Μάρτιος 2014. Οταν ξεκίνησαν τα γυρίσματα του «Chevalier», η Αθηνά Τσαγγάρη κι ο Ευθύμης Φιλίππου κάλεσαν το Flix στο εν πλω πλατό τους. Μπήκαμε στο σκάφος, ζήσαμε από κοντά την ατμόσφαιρα της αντροπαρέας, είδαμε το δέσιμο που είχαν όλοι με την γυναίκα που κρατούσε το πηδάλιο. Και μπορεί τότε να μην γνωρίζαμε πολλά για την υπόθεση, ούτε μπορούσαμε να δημοσιεύσουμε spoilers του σεναριακού ευρήματος, όμως ένα ήταν σίγουρο: εγκλωβισμένοι κι εμείς, για μερικές ώρες, σ' έναν μικρόκοσμο που δεν μπορούσες από πουθενά να δραπετεύσεις, νιώθαμε στο πετσί μας ότι ο σήμα κατατεθέν σουρεαλισμός του Φιλίππου και το κοφτερό μαύρο χιούμορ της Τσαγγάρη είχαν βρει το πιο ενδιαφέρον, ειρωνικό φόντο για μία «νουάρ κωμωδία». Τους ολόλευκους τοίχους ενός γιοτ.
Πρωταγωνιστές και συνεργείο, κι εμείς οι επισκέπτες, πατούσαμε ξυπόλητοι σε ένα εύθραυστο πάτωμα - κι αυτό αποδείχτηκε συμβολικό. Γιατί το «Chevalier» κρατούσε μία χαμηλών τόνων πορεία - μία ταινία που αρμένιζε όπως και το ίδιο το σκάφος. Σου έδινε την εντύπωση της πολυτελούς ασφάλειας και ψυχαγωγίας, αλλά τα νερά από κάτω ήταν άγρια, επικίνδυνα, μυστηριώδη. Το γύρισμα των σκηνών που παρακολουθήσαμε ήταν ήσυχο, σχεδόν ψιθυριστό. Η ατμόσφαιρα ψύχραιμη και ακριβής. Η Τσαγγάρη κρατούσε το πλατό της ήρεμο, τους άξιους συνεργάτες επί ποδός (να λύνουν τη σπαζοκεφαλιά «γύρισμα σε τόσο μικρό εγκλωβιστικό χώρο») και την κινηματογραφική παρέα δεμένη. Και ήταν ιδιαίτερα ενδιαφέρον να παρατηρείς συμπρωταγωνιστές διαφορετικών ταχυτήτων (ο θεατρικός ογκόλιθος Γιώργος Κέντρος, ο απόφοιτος της δικής μας κινηματογραφικής γενιάς Γιώργος Πυρπασσόπουλος, ο σκηνοθέτης Πάνος Κορώνης, ο ουσιαστικά μελαγχολικός κωμικός Μάκης Παπαδημητρίου, ο ποπ σταρ μεγατόνων Σάκης Ρουβάς, και η μούρη του σύγχρονου ελληνικού σινεμά Βαγγέλης Μουρίκης) να κουρδίζουν τις μεταξύ τους ισορροπίες - τόσο κατά τη διάρκεια του γυρίσματος, όσο και μετά το «cut».
Διαβάστε ακόμη: Η Αθηνά Τσαγγάρη και τα αγόρια του «Chevalier» στο Φεστιβάλ του Λοκάρνο!
