Ο Εντγκαρ Αλαν Πόε, κερδίζει περισσότερη αναγνώριση απ όση θα ήθελε, όταν στην Βαλτιμόρη όπου ζει, ένας κατά συρροήν δολοφόνος αρχίζει να σκοτώνει με τρόπους άμεσα εμπνευσμένους από τα έργα του. Ο Πόε μοιάζει αρχικά ύποπτος, αλλά στη συνέχεια θα γίνει απαραίτητος βοηθός της αστυνομίας, καθώς είναι ο μόνος που μπορεί να αποκρυπτογραφήσει τους γρίφους που αφήνει ο δολοφόνος και που θα οδηγήσουν στη σύλληψή του. Ιδανικά, πριν σκοτώσει την αραβωνιαστικιά του συγγραφέα που στην πορεία απαγάγει...
Πιθανότατα, δεν υπάρχει μεγαλύτερο κομπλιμέντο για έναν συγγραφέα, από το να δοκιμάσει κάποιος θαυμαστής του, να κάνει τις ιστορίες που γέννησε η φαντασία του, πράξη. Πιθανότατα επίσης, το παραπάνω δεν ισχύει για τις ιστορίες του Πόε.
Εν τούτοις η ιδέα ενός serial killer με λογοτεχνικές ανησυχίες μοιάζει αρχικά εμπνευσμένη. Σίγουρα πολύ πιο... γεμάτη υποσχέσεις μια ταινία στην οποία ένας άντρας συνομιλεί με ένα κοράκι που έχει στρογυλοκαθίσει στην πόρτα του κράζοντας «nevermore».
Από την άλλη, το να ονομάζεις μια ταινία με τον τίτλο μιας από τις διασημότερες ιστορίες του Πόε, όταν η σχέση τους εξαντλείται στην περαστική παρουσία του μαύρου πτηνού σε ρόλου κομπάρσου, θέλει μάλλον λίγο θράσος.
Αλλά το θράσος δεν είναι αυτό που λείπει από τους δημιουργούς της ταινίας. Αυτό που λείπει είναι ένα σενάριο που να μην μοιάζει με (μουχλιασμένο, είμαστε σε θρίλερ) ελβετικό τυρί από τις τρύπες και απαραιτήτως, μια ξεκάθαρη ιδέα για το τι είδους άνθρωπος είναι τελικά ο Εντγκαρ Αλαν Πόε της ταινίας τους:
Ξεπεσμένος μέθυσος, ή γοητευτικός εραστής; Τσαρλατάνος ή ιδιοφυΐα; Πρωταγωνιστής σλάπστικ κωμωδίας ή τραγικός ήρωας; Δίχως κατεύθυνση, ο Τζον Κιούζακ δίνει μια από τις χειρότερες ερμηνείες της καριέρας του και μάλλον μια από τις χειρότερες της χρονιάς, καλπάζοντας ολοταχώς στον δρόμο του -δεν μας το βγάζετε από το μυαλό- να γίνει ο επόμενος Νίκολας Κέιτζ.
Κρίμα γιατί με κάποιον άλλο στη θέση του, που θα μπορούσε να προσδώσει στον ήρωα μια δόση καταραμένης μελαγχολίας, ακόμη κι αυτό το τελικά εξωφρενικό και αδούλευτο σενάριο θα μπορούσε να δώσει κάτι πολύ πιο ενδιαφέρον, αφού τα χρήματα και η ατμόσφαιρα δεν λείπουν, ο Τζέιμς ΜακΤιγκ κατέχει το να στήνει ενδιαφέρουσες εικόνες και το εύρημα του συγγραφέα-ντετέκτιβ κρατά την γοητεία του ακόμη κι αν η ταινία το πυροβολεί συνεχώς στο πόδι.
