Η Σοφία Κόπολα μοιάζει με τις ηρωίδες της. Είναι λιγομίλητη, απλή, απέριττη, συνεσταλμένη. Θέλει λίγο χρόνο για να καταλάβει και τη δική σου σύνδεση με τις ταινίες της, να λυθεί, να ανοίξει την πόρτα στις πιο μύχιες σκέψεις της. Οταν το κάνει όμως είναι γενναιόδωρη, βαθιά ειλικρινής και συγκινητική.
Το Flix επικοινώνησε μαζί της για να μιλήσουμε για το «Πρισίλα», την νέα ταινία της που έκανε πρεμιέρα στο πρόσφατο φεστιβάλ Βενετίας και γέννησε το νέο It Girl των πρωταγωνιστριών του Χόλιγουντ: την Κάιλι Σπένι που έφυγε και με το βραβείο γυναικείας ερμηνείας (ο Τζέικομπ Ελόρντι είχε ήδη δει την καριέρα του να απογειώνεται. όταν δέχθηκε την πρόκληση να παίξει τον Ελβις).
Αλλωστε, στις ταινίες της Σοφίας, τον πρώτο λόγο έχει πάντα η ηρωίδα. Η ματιά της έπεφτε πάντα πάνω σε κορίτσια - εγκλωβισμένα σε παράξενους κόσμους (είτε ήταν καταπιεσμένες έφηβες, είτε νεαρές αυτοκράτειρες ή νιόπαντρες και χαμένες στη μετάφραση) όπου προσπαθούσαν να βρουν τη δική τους υπόσταση και ταυτότητα. Εκείνη τα φρόντιζε πάντα σχεδόν μητρικά, τα έλουζε με το φως της δικής της τρυφερότητας, και τα κορίτσια ενηλικιωνόντουσαν κι αποκτούσαν χώρο να μας πουν τις ιστορίες τους - διακριτικά, ψιθυριστά, ευαίσθητα.
Γιατί τώρα θέλησε να μάς μιλήσει η Πρισίλα Πρίσλεϊ; Δεν ξέραμε ήδη τα πάντα για τον Βασιλιά του Rock 'n' Roll; Ισως για αυτό ακριβώς. Γιατί ξέραμε τα πάντα για εκείνον κι ελάχιστα για εκείνη.
Ενα μικρό κοριτσάκι ήταν, σ’ ένα χρυσό κλουβί. Δεν το είχα συνειδητοποιήσει. Ηταν έφηβη. Δεν ήξερα ότι ζούσε στην Graceland και πήγαινε ακόμα στο Λύκειο. Για την Πρισίλα όμως, ο γάμος της με τον Ελβις ήταν ένα παραμύθι, μία εξιδανικευμένη ιστορία αγάπης. Ο πρώτος κι ο μεγάλος έρωτας της ζωής της...»
Σοκαρίστηκε. Αυτό το ρήμα χρησιμοποιεί για να περιγράψει τι ένιωσε όταν διάβασε την αυτοβιογραφία της Πρισίλα «Elvis & Me»
Τη διάβασα μέσα στην πανδημία. Και ένιωσα τον εγκλεισμό της. Ενα μικρό κοριτσάκι ήταν, σ’ ένα χρυσό κλουβί. Δεν το είχα συνειδητοποιήσει. Ηταν έφηβη. Δεν ήξερα ότι ζούσε στην Graceland και πήγαινε ακόμα στο Λύκειο, για παράδειγμα. Κάθε έφηβη κοπέλα θα μπορούσε να καταλάβει όσα περιέγραφε, ενώ ταυτόχρονα δεν περνούσε μία κανονική εφηβεία. Παντρεμένη με τον Έλβις, ζώντας το lifestyle της Graceland.