Ακόμα πιο ενδιαφέρουσα ήταν η σχέση όλων με την Τσαγγάρη. Βλέποντας την ταινία καταλαβαίνεις το γιατί. Ενα αντρικό buddy movie με σκηνοθέτη μία γυναίκα, δυναμική, ιδιοσυγκρασιακή και γνωστή φεμινίστρια; Περιμένεις κάτι το ισοπεδωτικά καυστικό, το σαρκαστικό, το υπόγεια έστω αποκαθηλωτικό για το ανδρικό φύλο. Καμία σχέση. Η γυναικεία παρουσία της σκηνοθέτιδας αποδεικνύεται πολύ πιο ώριμη και ουσιαστική από αυτό. Εννιά άντρες (γιατί παίζει και το πλήρωμα στα αμπάρια «Chevalier») παίζουν ένα παιχνίδι ακραίου ανταγωνισμού (όλοι βαθμολογούν όλους για να βγει «ποιος είναι ο καλύτερος σε όλα»), ο ανδρικός εγωισμός γιγαντώνεται και απογυμνώνεται, αλλά η Τσαγγάρη είναι εκεί για να βρει όσα μας ενώνουν, όχι όσα μας χωρίζουν. Να καταλάβει, όχι να κοροϊδέψει. Για αυτό και για το πλήρωμά της ήταν καπετάνιος, φάρος και στίγμα πορείας στο χάρτη, ταυτόχρονα.
Δύο χρόνια μετά και λίγες μέρες πριν την πρεμιέρα του «Chevalier» στο 56ο Κινηματογραφικό Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, σας αποκαλύπτουμε όλα όσα μας είπαν - για την ταινία, τα παιχνίδια, το ελληνικό σινεμά. Βαθμολογήστε τους!
Αθηνά, γιατί μετά το «Αttenberg» και το «Capsule», το «Chevalier»; Γιατί μία ταινία μόνο με άντρες; Ποια ήταν η πρόκληση, τι σε ιντριγκάρισε;
Αθηνά Τσαγγάρη: Γενικά σε όλες τις ταινίες μου με ενδιαφέρει πάρα πολύ το ζήτημα της εξουσίας. Και της σχέσης που έχουμε με τον εαυτό μας - πώς αυτοπροσδιοριζόμαστε, πώς μας βλέπουν οι άλλοι, πώς τεστάρουμε τα όριά μας και τελικά επαναπροσδιοριζόμαστε σε σχέση με τους άλλους. Θεώρησα πολύ πιο ενδιαφέρον να γίνει αυτό το παιχνίδι ανάμεσα σε ένα σύνολο του ίδιου φύλου, στη συγκεκριμένη περίπτωση μία ομάδα ανδρών, από ότι να γινόταν ανάμεσα και σε γυναίκες και σε άντρες. Γιατί έτσι ήταν πιο ξεκάθαρο. Εστω και μία γυναικεία παρουσία θα τάραζε τις ισορροπίες - οι άντρες θα επαναπροσδιορίζονταν σε σχέση με το θηλυκό. Τώρα, όλο αυτό το παιχνίδι εξουσίας, αυτοεκτίμησης, ανασφάλειας, ματαιοδοξίας, ναρκισσισμού, φιλοδοξίας έχει να κάνει με την αντρική ταυτότητα. Η πρόκληση ήταν πώς θα το έδειχνα. Γιατί ήθελα να κρατήσω την ταινία ήσυχη. Γιατί πιστεύω ακράδαντα ότι αυτά τα παιχνίδια συμβαίνουν στην καθημερινή μας ζωή. Κάθε μέρα. Είναι μία καθημερινή ιστορία στην ουσία. Μπορεί να φαίνεται όλο αυτό παράλογο, αλλά για μένα αυτός ο παρολογισμός είναι η καθημερινή μας ζωή. Και επίσης δεν είναι κάτι το ελληνικό, παρόλο που θα έχει ενδιαφέρον πώς από άντρα σε άντρα κι από χώρα σε χώρα οι αντιδράσεις απέναντι στην ταινία θα διαφέρουν. Αλλά για μένα δεν έχει σημασία αν αυτό διαδραματίζεται στην Ελλάδα, στην Αμερική, στην Αργεντινή ή οπουδήποτε στον κόσμο. Είναι κάτι που θα μπορούσε να συμβεί οπουδήποτε.
Τι είναι το Chevalier?
Σάκης Ρουβάς: To Chevalier είναι ένα παιχνίδι – ανάμεσα σε 6 ανθρώπους, μέσα σ' ένα σκάφος.
Βαγγέλης Μουρίκης: Ενα παιχνίδι σε άσπρους τοίχους.
Γιώργος Πυρπασόπουλος: Το Chevalier είναι 6 άντρες σε απόγνωση.
