Ενας μικρός λύκος που, από μικρό ακόμα κουτάβι, πλησίασε τους ανθρώπους, οι οποίοι του πρόσφεραν προστασία, ζεστασιά και τροφή εγκαταλείπει σιγά-σιγά τον κόσμο της άγριας φύσης και υποτάσσεται στους ανθρώπους. Ομως, ακολουθούν πολλές περιπέτειες, υπάρχουν πολλοί εχθροί που τον επιτίθενται συνεχώς και άνθρωποι που τον κακομεταχειρίζονται. Θα καταφέρει να ξεπεράσει όλα τα προβλήματα που τον περιτριγυρίζουν;
Αν κάποιος έχει διαβάσει το βιβλίο του Τζακ Λόντον «Ο Ασπροδόντης», καταλαβαίνει αμέσως γιατί μια τέτοια ιστορία γύρω από τις περιπέτειες ενός άγριου λυκόσκυλου, στις βόρειες περιοχές του Καναδά, παραμένει ακόμα και στις μέρες μας μια από τις πιο κλασσικές, και αγαπημένες, ιστορίες της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Και όχι άδικα αν αναλογιστείτε πως από το 1946 μέχρι και σήμερα η ιστορία αυτή έχει μεταφερθεί δέκα (!) φορές στη μεγάλη και μικρή οθόνη.
Και εδώ, στη νέα του κινηματογραφική μεταφορά, ο βραβευμένος με Οσκαρ ταινίας μικρού μήκους κινουμένων σχεδίων Αλεξάντρ Εσπιγκάρες από το Λουξεμβούργο (το 2013 με το «Mr. Hublot»), δίνει μια νέα πνοή στην χιλιοειπωμένη αυτή περιπέτεια της ενηλικίωσης του λυκόσκυλου, που μοιάζει όμως πιο παιδική και λιγότερο τραυματική από τα αρχικό της υλικό, αλλά εξίσου αξιαγάπητη.
Η ιστορία του «Ασπροδόντη» κινείται γύρω από θέματα όπως η ηθική, ο θάνατος, η λύτρωση αλλά και η σημασία της φύσης και η φιλία μεταξύ ζώου και ανθρώπου. Οι τρεις σεναριογράφοι της ταινίας μπορεί να έχουν αυτά ως κύριο γνώμονά τους για το σενάριό τους, αλλά μοιάζουν να τα περνούν όλα κάπως επιδερμικά, χωρίς να εμβαθύνουν στις αξίες αυτές που έχουν κάνει το βιβλίο κλασικό.
Υπάρχουν στιγμές που κάνουν την ταινία να μαγεύει, κυρίως στο πρώτο μισάωρο της, καθώς βλέπουμε την ζωή του Ασπροδόντη, από μικρό κουτάβι δίπλα στη μητέρα του να παλεύει να επιβιώσει στον σκληρό χειμώνα. Η ταινία, εύστοχα, ακολουθεί την ιστορία από τα μάτια του λυκόσκυλου, δίνοντας του έτσι μια διαφορετική προσέγγιση του κόσμου γύρω του και αυτών που την κατοικούν. Και σε όλο αυτό η σχεδόν καθόλου χρήση διαλόγων, με μόνο τη μουσική να συνοδεύει τα υπέροχα ζωγραφισμένα τοπία, ανεβάζει την δυναμική της.
Αλλά με την εισαγωγή των ανθρώπων στην εξίσωση, σιγά σιγά η ταινία φαίνεται να παραπατάει. Και αυτό γιατί οι διάλογοι δείχνουν αρκετά προχειρογραμμένοι και αδύναμοι σε σχέση με το αρχικό υλικό τους, αδικώντας το στη πορεία. Φυσικά σε όλα αυτά δεν βοηθούν και οι, μερικές φορές, κακοσχεδιασμένοι άνθρωποι που δείχνουν να κινούνται σαν να τους διακατέχει ένα είδος ακαμψίας, ρίχνοντας το κατά τα άλλα όμορφο επίπεδο του συνολικού animation, ειδικά όσο αφορά τα ζώα και τα τοπία.
Μέχρι το τέλος ο νέος αυτός «Ασπροδόντης» μπορεί να μην δείχνει τα δόντια του, αλλά σίγουρα προσφέρει μια μικρή και ταυτόχρονα όμως πολυπόθητη εξόρμηση στις σκοτεινές αίθουσες αυτές τις γιορτινές μέρες, αν για κάποιους η πιο κοντινή απόδραση στη φύση (ή η ανάγωνση του υπέροχου βιβλίου του Τζακ Λόντον) μοιάζει να είναι αρκετά μακριά.
