Ηθοποιός αλλά και σκηνοθέτης, η Μπλαντίν Λενουάρ έκανε το ντεμπούτο της στο «Carne» του Γκασπάρ Νοέ, αλλά μέσα στα χρόνια το δικό της σινεμά που μετρά ήδη μια σειρά από μικρού και δύο μεγάλου μήκους «σόκαρε» με έναν διαφορετικό τρόπο. Με την ευθύτητα και την αμεσότητά του και με την επιλογή της δημιουργού του να μιλήσει για πράγματα που ακόμη και σήμερα κρύβουμε διακριτικά κάτω από χαλί. Η καινούρια της ταινία «50 Φορές Ανοιξη» είναι μια ιστορία για το τι σημαίνει να είσαι γυναίκα μετά τα πενήντα. Μια κωμωδία που μπορεί να είναι εξαιρετικά αστεία, αλλά είναι την ίδια στιγμή πολύ σοβαρή και μια ταινία μιας γυναίκας που δεν είναι «γυναικεία» με κανέναν κλισέ τρόπο.
Πόσα στοιχεία από την ζωή σας θα λέγατε ότι υπάρχουν στην ταινία; Πόσο προσωπική είναι;
Αρκετά, όπως μπορείτε να φανταστείτε. Κάθε ιστορία προέρχεται από κάπου. Αλλά δεν είναι μόνο στοιχεία από την δική μου ζωή, είναι ιστορίες από εμένα, από τις φίλες μου από την μητέρα μου, από πράγματα που παρατηρώ. Ισως το πιο δικό μου στοιχείο σε αυτή την ταινία είναι το ότι κι εγώ ήμουν σερβιτόρα όταν ήμουν νέα. Ο ανδρικός σωβινισμός είναι φρικτός όταν είσαι σερβιτόρα.
Και στην βιομηχανία του σινεμά; Είναι καλύτερος ή χειρότερος;
Οταν ήμουν νέα ήταν επίσης φρικτός. Αν ήθελα να κλείσω ένα ραντεβού με έναν άντρα παραγωγό τότε, τις περισσότερες φορές θα ήταν στις 9 το βράδυ στο σπίτι του. Σχεδόν ποτέ στο γραφείο του. Οπως καταλαβαίνετε, το να αντιστέκεσαι σε μια τέτοια νοοτροπία ήταν κάτι που δεν βοηθούσε ιδιαίτερα την καριέρα σου. Μπορεί να μην είχα ποτέ πέσει θύμα σεξουαλικής επίθεσης αλλά σχεδόν πάντα υπήρχε κάτι στον τρόπο που κάποιοι άντρες σου μιλούσαν, σε προσέγγιζαν σε φλέρταραν πέρα από τα όρια μιας επαγγελματικής σχέσης. Κι αν κάτι μου άρεσε στο ότι μεγάλωσα ήταν ότι οι άνθρωποι με άκουγαν περισσότερο, απ΄όσο με κοίταζαν.
Να υποθέσω λοιπόν ότι βλέπετε απολύτως θετικά τις κινητοποιήσεις των γυναικών στην κινηματογραφική βιομηχανία για μια πιο ισότιμη κι αξιοπρεπή συμπεριφορά από την πλευρά των ανδρών.
Ολα όσα συμβαίνουν αυτή την στιγμή είναι απολύτως σημαντικά γιατί οι άντρες αλλάζουν την συμπεριφορά τους. Προφανώς η πλειοψηφία των ανδρών συμπεριφέρονταν σωστά, αλλά όσοι μέχρι σήμερα ένοιωθαν ότι έχουν το ελεύθερο να κάνουν ότι θέλουν, καταλαβαίνουν ότι δεν μπορούν πλέον. Προσωπικά είχα πολλές δυσκολίες στην σχέση μου με τους άνδρες στην βιομηχανία στα χρόνια ανάμεσα στα είκοσι μου και τα τριάντα μου. Νομίζω ότι περισσότερο από το σεξ έχει να κάνει με την δύναμη. Με το πόσο κάποιος μπορεί να ασκήσει την δύναμή του πάνω σου. Οταν χτίσεις μια καριέρα και αρχίσεις να αναγνωρίζεσαι, νομίζω ότι τέτοιου είδους προβλήματα υποχωρούν.
Με την Ανιές Ζαουί στα γυρίσματα της ταινίας
Πως ήταν να δουλεύετε με την Ανιές Ζαουί στον πρωταγωνιστικό ρόλο, μια γυναίκα η οποία είναι αναγνωρισμένη σκηνοθέτης;
Το ότι η Ανιές Ζαουί είναι σκηνοθέτης ήταν για μένα κάτι θετικό. Μπορούσε πολύ πιο ευκολά να κατανοήσει τι ήθελα να κάνω, μπορούσαμε να είμαστε σε ένα ίδιο μήκος κύματος δίχως ιδιαίτερη προσπάθεια από την πλευρά μου.