Μάκης Παπαδημητρίου: Διαφωνώ: είναι ένα ξεκάθαρο παιχνίδι εξουσίας.
Πάνος Κορώνης: Το Chevalier είναι ένα εύρημα: έξι άντρες που βρίσκουν ένα τρόπο να μη γυρίσουν σπίτι τους.
Γιώργος Κέντρος: To «chevalier» κοινότυπα είναι το δαχτυλίδι που φοριέται στο μικρό δάχτυλο. Στην ταινία, σε όλα τα επίπεδά της, είναι το έπαθλο της ανδρικής κυριαρχίας.
«Buddy movie», μαύρη κωμωδία, ή ένα κοινωνιολογικό πείραμα πάνω στον ανδρικό εγωισμό και την αλαζονεία;
Αθηνά Τσαγγάρη: Είναι κωμωδία, κι όλα αυτά μαζί. Η ίδια ιστορία ακριβώς θα μπορούσε να γίνει ένα κινηματογραφικό δράμα. Ή κάτι πολύ λυρικό, κάτι πολύ ποιητικό. Για μένα όμως αυτό είναι κάτι από το οποίο υποφέρει το ελληνικό σινεμά. Είναι κάτι που εγώ προσωπικά το αποφεύγω όσο μπορώ στις ταινίες μου. Ολη αυτή η «δραματικούρα» που συμβαίνει στο ελληνικό σινεμά ή στο θέατρο, ή στην πολιτική, ή στην καθημερινή μας ζωή, είναι κάτι το οποίο μου φαίνεται σχεδόν... τεχνητό! Τόσο ψεύτικο! Το χιούμορ είναι πολύ σημαντικό στη ζωή μου και στον τρόπο έκφρασης του Ευθύμη Φιλίππου και για αυτό κρατήσαμε αυτό το ύφος και αυτό τον τόνο σε όσα θέλαμε να πούμε. Νομίζω ότι το χιούμορ μάς ανήκει ως λαός. Κι είναι κρίμα το ότι δεν το εκτιμούμε περισσότερο.
Γιώργος Πυρπασόπουλος: Είναι a buddy movie, without the buddies - όπως ακριβώς το λέει και το tagline της αφίσας μας.
Σάκης Ρουβάς: Είναι σίγουρα ένα πείραμα πάνω στην ανθρώπινη συμπεριφορά. Πάνω στην ανθρώπινη φύση και ναι πιο συγκεκριμένα στους άνδρες. Το σκάφος είναι το τέλειο εύρημα για να παρατηρήσεις , να βγάλεις συμπεράσματα. Είναι γνωστό ότι αν θέλεις να δοκιμάσεις τα όρια μίας φιλίας, μίας παρέας, ενός ζευγαριού τους στέλνεις στη θάλασσα. Στον κλειστό χώρο του σκάφους, εν πλω, δεν μπορείς να ξεφύγεις από πουθενά.
Βαγγέλης Μουρίκης: Ψυχολογικό πείραμα, buddy movie. Ναι, φυσικά. Πάνω από όλα όμως μια κωμωδία είναι πάνω σε όλη αυτή την ιστορία, τον αντρικό ανταγωνισμό. Και στο πόσο ανούσιος είναι και στο πόσο έχει κι αυτό την πλάκα του.
Πάνος Κορώνης: Δε θεωρώ πάντως ότι είναι καθαρά αντρική ταινία. Κατά τη γνώμη μου οι ήρωες θα μπορούσαν να είναι και γυναίκες, απλά θα ήταν διαφορετικό και λίγο πιο δύσκολο.
Μάκης Παπαδημητρίου: Εγώ νομίζω ότι είναι buddy movie και μαύρη κωμωδία, πράγμα που σημαίνει “μαύρη movie».
