«Η ιατρική έχει κάνει άλματα, χειρουργείτε τον εγκέφαλο, βγάζετε την καρδιά από το σώμα και την ξαναβάζετε μέσα, δημιουργείτε ανθρώπους από βλαστοκύτταρα. Και δεν έχετε βρει κάτι για τις εξάψεις;» Αυτή είναι η απορία που εκφράζει αγανακτισμένη - και σκασμένη από τη ζέστη - στο γιατρό της η 50χρονη Ορόρ κι αυτός είναι ο τόνος της κομεντί της ηθοποιού και σκηνοθέτη Μπλαντίν Λενουάρ: ζεστός, χαριτωμένος και αυτοσαρκαστικός.
Η Ορόρ λέγεται «αυγή», αλλά νιώθει ότι η ζωή της βρίσκεται στη δύση της: έχει πατήσει τα πενήντα, ο άντρας της έχει φύγει, η ανεργία την έχει υποχρεώσει να δουλεύει ως σερβιτόρα, με εκνευριστικά νεότερες συναδέλφους, η μία της κόρη ανακαλύπτει τον μεγάλο (νομίζει) έρωτα κι η άλλη ετοιμάζεται να την κάνει γιαγιά. Επιπλέον, παρότι ζουμερή και δραστήρια, έχει να τα βάλει μ' ολόκληρο τον κόσμο που, ενδόμυχα, θεωρεί ότι μια γυναίκα στην κλιμακτήριο χάνει αυτόματα την ταυτότητά της. Σ' αυτή την περίοδο, όπου όλα τα κεφάλαια της ζωής της μοιάζουν να κλείνουν, η Ορόρ ξανασυναντά τον νεανικό της έρωτα. Εχει, όμως, την ψυχραιμία και, κυρίως, τα κέφια, ν' ασχοληθεί μαζί του;
Η Λενουάρ καταπιάνεται, τρυφερά και χιουμοριστικά, μ' ένα θέμα που σπάνια βλέπουμε στη μεγάλη οθόνη, τη θέση και την αντιμετώπιση της γυναίκας που δεν είναι στην πρώτη της «άνοιξη», παρότι μπορεί να ζει ένα θερμό αλλά γεμάτο εμπειρίες καλοκαίρι. Η σκηνοθεσία της είναι παιχνιδιάρικη και ο ρυθμός της γρήγορος, λίγο σαν ρομαντική κομεντί του '90. Το σενάριό της, συχνά-πυκνά κι ιδιαίτερα στο φινάλε, ξεφεύγει στη φλυαρία, ή στην υπερβολή, σε μια παραμυθένια διάσταση, ενάντια στον απλό ρεαλισμό της υπόλοιπης ταινίας.
Ωστόσο, με την Ανιές Ζαουί, πληθωρική, γλυκιά κι ελαφρώς τσαντισμένη συνέχεια, να δίνει αληθινό ρεσιτάλ στο ρόλο της Ορόρ, η ταινία εύκολα προσπερνά τις αδυναμίες της, χαρίζοντας ένα δίωρο γεμάτο ειλικρίνεια, κέφι κι ένα προσωπικό «για κάντε μου τη χάρη» σ' ολόκληρο τον κόσμο, την ευκολία και την υποκρισία του. Επιπλέον, με μικρές σκηνές, όπως εκείνη όπου η Ορόρ χορεύει στο σαλόνι της το «I Got Life», παρέα με την ανάμνηση των δυο κοριτσιών της όταν ήταν μικρά, πετυχαίνει την πιο λυτρωτική συγκίνηση, αυτή που φέρνει δάκρυα στα μάτια και χαμόγελο αναγνώρισης ταυτόχρονα.
