Μεγάλου μήκους ντοκιμαντέρ που πριν λίγες μέρες έκανε την πρεμιέρα του στο 15ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης. Η ταινία καταπιάνεται μ’ ένα θέμα που ήταν και θα είναι πάντα συναρπαστικό, τη μουσική και μυθιστορηματική ζωή του Παύλου Σιδηρόπουλου.
Πιο ειδικά ακόμα, οι δυο σκηνοθέτες θέλησαν να ρίξουν τον προβολέα όχι μόνο στον Σιδηρόπουλο και σίγουρα όχι στην προσωπική του ζωή, αλλά περισσότερο στις επιδράσεις που είχε η μουσική και η πολιτική του στάση στους σύγχρονούς του και στους μεταγενέστερους μουσικούς, μέχρι και σήμερα. Το φιλμ δηλαδή δεν είναι απλώς βιογραφία, είναι μια μουσική και πολιτική μελέτη, με αφορμή μια σημαντική φυσιογνωμία.
Τα υλικά που χρησιμοποιούνται είναι φωτογραφίες από την πορεία του Σιδηρόπουλου, μια γραφιστικά εικονογραφημένη ραδιοφωνική του συνέντευξη και συζητήσεις με μουσικούς και μουσικοκριτικούς, όπως τους Μάκη Μηλάτο, Αργύρη Ζήλο, Οδυσσέα Ιωάννου, Γιάννη Αγγελάκα και Παύλο Παυλίδη.
Ωστόσο, με τόσο φιλόδοξες προθέσεις και ανεξάντλητα ενδιαφέρον υλικό, οι δυο σκηνοθέτες καταλήγουν μ’ ένα «παλιοροκάδικο» φόρο τιμής, που παρά το στόχο του δεν ξεφεύγει από τα λόγια των νοσταλγών του ροκ εν ρολ. Τα προχειροστημένα talking heads δε βοηθούν ώστε να κερδίσει η ταινία ορμή και οι παραλληλισμοί του μουσικού ακτιβισμού του Σιδηρόπουλου με της σημερινή νέα γενιά της Ελλάδας της κρίσης μοιάζει καταχρηστική, τουλάχιστον με τον τρόπο που έχει ειπωθεί. Κι έτσι ο Πάυλος Σιδηρόπουλος εξακολουθεί να μοιάζει πιο μπροστά, πιο ορμητικός και καθοριστικός κι από το σήμερα, αλλά όχι χάρη στο ντοκιμαντέρ.