Εμείς γελάσαμε πολύ. Αλλά έτσι κι αλλιώς η κωμωδία δεν λέει τα πιο σοβαρά πράγματα, όταν γίνεται σωστά;
Μάκης Παπαδημητρίου: Eίναι θέμα αισθητικής έτσι κι αλλιώς. Κωμωδία με κωμωδία διαφέρει. Το θέμα είναι τι κωμωδία κάνεις. Η αισθητική του πώς κάνεις μια κωμωδία, κάνει τη διαφορά. Η στάση σου απέναντι στο κείμενο, το ρόλο σου, η αισθητική που βάζεις και το πάθος σου για αυτό που κάνεις, η αγάπη που βάζεις για αυτό που κάνεις, όταν δεν το ξεπουλάς, αυτό νομίζω ότι κάνει τη διαφορά. Για να πεις ότι κάνεις μια κωμωδία, μία πραγματική κωμωδία. Κι όχι μία κωμωδία “χαχαχα”...
Πάνος Κορώνης: Η κωμωδία είναι δράμα επί δύο. Οπότε ξεκινά από την πραγματικότητα. Κι από εκεί και πέρα διαλέγεις πόσο μακριά θέλεις να πας με αυτό.
Σάκης Ρουβάς: Συμφωνώ. Μάλιστα μία πραγματικότητα που ίσως τη στιγμή που τη ζεις να σου φαίνεται τραγική, αλλά κοιτώντας πίσω να γελάς κι εσύ. Η κωμωδία για μένα αυτό είναι: τραγικά γεγονότα, τα οποία τα βλέπεις από μία απόσταση. Ο θεατής έχει την απόσταση της οθόνης και για αυτό γελά με τους ήρωες. Οι ίδιοι δεν το καταλαβαίνουν βέβαια.
Γιώργος Κέντρος: Η πραγματική κωμωδία βγαίνει από τη δράση. Αυτό είναι το ενδιαφέρον στην ταινία. Η ίδια η δράση, ο παραλογισμός των ηρώων, οδηγεί σ' ένα αποτέλεσμα που χαρακτηρίζουμε κωμικό. Αυτό γεννά και το γέλιο.
Συστήστε μας τους ήρωές σας με μία λέξη, μία φράση που τους χαρακτηρίζει
Γιώργος Κέντρος: Ο ήρωας μου στο σενάριο δεν έχει όνομα. Προσφωνείται «Γιατρός». Είναι αυτός ο οποίος «τα παν θωρεί». Τα πάντα βλέπει και τα πάντα ελέγχει.
Βαγγέλης Μουρίκης: Είμαι ο Ζοζέφ Νικολάου και με χαρακτηρίζει ότι δεν με ενδιαφέρει τίποτα.
Γιώργος Πυρπασόπουλος: Γιάννης. Σε απόγνωση.
Μάκης Παπαδημητρίου: Δημήτρης, σε μεγαλύτερη απόγνωση.
Πάνος Κορώνης: Γιώργος, καλόψυχος με σχιζοφρενικές τάσεις.
Σάκης Ρουβάς: Eίμαι ο Χρήστος και είμαι ο καλύτερος γενικότερα.
Σας προκάλεσε ανασφάλεια ότι παίζετε σ' ένα τέτοιο σενάριο με μία γυναίκα σκηνοθέτη που παρατηρεί τους άντρες «από ψηλά»; Πιστέψατε ότι η Αθηνά Τσαγγάρη θα σας προστατέψει ή θα εκθέσει τα κακώς κείμενα των αντρών;
Γιώργος Πυρπασόπουλος: Οχι. Σε αυτό το κομμάτι όχι. Η ανασφάλεια που είχαμε ήταν λίγο με τους ρόλους μας – γιατί είχαμε ένα σκίτσο στην αρχή κι έπρεπε να βρούμε το ρόλο μαζί, να το προσδιορίσουμε. Πιστεύω είναι ότι η Αθηνά έκανε αυτή την ταινία με πολλή αγάπη για τους άρενες. Κι αυτό που έβγαλε, για μένα προσωπικά, είναι ίσως η παιδικότητα και η ανωριμότητα των αντρών. Που, κακά τα ψέματα, υπάρχουν.
Πάνος Κορώνης: Το θέμα ότι ήταν γυναίκα σκηνοθέτης δεν με προβλημάτισε καθόλου. Εγώ ήμουν μέσα την ανασφάλεια γιατί ήμουν ο καινούργιος στην παρέα αυτών των ηθοποιών, αλλά ήμουν κι ο καινούργιος στην παρεά μες στο σκάφος. Τη χρησιμοποίησα όμως αυτή την ανασφάλεια για να βρω τι θα κάνω με το ρόλο. Λειτούργησε.
