Κανείς δεν διαλέγει την οικογένειά του και κανείς έφηβος δεν θέλει το αντικείμενο του πόθου του να τον βλέπει μαζί με τη μαμά και τον μπαμπά - ειδικά αν το γονεϊκό ζεύγος είναι πληθωρικά προστατευτικό και ασυναίσθητα εκκεντρικό μέχρι τελικής πτώσης.
Αυτές τις παναθρώπινες αλήθειες, μαζί με μια teen γλυκύτητα και μερικά όμορφα πλάνα της Βενετίας συνδυάζει ο Ιβάν Καλμπεράκ που διασκευάζει ο ίδιος, μετά το θέατρο, και για το σινεμά και σκηνοθετεί το δικό του μυθιστόρημα, best-seller light reading στη Γαλλία.
Ο Εμίλ είναι ένα 14χρονο αγόρι, όχι ιδιαίτερα δημοφιλές στο σχολείο, ούτε ιδιαίτερα γόης, παρότι η μαμά του του βάφει τακτικά τα μαλλιά ξανθά, γιατί πιστεύει ότι του πηγαίνουν καλύτερα. Το σπίτι του Εμίλ, όπου ζει με τους γονείς και τον έξτρα-παρορμητικό μεγαλύτερο αδελφό του, δεν είναι παρά ένα παλιό τροχόσπιτο, «παρκαρισμένο» στο παρελθόν. Οταν η Πολίν, το κορίτσι με το οποίο ο Εμίλ είναι ερωτευμένος, του προτείνει να πάει, στις καλοκαιρινές διακοπές, στη Βενετία, όπου εκείνη συμμετέχει σ' ένα κονσέρτο, ο Εμίλ αποφασίζει να πάει, πάσει θυσία. Εστω κι αν η θυσία είναι πως μαζί του θα πάει κι ολόκληρη η οικογένεια, με το τροχόσπιτο φυσικά.
Μια θεότρελη οικογένεια, απρόσμενες συναντήσεις στο δρόμο και, μαζί, μια ιστορία ενηλικίωσης, είναι τα κλισέ που συνθέτουν αυτή την καλοπροαίρετη κωμωδία, η οποία εξαντλεί τα αστεία της στην παραδοχή ότι οι γονείς του Εμίλ θα τον κάνουν, άθελά τους, ρεζίλι με κάθε αφορμή. Εχει, ωστόσο κι έναν ρομαντισμό τόσο αθώο, όσο ο κατάξανθος (όχι τόσο αθώα) Εμίλ κι ένα πρωταγωνιστικό ζευγάρι, στους γονείς Μπενουά Πελβούρντ και Βαλερί Μπονετόν, που ξεχύνει κωμική ενέργεια και συμπάθεια στην οθόνη.
