Τρία αγόρια, τελειόφοιτοι στο ίδιο λύκειο, ξεστρατίζουν στο δάσος, νύχτα, στη διάρκεια ενός πάρτι και πέφτουν πάνω σ’ ένα σκοτεινό λαγούμι. Μαζί με την κάμερα που διαρκώς κρατά ο ένας ανοιχτή, μπαίνουν μέσα και όταν βγουν έχουν κι οι τρεις αποκτήσει τηλεκινητικές ικανότητες και τη δυνατότητα να πετούν. Το νέο τους παιχνίδι θα τους κάνει φίλους αλλά και θα δημιουργήσει μεταξύ τους έντονο ανταγωνισμό, καθώς η προσωπικότητα του καθενός οξύνεται καθώς γίνονται υπεράνθρωποι.
Στους τρεις κεντρικούς ήρωες, ο ένας είναι ο αντικοινωνικός loser που κακοποιείται από τον αλκοολικό πατέρα του και προσέχει την άρρωστη μητέρα του καταπνίγοντας την οργή του, ο άλλος είναι ο ελαφρώς περιθωριακός τύπος που διαβάζει Κίρκεγκαρντ αλλά θέλει να ρίξει και τις ωραίες γκόμενες του σχολείου και ο τρίτος είναι ένας εκκολαπτόμενος Μπαράκ Ομπάμα, αφροαμερικανός, δημοφιλής, καλός σε όλα, που θέλει ν’ ασχοληθεί με την πολιτική.
Οταν τρία αγόρια, στην ηλικία όπου ούτως ή άλλως αναλογίζονται αν είναι παντοδύναμοι ή άχρηστοι, βρίσκονται ξαφνικά με τη δυνατότητα να καταφέρουν τα πάντα, για καλό ή για κακό, είναι φυσικό να επέλθει κρίση! Ταυτόχρονα οι ήρωες πρέπει ν’ αποφασίσουν πώς θα διαχειριστούν αυτή τη νέα δύναμη και σε ποια επίπεδα θέλουν να επωφεληθούν, ενώ παράλληλα η κοινή εξουσία της γνώσης βάζει την πολύ φρέσκια σχέση τους κάτω από μεγάλη πίεση.
Η ιδέα στα χαρτιά έχει ενδιαφέρον, ειδικά όταν η ταινία συνδυάζει το trend του found footage – όλο το υλικό είναι υποτίθεται καταγεγραμμένο στην κάμερα που ο καταπιεσμένος Αντριου έχει διαρκώς στο on – αλλά και του b-movie επιστημονικής φαντασίας, μαζί και με λίγο Σούπερμαν στα νιάτα του.
Μόνο που «Το Χρονικό», για ένα κοινό που έχει δει αριστουργήματα στην κατηγορία της νεανικής φαντασίας, δεν έχει ούτε αρκετή πλάκα, ούτε αρκετή αληθοφάνεια, ούτε όμως και μια υπερβατική διάσταση του κόμικ. Είναι απλοϊκό και η υπερβολή του δε διασκεδάζει: η ιστορία παίρνει τόσα πράγματα ως δεδομένα, χωρίς καν ν’ απολαμβάνει να τους δώσει ανατρεπτικές ερμηνείες!
Αυτό που αξίζει να κρατήσετε από την ταινία, είναι το όνομα του Ντέιν ΝτεΧάαν με το παράξενα αθώο και έκφυλο πρόσωπο, τον οποίο έχουμε ήδη δει στο «In Treatment» και λίγο στο «True Blood», αλλά προορίζεται για το «Wettest Country» του Τζον Χίλκοουτ και το «The Place Beyond the Pines» του Ντέρεκ Σιανφράνς.