Βαγγέλης Μουρίκης: Κατά ένα τρόπο η Αθηνά ξέρει τον κόσμο των συναισθημάτων, οπότε τη στιγμή εκείνη θα της βγει κι ο κόσμος του ανταγωνισμού και της πλάκας. Το να κοροϊδέψεις τους άντρες κάτι είναι ευτελές, είναι τίποτα, είναι της πλάκας. Αυτό το κάνει ο καθένας. Η Αθηνά δεν είναι ο καθένας. Εχει αγάπη για αυτό που κάνει. Πάντοτε από κάτω οι γραμμές της είναι πάρα πάρα πολύ λεπτές και ταυτόχρονα έντονες. Είμαι πολύ περίεργος να δω τι θα καταφέρει μετά η Αθηνά. Και θα γούσταρα πολύ να είναι κάτι που θα την πάει πολύ μακριά.
Γιώργος Κέντρος: Θεωρώ ότι η Αθηνά Τσαγγάρη ήταν αυτή που μου έδωσε την δυνατότητα να μπορέσω να οσφρηθώ τι είναι σινεμά. Είναι πολύτιμο για μένα αυτό. Είναι πολύτιμο γιατί ασχολιόμουν με το θέατρο και δεν ήθελα να κάνω σινεμά – για διαφόρους λόγους και κυρίως επειδή δεν με ερέθιζε κάτι. Εδώ πήρα κάτι το οποίο θεωρώ πολύτιμο.
Σάκης Ρουβάς: Εγώ προσωπικά αφέθηκα εντελώς στα χέρια της Αθηνάς. Και είναι η πρώτη φορά στην καριέρα μου, γενικότερα, που αφήνομαι κατά αυτό τον τρόπο. Της έδειξα απόλυτη εμπιστοσύνη και συνειδητά πήγα εκεί τελείως αφοπλισμένος. Και για μένα ήταν πάρα πολύ έντονη αυτή η εμπειρία, αποκαλυπτική και μου έμαθε πάρα πολλά πράγματα. Για τον εαυτό μου βασικά. Αισθανόμουν πάρα πολύ ασφαλής και την ίδια στιγμή που πολύ ευάλωττος. Αλλά δε φοβόμουν να εκθέσω τον εαυτό μου γιατί ήξερα ότι βρισκόμουν σε πολύ καλά χέρια. Κι αυτό το οφείλω στην Αθηνά. Και στους υπόλοιπους συναδέλφους στο καστ που είναι εξαιρετική ηθοποιοί και συνάδελφοι. Ολοι και με αγκάλιασαν με πολύ τρυφερό τρόπο και πολλή αγάπη.
Ακολουθώντας το Chevalier παιχνίδι, τι βαθμό θα της βάζατε;
Γιώργος Κέντρος: Αριστα δεν παίρνει κανείς. Αλλά θα της έβαζα ένα γεμάτο 9.
Βαγγέλης Μουρίκης: Εντάξει, στην Αθηνά πάντα 10 εγώ της δίνω έτσι κι αλλιώς γιατί έχει ωραίο γέλιο. Με το γέλιο ξέρει πώς να πιάνει όλα αυτά τα θέματα και τα γυρίζει κάπως αλλιώς. Οπότε 10!
Σάκης Ρουβάς: 10 με τόνο! (γελάει) Οχι μόνο για το αποτέλεσμα της ταινίας, αλλά για όλη την εμπειρία, γιατί εγώ έζησα όλη την εμπειρία. Και για μένα ήταν εξαιρετική όλη η εμπειρία.
Γιώργος Πυρπασόπουλος: Εγώ με άριστα το 100, βάζω 110.
Πάνος Κορώνης: 109.
Μάκης Παπαδημητρίου: Εγώ δε βάζω άριστα. Βάζω 4/3, ρίζα 2/2, π7. Στο τετράγωνο.
