Εργα και ημέρες του Παραμαχάνσα Γιογκανάντα (1893-1952 ), του θρυλικού Ινδού Γιόγκι, ο οποίος εγκατέλειψε την πατρίδα του και κοινώνησε τη φιλοσοφία της κρίγια γιόγκα και του διαλογισμού στη Δύση το 1920. Αναπαράσταση της παιδικής πεφωτισμένης του ηλικίας, της ζύμωσης του χαρίσματός του στην εφηβεία με τον πνευματικό του γκουρού, την μεταμόρφωσή του σε μοναχό, το ταξίδι διαφωτισμού στη Βοστώνη και το Λος Αντζελες, την διαπόμπευση στον αμερικανικό νότο και την επιστροφή στην Ινδία, και το τέλος του (στην μέση μίας ομιλίας του). Το ανεξίτηλο σημάδι που άφησε στα ανοιχτά μυαλά του δυτικού κόσμου με τις διαλέξεις του και το βιβλίο «Η αυτοβιογραφία ενός Γιόγκι» - σύγγραμα που διαμόρφωσε γενιές και γενιές και ενέπνευσε ανθρώπους όπως τον Στιβ Τζομπς («το μόνο βιβλίο που είχε στο ipad του») και τον Τζορτζ Χάρισον των Beatles («αν δεν είχα γνωρίσει τον Γιογκανάντα, θα ήμουν νεκρός ή ένας ξοφλημένος, άχρηστος άνθρωπος...»).
H υποψήφια για Oσκαρ Πάολα ντι Φλόρο («Speaking in Strings») και η βραβευμένη στο Sundance Λίζα Λίμαν σκηνοθετούν ένα ντοκιμαντέρ-αγιογραφία για τον «Πατέρα της Γιόγκα στη Δύση», προσπαθώντας να μυήσουν το σύγχρονο χίπστερ κοινό στην πραγματική φιλοσοφία της γιόγκα: «δεν προσφέρεται για δυνατούς κοιλιακούς, αν κι αυτή είναι πράγματι μία θετική συνέπεια, αλλά ως προετοιμασία διαλογισμού κι αφύπνισης της εσωτερικής σου ενέργειας». Πράγματι, ένα μείγμα «talking heads» θετικών επιστημόνων του Χάρβαρντ, αναλυτών, φυσικών, θεολόγων και εσωτεριστών μιλούν στο φακό των σκηνοθετών για το πώς είμαστε πλασμένοι από άτομα που κουβαλούν ενέργεια, πώς δεν γνωρίζουμε τι δύναμη η σπονδυλική μας στήλη μπορεί να απελευθερώσει, πώς μαθαίνοντας να διαχειριζόμαστε την ενέργεια αυτή φτάνουμε κοντά στο «θεό», δηλαδή τον εαυτό μας, την αγάπη, την απόλυτη ευτυχία. «Οι δυτικοί άνθρωποι έχετε πάρα πολλές δουλειές και χόμπι. Προσέξτε γιατί τότε δε θα βρείτε ποτέ χρόνο για να ευτυχίσετε...»
Μαζί με τις επεξηγήσεις των ειδικών, ακούμε φυσικά τον ίδιο τον Γιογκανάντα να διαβάζει αποσπάσματα του βιβλίου του, παρακολουθούμε αρχειακό υλικό, αναπαραστάσεις - κυριολεκτικές και σουρεαλιστικά «συμβολικές» των λόγων του. Κι εκεί κάπου οι ντι Φλόρο και Λίμαν μάς χάνουν. Στο βάθος της εικόνας ακούγεται σιτάρ και ινδικοί μάντρα ύμνοι. Τα χρώματα επεξεργάζονται εντελώς ψεύτικα σε έντονα, σέπια, μονοτονικά ή και ασπρόμαυρα. Το έντονο σήμα-κατατεθέν βλέμμα του Γιογκανάντα ανάμεσα σε αυτό το περιβάλλον μοιάζει σχεδόν κωμικό, και η new age εικόνα παλιομοδίτικη, κιτς και, ειρωνικά, επιφανειακή. Ελάχιστα τα σημεία που η κινηματογράφηση μοιάζει να διεισδύει σε βάθος, ακολουθώντας την πνευματικότητα του αντικειμένου: όπως η οπτικοποίηση της παρομοίωσης του ανθρώπινου σώματος και της ενέργειάς του σαν το φως του κινηματογραφικού προβολέα. Και τα δύο μεταφέρουν την ενέργεια και της δίνουν σχήμα, όμως στην πραγματικότητας «είμαστε όλοι φως και σκιά...»
Το πιο ενδιαφέρον κομμάτι του ντοκιμαντέρ ήταν το σημείο που περιγράφεται η τότε σύγκρουση των ανατολικών διδαχών του γιόγκι με τον ρατσισμό της Δύσης (τον έδιωξαν από το Μαΐάμι γιατί πίστευαν ότι «μαγεύει και αποπλανεί τις γυναίκες τους»), κάτι που θα μπορούσαν οι ντοκιμαντερίστες να αναπτύξουν, δένοντάς το με το σήμερα και κάθε νέα ιδεολογία που σκοντάφτει στο συντηρητικό φόβο. Δεν τους ενδιέφερε όμως τόσο πολύ, όσο η συνέχεια της γραμμικής βιογραφικής αφήγησης και της επαναληπτικής διδαχής του ότι «το μόνο που έχει σημασία είναι η αγάπη».
