Την Ανα Κέντρικ την έχουμε γνωρίσει ως μια από τις πιο πολλά υποσχόμενες και ταλαντούχους ηθοποιούς της γενιάς της. Εχει πρωταγωνιστήσει δίπλα σε ονόματα όπως των Τζορτζ Κλούνεϊ, Ρόμπερτ Ρέντφορντ, Τόνι Κολέτ, Μπεν Αφλεκ και πολλούς άλλους. Ομως για την ίδια φαίνεται πως ήρθε η ώρα να κάνει αυτό το, «τρομαχτικό» για αρκετούς, επόμενο βήμα και να δοκιμάσει την τύχη της και στη σκηνοθεσία.
Και με το σκηνοθετικό της ντεμπούτο με τίτλο «Ραντεβού Μ' Εναν Serial Killer» η Κέντρικ αποδεικνύει ότι έχει όχι μόνο το ταλέντο ως ηθοποιός, αλλά και τη σκηνοθετική ικανότητα να δημιουργήσει ένα καθηλωτικό και ουσιαστικό θρίλερ, με μια προσέγγιση που φέρνει στο φως ζητήματα εξουσίας, εκμετάλλευσης και έμφυλης βίας.
Βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα, μάς μεταφέρει στο 1978, όπου ένας κατά συρροή δολοφόνος, ο Ρόντνεϊ Αλκάλα, εμφανίστηκε ζωντανά στην τηλεόραση και διαγωνίστηκε ως εργένης στο «Ραντεβού στα Τυφλά», ενώ συνέχιζε να ψάχνει τα επόμενα θύματά του. Οι μόνοι άνθρωποι που τον υποπτεύθηκαν ήταν οι γυναίκες που καταδίωκε...
Η Κέντρικ σκηνοθετεί έχοντας μια απόλυτη αυτοπεποίθηση για την ιστορία που θέλει να διηγηθεί. Επιλέγει να επικεντρωθεί στην ατμόσφαιρα και στις λεπτές δυναμικές εξουσίας ανάμεσα στα φύλα, προσεγγίζοντας την ταινία με ευαισθησία και βάθος, βάζοντας ως επίκεντρο την ένταση και την ευαλωτότητα που δημιουργείται μέσα από τις ανθρώπινες σχέσεις και τις στιγμές κρίσης. Αν και οι επιρροές της είναι αρκετά σαφείς, (από την ατμόσφαιρα των ταινιών του Ντέιβιντ Φίντσερ μέχρι και το απαράμιλλο σασπένς των ταινιών του Αλφρεντ Χίτσκοκ), η Κέντρικ αποφασίζει να αποφύγει τις όποιες τροπές του είδους και να κάνει κάτι που είναι εντελώς δικό της.
Οι σιωπηλές σκηνές, οι άδειοι χώροι και η υπαινικτική απειλή χτίζονται μέσα από την ερμηνεία της Κέντρικ, αλλά και τη δουλειά του διευθυντή φωτογραφίας Ζακ Κούπερστιν (του «Βάρβαρου»), ο οποίος αποτυπώνει τις αποτρόπαιες αυτές πράξεις μέσα από την κομψή κίνηση της κάμερας σε άγονα τοπία της ερήμου, σκοτεινούς χώρους στάθμευσης και το γεμάτο φως Λος Αντζελες. Αυτή η ατμόσφαιρα τρόμου, χωρίς να χρησιμοποιούνται υπερβολικά γραφικές σκηνές βίας, αποτελεί τον κινητήριο τροχό όλης της ταινίας.