Αθηνά, μίλησέ μας κι εσύ για τους ηθοποιούς σου. Γιατί επέλεξες τον καθένα, τι ποιότητα τους αναγνωρίζεις, τι τους χαρακτηρίζει - με μία φράση!
Αθηνά Τσαγγάρη: Αυτό για μένα τώρα είναι ψυχοθεραπεία (γελάει). Γιατί ποτέ οι επιλογές μου δεν είναι συνειδητές, οριοθετημένες, εμπεριστατωμένες. Γίνονται φυσικά, από ένστικτο. Ποτέ δεν κάνω κανονικές οντισιόν με ηθοποιούς. Συζητήσεις κάνω, γνωρίζουμε ο ένας τον άλλον - εισπράττω τη δυναμική τους, την ενέργειά τους, τη χημεία με τους υπόλοιπους. Πάντως από τις πιο δυνατές προκλήσεις και από τις πιο δυνατές συγκινήσεις ήταν να δουλέψω με αυτό το καστ. Τους θεωρώ όλους, για ξεχωριστό λόγο τον καθένα, μεγαθήρια στην τέχνη τους. Είναι αδύνατον να περιγράψω τον Βαγγέλη Μουρίκη με μία λέξη. Αν έπρεπε να πω κάτι θα έλεγε «Guerilla». Ο Μάκης Παπαδημητρίου είναι ένας γιγαντιαίος, μελαγχολικός κωμικός. Ο Γιώργος Πυρπασσόπουλος, ένα υγκλονιστικός ηθοποιός, απίστευτα γενναιόδωρος στη ζωή. Ο Πάνος Κορώνης: Συγκινητικός καλλιτέχνης, στη ζωή του και στο έργο του ως σκηνοθέτης. Κι αυτό είναι πάρα πολύ δύσκολο να γίνει. Κι όμως και στη ζωή και στο έργο του, ο Πάνος έχει αυτή την αξιοπρέπεια κι αυτό το απίστευτο πάθος για ό,τι κάνει. Ο Γιώργος Κέντρος: The Rock (γελάει). Βράχος ακλόνητος. Κι επίσης ήρθε μία παράδοση, θεατρική παράδοση, ενός ανθρώπου που δεν έχει κάνει ποτέ σινεμά και ήταν το θεμέλιό μας. Με τις απίστευτες ερωτήσεις σε σχέση με τη διαδικασία. Αλλά το χρειαζόμασταν όλοι μας. Ηταν ο δάσκαλός μας. Κι ο Σάκης Ρουβάς... Δεν υπάρχει λέξη για αυτό που είναι ο Σάκης τα τελευταία 20 χρόνια στην Ελλάδα. Είναι ο απόλυτος σταρ. Αλλοι έρχονται και φεύγουν. Ο Σάκης είναι 20 χρόνια σταρ. Κι όμως ήταν απίστευτα σεμνός και για αυτό κέρδισε το ρόλο. Δε θα μπορούσε να τον παίξει κάποιος άλλος. Μου ήταν συγκινητικό να κουβαλά αυτή τη σεμνότητα στο σετ μου. Μου φαινόταν υπέροχο που όλοι μας, με τις πολύ ξεχωριστές και δύσκολες προσωπικότητες, δέσαμε ως ομάδα. Την ομάδα «Chevalier».