Βλέποντας την σχέση της ηρωίδα σας με τις κόρες της στην ταινία, αναρωτιέμαι να σήμερα υπάρχει μια ειδοποιός διαφορά ανάμεσα σε μια γυναίκα μεγαλύτερης ηλικίας που έπρεπε να παλέψουν για να διεκδικήσουν την ισότητα και την θέση τους και σε μια νέα γενιά που θεωρεί πια κάποια πράγματα δεδομένα;
Νομίζω ότι ο φεμινισμός είναι ένας δρόμος στον οποίο φτάνεις αργά ή γρήγορα. Οταν είσαι νεαρή γυναίκα και έρχεσαι αντιμέτωπη με μια άδικη κατάσταση ίσως σκέφτεσαι ότι είναι κάτι που συμβαίνει μόνο σε σένα, δεν μπορείς να βρεις κανενός είδους εξήγηση για την αδικία που υπέστης. Νομίζω ότι γίνεσαι φεμινίστρια όταν αντιληφθείς ότι αυτή η πολύ σκληρή εμπειρία δεν είναι κάτι προσωπικό, αλλά κάτι που έχουν βιώσει αμέτρητες γυναίκες πριν ή μετά από σένα. Στην ταινία, οι κόρες της Ορόρ θέλουν να ευχαριστήσουν τους αγαπημένους τους, θέλουν να είναι καλές μητέρες και τα δυο απόλυτα θεμιτά, αλλά δεν έχουν υποστεί κάποιου είδους κοινωνική αδικία εκτός ίσως από κάποια σφυρίγματα στον δρόμο. Νομίζω ότι οι γυναίκες που δεν είναι φεμινίστριες είναι αυτές που δεν ήταν τόσο τυχερές ώστε να μην έχουν πέσει θύματα τέτοιας αδικίας όπως για παράδειγμα η Κατρίν Ντενέβ, ή που ίσως τους έχει συμβεί τόσες πολλές φορές, ώστε αυτή η αδικία να έχει γίνει μέρος της πραγματικότητάς τους.
Η εμμηνόπαυση είναι κάτι για το οποίο που οι άνθρωποι δεν μιλούν πολύ, ή συχνά παίρνουν ως αστείο. Πως αποφασίσατε να πάρετε ένα τέτοιο θέμα και να το χειριστείτε με απόλυτη σοβαρότητα στο πλαίσιο μιας κωμωδίας;
Μου αρέσει να επιτίθεμαι κοινωνικά ταμπού. Η προηγούμενη δουλειά μου είχε να κάνει με την σεξουαλική παιδαγώγηση των νέων κι έκανα δέκα μικρού μήκους πάνω στο θέμα. Αυτό που ενδιαφέρει είναι να καταλάβω γιατί κάτι είναι ταμπού. Το γεγονός ότι οι γυναίκες που έχουν πια ξεπεράσει την ηλικία που μπορούν να κάνουν παιδιά παύουν να θεωρούνται γυναίκες μου μοιάζει αδιανόητο και είναι κάτι που ήθελα να εξετάσω. Και ίσως αν θέλετε μέσα από την διαδικασία του να κάνω αυτή την ταινία ήθελα να βρω τον δικώ μου τρόπο να αντιμετωπίσω το γεγονός ότι μεγαλώνω.
Θα λέγατε ότι αυτή η ιδέα της «χρήσιμης γυναίκας» είναι κάτι που μεταδίδεται κι από γυναίκα σε γυναίκα; Στην ταινία έχετε μια ατάκα «όταν ήρθε η περίοδός μου, η μητέρα μου μου είπε τώρα πια είσαι γυναίκα. Αναρωτιέμαι τι είμαι τώρα που σταμάτησε».
Ναι νομίζω ότι υπάρχουν κάποιες ιδέες τέτοιου είδους που μεταδίδονται ασυνείδητα από γενιά σε γενιά. Σίγουρα δεν υπάρχει μια στιγμή στην ηλικία ενός αγοριού που να καθορίζει το σημείο που «γίνονται άντρες» κάτι που δείχνει κάτα κάποιο τρόπο ότι η ιδέα της γυναίκας είναι με κάποιο τρόπο κατασκευασμένη ειδικά η ιδέα της γυναίκας ως μητέρα, της γυναίκας που είναι συνδεδεμένη με τον αναπαραγωγικό της ρόλο. Ολα αυτά ήταν ζητήματα που ήθελα να αγγίξω στην ταινία μου.
