Η ταινία
Ο Οδυσσέας, πρώην ορειβάτης, μετά τον αποδεκατισμό της ομάδας του σε μια αποστολή, μένει ανάπηρος και άστεγος. Ενα πρωινό βρίσκει το φίλο του νεκρό, ο οποίος κρατά στα χέρια του μια καρτ ποστάλ. Το γεγονός αυτό θα σταθεί η αφορμή να ξεκινήσει ένα ταξίδι για να δει την πόλη που απεικονίζεται στην καρτ ποστάλ, την «Αγαπημένη Πόλη», όπως έχει γράψει στο πίσω μέρος της ο νεκρός φίλος του. Το αναπηρικό αμαξίδιό του θα γίνει το «καράβι» προς τη δική του «Ιθάκη».
Ο σκηνοθέτης
Ο Σταύρος Παρχαρίδης γεννήθηκε το 1966 στη Γερμανία. Συμμετείχε ως ηθοποιός στις ταινίες > «Δοξόμπους», «Μεταίχμιο», «Ενας Φιλήσυχος Ανθρωπος», «Ολα Είναι Δρόμος», «Ο Ανθός της Λίμνης», «Το Κυνήγι του Λαγού», «Καρουσέλ». Γράφει τηλεοπτικά και κινηματογραφικά σενάρια. Το φθινόπωρο του 1991 δημιούργησε, μαζί με άλλους συναδέλφους, το θέατρο Μαίωτρον.
5 ερωτήσεις για την «Αγαπημένη Πόλη»
Γιατι κάνατε αυτήν την ταινία τώρα; Τι ήταν αυτό που σας έκανε να θελήσετε να αφηγηθείτε αυτήν την ιστορία;
Η «Αγαπημένη Πόλη» πιστεύω σε όλα τα επίπεδά της, από το πρακτικό της παραγωγής και της εκτέλεσής της ως και το καλλιτεχνικό μέρος είναι ένα «προϊόν» της οικονομικής κρίσης και της ανάγκης για έκφραση των δημιουργών μέσα από την τέχνη, στην προκειμένη περίπτωση τον κινηματογράφο. Είναι μια «no budget» στην κυριολεξία παραγωγή (ξοδεύτηκαν σε μετρητά λιγότερα από 350ευρώ), με εφόδια την πίστη όλων των συντελεστών μηδενός εξαιρουμένου και κάποιων χορηγών όπως το hotel- spa Cosmopolitan στην Πιερία που μας φιλοξένησε. Από κει και πέρα όλοι θέλαμε να ταξιδέψουμε, παρά τις δυσκολίες και στο τέλος να δούμε την «Αγαπημένη Πόλη»… στο πανί .
Πώς θα περιγράφατε την ταινία σας σ' έναν υποψήφιο θεατή;
Είναι μια ταινία δρόμου (road movie ) με σαφή σεναριακή αναφορά σε κλασικά συγγράμματα της ελληνικής λογοτεχνίας, επίσης, μεταξύ άλλων, είναι θαρρώ μια ξεκάθαρη πρόταση σε ό,τι αφορά τον τρόπο που πρέπει να αντιμετωπίζουμε κάθε κατάσταση κρίσης, οικονομικής , προσωπικής… δεν έχει σημασία. Και αυτός ο τρόπος δεν είναι άλλος από αυτόν της προσωπικής μας εκκίνησης για να καταχτήσουμε αυτά που δικαιούμαστε και είναι για τον καθένα μας η «Αγαπημένη Πόλη», πράγμα που σίγουρα δεν μπορεί να γίνει από την ασφάλεια του εσωτερικού μας και όχι μόνο… «καναπέ».
Τι θα θέλατε να σας ρωτήσει ή να συζητήσετε με κάποιον αφού τη δει;
Εκτός από αυτά που η ψυχή του και το μυαλό του αναρωτήθηκαν όσο έβλεπε την ταινία, θα ήθελα να με ρωτήσει, ποιοι είναι οι συντελεστές αυτής της ταινίας και σε ποιους αξίζει το όποιο «μπράβο» . Θα ήθελα να συζητήσω σίγουρα... Το «τι», έχει ενδιαφέρον να το θέσουν οι θεατές της «Αγαπημένης Πόλης» και ακόμη καλύτερα αυτοί του φεστιβάλ.
Πώς είναι να κάνεις σινεμά (στην Ελλάδα) σήμερα; Τι σας δίδαξε ή τι κρατάτε από την εμπειρία;
Το να κάνεις σινεμά στην Ελλάδα σήμερα μοιάζει με γέννα σε ταξί, περιμένεις χρόνια ίσος, εμένα μου πήρε δέκα, να «γεννήσεις» και όταν έρθει η ώρα ευελπιστείς ότι το ταξί που βρήκες με τα χίλια ζόρια, θα σε οδηγήσει στον τελικό σου προορισμό, όταν τελικά το «νεογνό» κάνει την εμφάνισή του στο πίσω κάθισμα, ελπίζεις ο οδηγός να είναι και μαμή, τα κόμιστρα να είναι φτηνά, το όνομα αυτού να είναι «τέχνη», ελπίζεις ταυτόχρονα η επόμενη εγκυμοσύνη να έρθει πιο σύντομα και να έχεις αρκετά ώστε να πληρώσεις τα «κόμιστρα» να «ξεγεννήσεις» σε «νοσοκομείο» και το όνομα αυτού να είναι «τέχνη».
Από την εμπειρία κρατώ το «ταξίδι». Διδάχτηκα σίγουρα πως την «Αγαπημένη Πόλη» υπάρχει μόνο ένας τρόπος να την ανταμώσεις, να ακούσεις τη φωνή του Λευτέρη που σου λέει «ξεκίνα», τη φωνή μέσα σου που σου φωνάζει «μπορείς», και τις φωνές όσων πίστεψαν στο δικό σου όνειρο που φωνάζουν μέσα στη βροχή και την παγωνιά μετά από ώρες «…δεν πειράζει πάμε πάλι.»
Τι σημαίνει το Φεστιβάλ Δράμας για σας, αλλά και για το σημερινό ελληνικό κινηματογραφικό τοπίο;
Το φεστιβάλ Δράμας για μένα είναι το εναρκτήριο σάλπισμα για ένα κινηματογραφικό ταξίδι, το πλατύσκαλο που σου δίνει τη δυνατότητα να συμβαδίσεις στα κινηματογραφικά όνειρα των μικρομηκάδων. Για το ελληνικό κινηματογραφικό τοπίο είναι η απαραίτητη αφετηρία ενός ταξιδιού που όρισε, ορίζει και θα ορίζει τα κινηματογραφικά δρώμενα του τόπου. Κάποτε είχα ακούσει κάποιον μεγάλο σε ηλικία κινηματογραφιστή να λέει στην παρέα του «…σαν τη Δράμα πουθενά».
info
Σκηνοθεσία, Σενάριο: Σταύρος Παρχαρίδης / Φωτογραφία: Δ. Πολυχρονιάδης, Θ. Καλαϊτζίδης