Ηταν ένα ρίσκο όμως, ένα στοίχημα, ο Σάκης Ρουβάς;
Αθηνά Τσαγγάρη: Για μένα δεν ήταν καθόλου στοίχημα ο Σάκης. Από όλους αυτούς που είδα, κι είδα πάρα πολλούς για το ρόλο του Χρήστου, ήταν ο μόνος που θα μπορούσε να το κάνει. Κι όχι γιατί ήταν «ο Σάκης Ρουβάς». Δεν είπα «θα πάρω το Σάκη Ρουβά για το ρόλο του Χρήστου». Ηταν πάρα πολύ φυσική η διαδικασία της επιλογής του. Κάναμε μία συζήτηση, δεν ήταν ακριβώς οντισιόν γιατί δεν κάνω ποτέ οντισιόν με τους ηθοποιούς μου, και ήταν απόλυτα σαφές ότι θα έπαιζε αυτό το ρόλο με το πάθος και τη σεμνότητα που χαρακτηρίζει το Σάκη σε οτιδήποτε κάνει. Και ήταν πάρα πολύ δύσκολο για το Σάκη να παίξει αυτό το χαρακτήρα. Ηταν ενάντια στην προσωπικότητά του, ενάντια σε αυτό που συμβολίζει ο Σάκης. Και ήταν πραγματικά από τις ωραιότερες στιγμές να δουλεύεις μαζί του. Κι επίσης ήταν φοβερός σπασίκλας. Δηλαδή είναι τόσο αυστηρός στα πάντα και τόσο τελειομανής που κάθε μέρα στο γύρισμα, και για μένα και για εκείνον, το παιχνίδι δεν ήταν «ποιος είναι ο καλύτερος, γενικότερα» αλλά «ποιος είναι ο πιο σπασίκλας, γενικότερα».
Μιλώντας για «παιχνίδια», αυτή την περίοδο το ελληνικό σινεμά είναι ένα χαμένο παιχνίδι;
Γιώργος Κέντρος: Ναι πιστεύω ότι υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι μπορούν να παλέψουν. Χρειάζονται άνθρωποι, δεν μπορεί ο καθένας μόνος του. Η διαδικασία δεν είναι ατομική είναι συλλογική. Πιστεύω ότι υπάρχουν άνθρωποι. Αλλά σε περιόδους κρίσης, πάντα, και σε πολέμους, τα θέατρα ήταν γεμάτα, τα σινεμά ήταν γεμάτα. Κι αυτό γιατί ο κόσμος έχει ανάγκη να δει κάτι καλό.
Γιώργος Πυρπασόπουλος: Νομίζω ότι δεν είναι καθόλου χαμένο παιχνίδι. Προσπαθεί να επιβιώσει σε πολύ δύσκολους καιρούς. Παρόλες τις αντιξοότητες δείχνει να τα καταφέρνει κι ελπίζω να συνεχίσει έτσι.
Πάνος Κορώνης: Οχι δεν είναι χαμένο παιχνίδι, δεν είναι χαμένο παιχνίδι. Νομίζω ότι αν το βοηθήσουμε όλοι – σκηνοθέτες, συνεργεία ηθοποιοί, κοινό, κριτικοί, δε θα είναι χαμένο παιχνίδι.
Γιώργος Πυρπασσόπουλος: Και η Πολιτεία βασικά.
Μάκης Παπαδημητρίου: Το βασικότερο.
Βαγγέλης Μουρίκης: Το ελληνικό σινεμά είναι ένα κατεξοχήν κερδισμένο παιχνίδι – από την πλευρά του σινεμά. Tων ανθρώπων του σινεμά. Εαν μιλάμε τώρα για τον κινηματογράφο έξω από τους συνετελεστές του, αν μιλάμε για τους παραγωγούς και τους χρηματοδότες του, αυτό είναι μιά άλλη κουβέντα. Οσο αφορά τους ιδιώτες δεν είναι καθόλου χαμένο – υπάρχουν άνθρωποι που ενδιαφέρονται αρκετά. Οσον αφορά το κράτος δεν ξέρω, κάνει κάτι κάτι προσπάθειες αλλά μένουν να αποδειχθούν πάρα πολλά πράγματα, τουλάχιστον στη συγκεκριμένη στιγμή. Το κοινό είναι επίσης ένα ζητούμενο. Δεν νομίζω ότι ο ελληνικός κινηματογράφος και το ελληνικό κοινό έχουν βρει τη συγχορδία τους, το σημείο που θέλουν να εκπέμψουν ταυτόχρονα, ώστε να αποδεχθεί ο ένας τον άλλον. Παρόλα αυτά, έχω την εντύπωση ότι από κάτω υπάρχει το DNA της αναζήτησης κι από τους δύο αυτού του κοινού σημείου και νομίζω ότι θα βρεθεί. Κάπου αλλού είναι ο θεατής αυτή τη στιγμή κάτι άλλο θέλει να δει. Κάτι άλλο θέλει να του πει το ελληνικό σινεμά. Αλλά είναι πολύ κοντά στο να βρεθεί ένας κοινός παρανομαστής.