Δεν ήθελε να κοιτάξει αυτό τον έρωτα με ενήλικα μάτια και κριτικό βλέμμα
Ενας ενήλικας άντρας και μία 14χρονη κοπέλα - ναι, δεν είναι εφικτό να δούμε αυτό το ρομάντζο, ειδικά σήμερα, με την αθωότητα που το περιγράφει στο βιβλίο. Ήταν πολύ δύσκολο γιατί ήθελα να μην βγάλω μπροστά τη δική μου ματιά, ως ενήλικας κι ως μητέρα, αλλά να επιτρέψω στην ίδια να πει την ιστορία της. Ήταν ρίσκο - δεν μου άρεσε καθόλου πώς, για παράδειγμα, την «έντυνε λες και ήταν κούκλα», πώς την ήθελε να μεγαλώσει στο καλούπι της δικής του ιδανικής γυναίκας. Ομως έπρεπε να το καταπιέζω το δικό μου συναίσθημα. Σημασία έχει πώς εκείνη το βίωσε. Και για την Πρισίλα, ο γάμος της με τον Ελβις ήταν ένα παραμύθι, μία εξιδανικευμένη ιστορία αγάπης. Ο πρώτος κι ο μεγάλος έρωτας της ζωής της. Οπότε ήθελα το κοινό να νιώσει το δικό της συναίσθημα κι όχι τη δική μου γνώμη. Μετά, θα μπορούσαμε φυσικά να συζητήσουμε όλες τις παραμέτρους - γιατί υπάρχουν. Η ταινία όμως έπρεπε να αποτυπώνει τη δική της εμπειρία.
Η μεγαλύτερη πρόκληση ήταν τι να κρατήσει και τι να πετάξει από την τόσο συναρπαστική ιστορία δύο θρύλων
Νομίζω ότι έμεινα εντελώς πιστή στο βιβλίο. Δεν είχα λόγο να μην το κάνω - όλα όσα με ενδιέφεραν ήταν εκεί. Η μεγαλύτερη πρόκληση είναι τι κρατάς και τι αφήνεις από την ιστορία, ώστε να δώσεις ένα ολοκληρωμένο πορτρέτο σε μιάμιση ώρα που κρατά μία ταινία. Αυτό που ήξερα από την αρχή είναι ότι δεν ήθελα μία τυπική βιογραφία. Δεν με ενδιέφερε κάτι τέτοιο. Ηθελα να συλλάβω το πώς αυτό το κορίτσι βρήκε ταυτότητα πίσω και πέρα από τον μύθο του Ελβις. Προσπάθησα να μη χάσω το πλαίσιο: την δική της ενηλικίωση. Πώς ενδυναμώθηκε και σηκώθηκε και έφυγε.
Οταν ήρθε ο Τζέικομπ για οντισιόν, με γοήτευσε ο τρόπος που κουβαλούσε τον εαυτό του. Είχε μία γοητεία ακαταμάχητη - κάτι που είχε κι ο Έλβις. Ταυτόχρονα όμως έχει κάτι σκοτεινό στο βλέμμα, μία ανασφάλεια παράλληλη με το μεγαλείο...»
Κανείς δεν μοιάζει με τον Ελβις. Οπότε δεν έκανε κάστινγκ ψάχνοντας σωσίες.
Όχι, δεν επέλεξα ηθοποιούς που «μοιάζουν» στους αληθινούς ήρωες. Περισσότερο κουβαλούν την αύρα τους, παρά είναι φτυστά αντίτυπα - όπως συνήθως βλέπουμε στις βιογραφίες. Όταν ήρθε ο Τζέικομπ για οντισιόν, με γοήτευσε ο τρόπος που κουβαλούσε τον εαυτό του. Είχε μία γοητεία ακαταμάχητη - κάτι που είχε κι ο Έλβις. Ταυτόχρονα όμως έχει κάτι σκοτεινό στο βλέμμα, μία ανασφάλεια παράλληλη με το μεγαλείο. Μπορούσε να είναι τρυφερός κι ευαίσθητος και αυτό με ενδιέφερε πάρα πολύ - γιατί έτσι τον περιέγραφε η Πρισίλα. Κι όσο για την Κάιλι, ομολογώ ότι δεν την ήξερα. Μου την πρότειναν και κάθισα και την είδα στο «Mare of Easttown» που έκανε συγκλονιστική δουλειά. Κι όταν τη γνώρισα από κοντά ήταν τόσο ώριμη και ευαίσθητη και με ιδιαίτερη ενσυναίσθηση. Με εντυπωσίασε. Κατάλαβα ότι μπορεί να φορέσει το κοστούμι χωρίς να την καταπιεί και να μας ξεναγήσει στη ζωή μιας κοπέλα από τα 14 έως τα 29 της.
