Η Αντζελα Χολμς είναι μια συνηθισμένη 27χρονη, μέχρι που η παρουσία της αρχίζει να έχει ολέθρια επίδραση σε όποιον βρίσκεται κοντά της, προκαλώντας σοβαρά ατυχήματα και θάνατο. Κατά την εξέταση της υποψιάζονται πως είναι δαιμονισμένη, αλλά όταν το Βατικανό καλεστεί για να εξορκίσει τον δαίμονα, αποδεικνύεται πως πρόκειται για μια αρχαία σατανική δύναμη, πιο ισχυρή από οτιδήποτε μπορούν να φανταστούν. Ο κλήρος πέφτει στα χέρια του Πάτερ Λοζάνο να εξαπολύσει πόλεμο, όχι μόνο για την ψυχή της Αντζελα, αλλά και για τη σωτηρία της ανθρωπότητας.
Κανείς. Αυτή είναι η απάντηση στην ερώτηση ποιος χρειάζεται μια ακόμη ταινία με εξορκισμούς, δαίμονες, ή ακόμη και τον ίδιο τον Αντίχριστο που μας κάνει την τιμή να επισκεφθεί την οθόνη μας στο κουρασμένο, αδιάφορο θρίλερ του Μαρκ Νέβελντιν.
Θα περίμενε κανείς τουλάχιστον μια δόση τρέλας από τον σκηνοθέτη που (μαζί με τον Μπράιαν Τέιλορ) έχουν ορίσει τι σημαίνει σινεμά γεμάτο αδρεναλίνη με φιλμ όπως το «Cranck», αλλά εις μάτην. Το «Βατικανό: Απόρρητοι Φάκελοι», είναι βαρετό και δίχως ίχνος έμπνευσης, ανακυκλώνοντας γνώριμα κλισέ, χρυσοποίκιλτους σταυρούς και ψιχάλες αγιασμού, προσπαθώντας να σε κάνει να ξεχάσεις ένα αξιογέλαστο σενάριο που μετά βίας βγάζει νόημα.
Οι κυνηγοί του σατανά στα υπόγεια του Βατικανού -σε σκηνές που δεν μπορείς να πάρεις στα σοβαρά- και μια αθώα ξανθιά κοπέλα με τον όνομα Αντζελα (το 'πιασες;) μπλέκονται στα σχέδια του Αντίχριστου να περπατήσει στη Γη, κάτι που κάνει με κόπο και με την βοήθεια κορακιών, πράγμα που σε κάνει να αναρωτιέσαι για το ποιες είναι τελικά οι αληθινές δυνάμεις της πιο ισχυρής οντότητας του κακού αν έχει ανάγκη τέτοιους ασήμαντους βοηθούς.
Στην πραγματικότητα όμως το φιλμ δεν σε κάνει να αναρωτιέσαι ή να ενδιαφέρεσαι για τίποτα απολύτως, εκτός ίσως από το να μάθεις ποιος μπορεί να σκέφτηκε ότι το να χρηματοδοτήσουν (ακόμη και με ένα εμφανώς μικρό budget) την παραγωγή του, μπορεί να ήταν μια καλή ιδέα.
