Ο Τομπάιας και η Αλμουτ είναι ένα ζηλευτό ζευγάρι: θα τους δούμε σε όλες τους τις φάσεις, όλες ζηλευτές, όλες αγαπησιάρικες και έντονες, θα τους ερωτευτούμε κι εμείς οι ίδιοι, κρίμα μόνο που η Αλμουτ έχει μεταστατικό καρκίνο και θα πεθάνει.
Αυτό περίπου είναι το νόημα της νέας ταινίας του Τζον Κρόουλι, που πολύ είχαμε αγαπήσει με το «Boy A» και το «Brooklyn», σε σενάριο του Νικ Πέιν που έχει συνεργαστεί με το «Wanderlust» και το «The Crown». Με την έναρξη της ταινίας, μαθαίνεις ότι η Αλμουτ, που είναι ανερχόμενη σεφ, έχει καρκίνο σε στάδιο 3. Από εκεί κι ως το φινάλε της ταινίας, ανατρέχουμε, μ' ένα ενδιαφέρον και γεμάτο ενέργεια παιχνίδι με το χρόνο, σε διαφορετικές στιγμές της ζωής του ζευγαριού επί μια δεκαετία. Πώς γνωρίστηκαν, πώς εκείνος, ο Τομπάιας, αντιπρόσωπος των δημητριακών Weetabix, την κυνήγησε, πόσο τέλειο ήταν το σεξ, πώς η Αλμουτ δεν ήθελε να κάνει παιδιά, αλλά έκανε, ένα χαριτωμένο κοριτσάκι, πώς ο καρκίνος ήρθε, μπήκε σε ύφεση, αλλά ξανάρθε. Πώς η Αλμουτ κι ο Τομπάιας είναι αντίθετοι αλλά τόσο συμβατοί, πώς μαζί μπορούν να ξεπερνούν κάθε εμπόδιο, πλην ενός. Εκτός, ίσως, αν η Αλμουτ κάνει τη θεραπεία που της προτείνει η γιατρός της. Αλλά θέλει; Ή προτιμά να «ζήσει τη στιγμή»;
Ο Κρόουλι παρουσιάζει μια ταινία με εξαιρετικό ρυθμό, το μοντάζ είναι λειτουργικό και πανέξυπνο, η φωτογραφία, που ελαφρά αλλάζει ύφος και φως ανάλογα με την εποχή και τη διάθεση των ηρώων, πανέμορφη, η Φλόρενς Πιου είναι μεθυστική, ο Αντριου Γκάρφιλντ ταιριαστά μελένιος, ήσυχος, αξιολάτρευτος. Η πρόθεση της ταινίας είναι που ενοχλεί, ξεκινώντας με το very unhappy end και προσθέτοντας, σκηνή με τη σκηνή, επιπλέον λόγους για να νιώσεις το μελόδραμα να σου σφίγγει το λαιμό. Εκτός αν, όπως και η Αλμουτ, ανοίξεις την πόρτα, βγεις από την αίθουσα και... ζήσεις τη δική σου στιγμή.