Αθηνά Τσαγγάρη: Με τίποτα! Δηλαδή αυτή τη στιγμή το ελληνικό σινεμά... γαμάει! (σκάει στα γέλια) Το ελληνικό σινεμά είναι στην καλύτερη φάση που έχει υπάρξει εδώ και δεκαετίες. Εξω όλοι συζητούν πόσο ηρωικό μοιάζει να κάνεις σινεμά αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα, αλλά κι όχι μόνο σινεμά - οτιδήποτε αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα. Κι εμείς το κάνουμε. Και περισσότεροι από ποτέ. Είναι θρίαμβος να με ρωτούν όλοι για την κρίση και να αισθάνομαι ότι οι κινηματογραφιστές είμαστε το αντίθετο αυτή τη στιγμή. Είναι θρίαμβος το ότι έχουμε φτάσει σ' ένα σημείο και το παλεύουμε και είμαστε εκεί. Μόνο αισιόδοξο αυτό που συμβαίνει. Γιατί δημιουργείται μία καινούργια οπτική και μια καινούργια στρατηγική σε σχέση με το τι είμαστε και πώς είμαστε. Κι ο καθένας μόνος του. Δεν επαφιόμαστε σε κόμματα, σε ιδεολογίες. Είναι το τέλος της ιδεολογίας, της μαζικής. Και για πρώτη φορά κάνουμε μικρές επαναστάσεις, οι οποίες είναι πολύ ουσιαστικές. Οπότε είναι η αρχή μίας νέας πολιτικής. Επίσης, εδώ να προσθέσω ότι δεν συμφωνώ καθόλου με όλη τη λογική του «Greek weird wave». Δεν βιώνουμε κανένα κοινό κινηματογραφικό ρεύμα. Το σινεμά που κάνει η γενιά μου δεν έχει πολύ συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, ώστε να μπορείς να το κατηγοριοποιήσεις. Νομίζω ότι η διαφορετικότητά μας είναι ο θρίαμβός μας. Η αναρχία του ελληνικού σινεμά, που έχει να κάνει και με την αναρχία που έχουμε ως λαός, είναι η επιτυχία του. Καμία ομειογένεια, όλων οι ταινίες είναι ξεχωριστές. Ισως μάς λένε περίεργους και weird ακριβώς γιατί δεν ξέρουν τι να μας κάνουν. Δεν μπορούμε να εξομοιωθούμε με κανέναν τρόπο. Κι αυτό το θεωρώ καταπληκτικό και το θεωρώ νίκη μας ως σινεμά.
Διαβάστε περισσότερα για το «Chevalier»:
- Μια παρέα φίλων στο σκάφος. Γνωρίστε τους ήρωες του «Chevalier»
- To «Chevalier» της Αθηνάς Τσαγγάρη κερδίζει το βραβείο καλύτερης ταινίας στο Φεστιβάλ του Λονδίνου
- Το «Chevalier» της Αθηνάς Τσαγγάρη επιστρέφει από το Φεστιβάλ του Σαράγεβο με ειδική μνεία και βραβείο για το ανδρικό του καστ
- «Αναζήτηση (Never Find it)». Οι S.W.I.M. τραγουδούν για το «Chevalier»
- Λοκάρνο 2015: Η Αθηνά Τσαγγάρη ξεκλειδώνει μερικά ακόμη από τα μυστικά του «Chevalier»
- Η Αθηνά Τσαγγάρη και τα αγόρια του «Chevalier» στο Φεστιβάλ του Λοκάρνο!
- «Και να κερδίσεις δε σημαίνει ότι είσαι ο καλύτερος»: Τρέιλερ για το «Chevalier» της Αθηνάς Τσαγγάρη
- Αντρες μόνοι στη θάλασσα! Το πόστερ & νέες φωτογραφίες από το «Chevalier» της Αθηνάς Τσαγγάρη!
Tags: Αθηνά Τσαγγάρη, Chevalier
