«Το Εικαστικό Σχέδιο Σωτηρία: Μνήμη και Ασθένεια στον Εικαστικό Λόγο» ήταν μια πρωτοβουλία του Νοσοκομείου Σωτηρία για ν' αποτελέσει τόπο συνάντησης των ασθενών με την τέχνη και των καλλιτεχνών με τη ζωή σε όλες της τις πτυχές. Το εικαστικό σχέδιο πραγματοποιήθηκε μεταξύ Ιουνίου και Οκτωβρίου του 2010.
Η ιδέα αυτή μεταπλάστηκε από τη Λουκία Ρικάκη σε «μια ταινία 100 εικαστικών καλλιτεχνών, δεκάδων λειτουργών Δημόσιας Υγείας και ορισμένων κινηματογραφιστών». Η ταινία θέλει να αποτελέσει μια νότα αισιοδοξίας με αφορμή μια υλοποιημένη συλλογικότητα.
Επιμελητής της έκθεσης ήταν ο Παναγιώτης Σ. Παπαδόπουλος και τη διοργάνωση ενάλεβε ο Σύλλογος Φίλων Περιθαλπωμένων Νοσοκομείου Σωτηρία, η Α.Σ.Κ.Τ., η διοίκηση του νοσοκομείου και οι σύλλογοι εργαζομένων και περιθαλπωμένων της Σωτηρίας.
Από τον κατάλογο του Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Χαλκίδας όπου πρωτοπροβλήθηκε η ταινία και απέσπασε ειδική τιμητική διάκριση:
Η τέχνη μέσα στο νοσοκομείο αποτελεί ένα από τα πιο ενδιαφέροντα προγράμματα εφαρμογής των εικαστικών τεχνών σε δημόσιους χώρους. Ομως η έκθεση στο νοσοκομείο «Η ΣΩΤΗΡΙΑ» δεν είναι απλώς μια εικαστική παρουσίαση στους ευαίσθητους χώρους ενός νοσοκομείου. Ο χώρος του νοσοκομείου Σωτηρία αποτελεί ένα φορτισμένο ιστορικά χώρο στον οποίο ξετυλίχθηκαν πολλές ιστορίες. Αποτελεί το πρώτο ελληνικό λαϊκό σανατόριο (1903), που δημιουργείται ως αποτέλεσμα της φιλανθρωπικής αντίληψης του 19ου αιώνα. Θα λειτουργήσει, για μισό αιώνα, ως ένας χώρος εγκλεισμού – ακούσιου ή εκούσιου – για τους ασθενείς της φυματίωσης. Υπήρξε μια χαρακτηριστική περίπτωση ενός ετερότοπου, δηλαδή ενός χώρου στον οποίο η κοινωνία απομόνωνε κάποια ειδική κατηγορία ατόμων που βρισκόταν, κατ’ αυτήν, σε μια κατάσταση κρίσης. Την περίοδο της κατοχής η Σωτηρία συνδέεται, για άλλη μια φορά, με την ιστορία του τόπου μέσα από τις εκτελέσεις αγωνιστών και αποδράσεις κρατουμένων.
