' ότι στη σουηδική. Η δουλειά μου είναι να ταξιδεύω και να βρίσκω το σύνδεσμο ανάμεσα σε όλες αυτές τις κουλτούρες. Οταν μιλάμε για διαφορετικές κουλτούρες μιλάμε συχνά για σύνορα. Εγώ αρνούμαι να δω κάποιον ως ξένο. Προτιμώ να τον δω ως ξάδελφό μου. Μπορεί να διαφωνούμε αλλά αυτό που πρέπει να αναζητήσουμε είναι ό,τι μας ενώνει κι όχι ό,τι μας χωρίζει. Το σινεμά είναι ένας τόπος που μας ενώνει. Η τέχνη είναι ένας τόπος που μας ενώνει. Η μουσική, όπως το ρεμπέτικο που αγαπώ, είναι ένας τόπος που μας ενώνει.
Οι άνθρωποι είμαστε πιο πολύπλοκοι απ' όσο νομίζουμε. Το θέατρο και το σινεμά σου επιτρέπει να πας σε μέρη που δεν αναφέρονται στα βιβλία. Γι' αυτό η υποκριτική είναι για μένα ενδιαφέρουσα, γιατί μπορείς να βυθιστείς σε διαφορετικές, άγνωστες διαστάσεις.»
Μιλώντας για «ταξίδια». πως ήταν η εμπειρία του να παίζετε μαζί με τον Ντάνιελ Κρεγκ στο «Casino Royale»; Τι είναι αυτό που κάνει τον Τζέιμς Μποντ να αντέχει στο χρόνο;
Ο Τζέιμς Μποντ είναι μέρος της κουλτούρας μας. Ανήκει στη γενιά των γονιών μου και τη δική μου. Ηταν υπέροχο που κατάφερα να γίνω μέρος αυτής της παράδοσης. Και ήταν αφάνταστα διασκεδαστικό και περιπετειώδες. Ο Τζέιμς Μποντ είναι ένας τύπος που μου αρέσει, από το φλεγματικό του χιούμορ μέχρι τον τρόπο που εξελίσσεται μέσα στα χρόνια - ίσως κάποια στιγμή ο Τζέιμς Μποντ είναι γυναίκα και έτσι αντί για γυναίκες στα πόδια του πέφτουν άντρες. Για να δούμε...
Εκτός από την καλλιτεχνική σας ταυτότητα, είστε έντονα πολιτικοποιημένος. Ο σύνδεσμός σας με την Αρμενία παραμένει πολύ ισχυρός. Πώς αντιδράτε σε όσα συνεχίζουν να συμβαίνουν στο Ναγκόρνο Καραμπάχ;
Η εποχή μας ευνοεί ηγέτες που ενεργούν χωρίς να σέβονται ιστορίες, παραδόσεις, διεθνείς συμφωνίες... Ο Ερντογάν είναι ένας από αυτούς και είναι επικίνδυνος. Και εμείς στη Δύση προσπαθούμε να συζητήσουμε μαζί τους με όρους διαπραγμάτευσης, εκεί που θα έπρεπε να του κλείσουμε το δρόμο και να απαιτήσουμε να σταματήσει. Ειναι λογικό, γιατί η ευρωπαϊκή συμμαχία θυσιάζει το λαό των Αρμενίων προκειμένου να εξυπηρετήσει τα δικά της συμφέροντα πάνω στα πετρέλαια και το φυσικό αέριο. Οπότε αυτή η ιστορία θα συνεχίζεται, όπως συνεχίζεται χρόνια τώρα... Η ειρήνη μοιάζει με μικρότερη θυσία από τον πόλεμο.
Στο «Djam» του Τόνι Γκάτλιφ
Και η σχέση σας με την Ελλάδα;
Εχω φίλους στην Ελλάδα, στη Λέσβο. Είχα έρθει και για τα γυρίσματα του «Djam», αλλά και για το Λύκειο Επιδαύρου το 2017. Λατρεύω το ρεμπέτικο. Θεωρώ τις αρχαίες τραγωδίες ό,τι πιο μοντέρνο γράφτηκε ποτέ. Αν πρέπει να προσπαθούμε για κάτι σε μια εποχή που έχουμε χάσει την ταυτότητά μας είναι να επιστρέψουμε στα βασικά.
Δείτε εδώ το τρέιλερ της «Ακρόασης» της Ινα Βάις
