Πριν από το Άμιτιβιλ υπήρξε το Χάρισβιλ. Βασισμένη σε πραγματική ιστορία, η ταινία περιγράφει πώς οι διεθνούς φήμης ερευνητές μεταφυσικών γεγονότων, Εντ και Λορέιν Γουόρεν, βοήθησαν μια οικογένεια που στοιχειωνόταν από μια σκοτεινή παρουσία, σε μια απομονωμένη φάρμα. Οι Γουόρεν, αναγκασμένοι να πολεμήσουν μια πανίσχυρη δαιμονική παρουσία, βρίσκονται αντιμέτωποι με την πιο τρομακτική υπόθεση της καριέρας τους.
Μπορεί τα ειδικά εφέ να χάρισαν στο σινεμά του τρόμου την ευκαιρία να απεικονίσει πειστικά μερικούς από τους χειρότερους εφιάλτες μας, αλλά του αφαίρεσαν επίσης κάτι από την πρωταρχική του δύναμη. Η αίσθηση της απειλής, η τεταμένη αργόσυρτη κορύφωση του σασπένς που σήμαινε κάποτε, θρίλερ, έδωσε πιο συχνά απ ότι θα θέλαμε, τη θέση της στην ευκολία των CGI εντυπωσιακών εικόνων και λουτρών αίματος.
Το φιλμ του Τζέιμς Γουάν, ο οποίος έχει κι αυτός το μερίδιό του για την επέλαση του torture porn στις ταινίες τρόμου με την σειρά των ταινιών «Σε Βλέπω», κάνει εδώ ένα βήμα πίσω, γυρίζοντας τον κινηματογραφικό χρόνο στην δεκαετία του 70 και την γλώσσα του φιλμ σε μια πιο κλασσική εκφορά που θυμίζει κάτι από τον τρόπο που είχαμε συνηθίσει να τρομάζουμε όταν βλέπαμε λιγότερα απ΄όσα το φιλμ υπονοούσε.
Ετσι, μια από τις καλύτερες και πιο πετυχημένες σκηνές του φιλμ, δεν έχει τίποτα παραπάνω να δείξει εκτός από την Λίλι Τέιλορ που στο σχεδόν άδειο μα στοιχειωμένο σπίτι της οικογένειάς της, παίζει κρυφτό με την μικρότερή της κόρη, ψάχνοντας να την βρει στα δωμάτια, με οδηγό τα περιστασιακά παλαμάκια που η μικρή χτυπά. Ακούγεται λίγο, μα βλέποντας την σκηνή θα τρομάξετε περισσότερο από μια στρατιά ζόμπι, ή απ' οποιονδήποτε ψυχοπαθή δολοφόνο που σφαγιάζει αθώους νεαρούς.
Το «Κάλεσμα» τα καταφέρνει γιατί η πρόσθεση του Γουάν να καλέσει το πνεύμα κλασσικών ταινιών του σινεμά του τρόμου δικαιώνεται σε ένα φιλμ που ξέρει πως να χρησιμοποιήσει με τον καλύτερο τρόπο τους πιο γνώριμους κινηματογραφικούς μηχανισμούς του τρόμου, ως μοχλούς που θα σε κάνουν να αναπηδάς κάθε τόσο από την καρέκλα σου, και να χτίσει ένα συνεχές αίσθημα ανησυχίας που διαποτίζει κάθε καρέ του φιλμ.
Ναι η ιστορία ακόμη κι αν είναι «βασισμένη σε αληθινά γεγονότα» χρειάζεται να αφήσεις όλη την δυσπιστία σου για να την πάρεις στα σοβαρά αλλά ακόμη κι αν οι ευκολία με την οποία το σενάριο αποδέχεται τον τρόπο που τα δαιμονικά πνεύματα έρχονται και κυρίως φεύγουν (με έναν γερό εξορκισμό) δεν θα σταθεί εμπόδιο στο να απολαύσετε ένα φιλμ αληθινά τρομακτικό και πετυχημένο.