Πάντα την ενθουσιάζει η ποπ κουλτούρα στην αισθητική και το design των ταινιών της
Αν είναι να κάνεις μία ταινία για αυτούς τους δυο, πρέπει να αντιμετωπίσεις το στυλ ως έναν ακόμα σημαντικό χαρακτήρα της ιστορίας σου. Γιατί το ντύσιμο, τα μαλλιά, οι περσόνες τους ήταν σημαντικό κομμάτι της προσωπικότητας τους. Το νυφικό της, το ροζ της κουστούμι, ακόμα και τα νύχια της. Η Πρισίλα δεν κατέβαινε ποτέ από το δωμάτιο της αν δεν ήταν άψογα ντυμένη και βαμμένη - με φουσκωτά μαλλιά και μαύρο eyeliner. Η σκηνή που σπάνε τα νερά και πρέπει να γεννήσει, αλλά πρώτα φορά τις ψεύτικες βλεφαρίδες της είναι iconic νομίζω. Όταν τη διάβασα στο βιβλίο χαμογέλασα. Έπρεπε οπωσδήποτε να το δείξω.
Πάντα με ενδιέφερε το ανείπωτο - γιατί αυτό το κορίτσι κάθεται ντροπαλό και μαζεμένο στη γωνιά του; Ποια είναι η δική της ιστορία; Κι όχι ως αντικατοπτρισμός του βλέμματος ενός άντρα (ποια νομίζει αυτός ότι είναι η ιστορία της), αλλά όπως εκείνη θέλει να την διηγηθεί...»
Παγιδευμένες γυναίκες, εγκλωβισμένες κάτω από μία βαριά ανδρική ματιά - αυτό συνδέει, όλες τις ηρωίδες των ταινιών της;
Υπάρχει μία συλλογική γυναικεία συνείδηση στις ταινίες μου - πώς ενηλικιώνονται τα κορίτσια, σε ποιο πλαίσιο, τι τα μαθαίνουμε. Επίσης, πάντα με ενδιέφερε το ανείπωτο - γιατί αυτό το κορίτσι κάθεται ντροπαλό και μαζεμένο στη γωνιά του; Ποια είναι η δική της ιστορία; Κι όχι ως αντικατοπτρισμός του βλέμματος ενός άντρα (ποια νομίζει αυτός ότι είναι η ιστορία της), αλλά όπως εκείνη θέλει να την διηγηθεί. Οπότε ναι, κι εδώ με την Πρισίλα σκεφτόμουν πόσα ξέρουμε για τον Έλβις και πόσα στ’ αλήθεια για την ίδια. Και από αυτά που ξέρουμε για την ίδια, πόσα μάς τα έχει πει ο Ελβις, ή κάποιος αφηγητής που την κοιτούσε κάτω από την σκιά του Έλβις. Ο δικός μου στόχος ήταν να αναλογιστούμε τι περνούσε μία γυναίκα εκείνη την εποχή, όσο μάλιστα ήταν σε χρόνια που τη διαμόρφωναν. Πόσο μπορούσε να ορθώσει το δικό της ανάστημα ή όχι. Θαύμασα ιδιαίτερα την αντίδραση της - ότι σηκώθηκε κι έφυγε από αυτό τον γάμο. Ηταν άθλος να ξεφύγεις από έναν τόσο ισχυρό άντρα, ειδικά όταν τον αγαπάς πάντα…
«Σ’ ευχαριστώ. Αυτή ήταν η ζωή μου» τής είπε η Πρισίλα όταν είδε την ταινία
Οταν έπρεπε να της δείξω το τελικό cut, είχα πολύ μεγάλο άγχος. Συγκινήθηκε πολύ, «Αυτή ήταν η ζωή μου, σ’ ευχαριστώ» μού είπε. Το ότι το πέτυχα, με συγκίνησε πολύ κι εμένα. Μόνο αυτό ήθελα πάντα - να της δώσω την ευκαιρία να μας μιλήσει με τη δική της φωνή.
Το «Πρισίλα» της Σοφία Κόπολα κυκλοφορεί στις ελληνικές αίθουσες την Πέμπτη 8 Φεβρουαρίου από την Spentzos Film