Προσεγγίζοντας την ιστορία με ιδιαίτερη φροντίδα και με μια ισορροπία ανάμεσα στη σκοτεινή θεματολογία της και τις ανθρώπινες στιγμές, αναδεικνύοντας την πολυπλοκότητά της με έναν έντονα συναισθηματικό τρόπο, η Κέντρικ δεν φοβάται να εξερευνήσει τα όρια ανάμεσα στο χιούμορ και τον τρόμο, καθώς και τον τρόπο που οι άνθρωποι εκφράζουν την πραγματική τους φύση υπό πίεση. Χρησιμοποιώντας πάντα μια πιο φεμινηστική ματιά στη σκηνοθεσία της (κάτι που ταιριάζει απόλυτα εδώ), δίνει έμφαση στις γυναικείες εμπειρίες και προκλήσεις, στην αγνόησή τους από τους άνδρες όταν χρειάζονται βοήθεια αλλά και στη βαθιά γυναικεία αλληλεγγύη, κάτι που αντικατοπτρίζεται με τον τρόπο που χειρίζεται η ίδια την ιστορία και τη δυναμική ανάμεσα στους χαρακτήρες.
Ενα από τα δυνατά σημεία της ταινίας είναι η κριτική ματιά της Κέντρικ πάνω στο μισογυνισμό και την κουλτούρα του σεξισμού, με την ηρωίδα της, την Σέριλ Μπράντσο (μια πραγματικά εξίσου ισορροπημένη και μεστή ερμηνεία από την ίδια η οποία εκφράζει υπέροχα την αίσθηση φόβου που βιώνουν οι γυναίκες καθημερινά καθώς έρχονται αντιμέτωπες με τον σεξισμό και την εκμετάλλευση), να βιώνει συνεχείς πιέσεις για να συμμορφωθεί με τα πρότυπα ομορφιάς και συμπεριφοράς που της επιβάλλονται. Η έντονη σύγκρουση ανάμεσα στην επιφανειακή γοητεία και τον υποβόσκοντα τρόμο δίνει στην ταινία τη δύναμή της τόσο σε συναισθηματικό όσο και σε κοινωνικό επίπεδο. Από την άλλη ο Αλκάλα, τον οποίο υποδύεται εξαιρετικά ο Ντάνιελ Ζοβάτο, εμφανίζεται ως ένας γοητευτικός αλλά ταυτόχρονα απειλητικός χαρακτήρας. Η Κέντρικ αποφεύγει να τον παρουσιάσει ως το απόλυτα κακό, έχοντας μια βαθιά ενσυναίσθηση για τον χαρακτήρα του και αλλά πάντα βάζοντας μπροστά τη σκοτεινή, βαθιά ψυχικά διαταραγμένη πλευρά του, δίνοντας έτσι μια ανθρωπιστική πινελιά σε μια πιο ζοφερή εικόνα.
Αυτό που εμποδίζει, όμως, το φιλμ από το να γίνει μια αληθινά δυνατή ταινία είναι το σενάριο του Ιαν ΜακΝτόναλντ, καθώς η αφήγηση πηγαίνει μπρος-πίσω μεταξύ των εγκλημάτων του Αλκάλα και της ζωής της Σέριλ, χωρίς να υπάρχει κάποια αλληλεπίδραση, σε ενότητες που ποικίλλουν ως προς τη διάρκεια, την τοποθεσία και τη χρονική περίοδο, με την ταινία να πηδάει χωρίς προειδοποίηση από τη μια περίοδο στην άλλη, κάτι που σου αποσπά τελείως την προσοχή, χωρίς να δίνει τη βαρύτητα που χρειάζεται στην πλοκή της.
Ομως αυτό δεν πάει να πει πως το «Ραντεβού Μ' Εναν Serial Killer» δεν είναι ένα δυνατό σκηνοθετικό ξεκίνημα για την Ανα Κέντρικ, μια ταινία που μιλά για το τι μπορεί να συμβεί όταν κάποιος αγνοεί τις φωνές βοήθειας των γυναικών εκείνων που βρίσκονται, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, σε κίνδυνο, κάτι που συμβαίνει (τρομαχτικά πολύ) ακόμα και σήμερα. Και για την Κέντρικ (και για όλους μας) το μόνο που έχει να κάνει κάποιος για να το σταματήσει αυτό είναι απλώς να τις ακούσει.
