Η δυναμική Νουράν, που μαθαίνει την αρχαία τέχνη του θεραπευτή από τη σεβαστή από όλους γιαγιά της, πολιορκείται από τον Άνταμ, έμπορο καμήλων στην έρημο του Ρατζαστάν, ο οποίος την ερωτεύεται απεγνωσμένα από τη στιγμή που την ακούει να τραγουδά για να σώσει έναν χωρικό από το τσίμπημα ενός σκορπιού.
Πνεύμα ανεξάρτητο, τον απορρίπτει διαρκώς, μέχρι που ένα βράδυ δέχεται επίθεση από έναν μυστηριώδη άντρα. Επιστρέφοντας στο σπίτι της κακοποιημένη, θα βρει την γιαγιά της εξαφανισμένη και τους συγχωριανούς της εχθρικούς. Ο γάμος με τον Άνταμ θα τη βοηθήσει με τον καιρό να ξεπεράσει τον ατιμασμό και να ανακτήσει τη φωνή της, όμως η σύμβαση κρύβει ένα τραγικό μυστικό.
Τόσο τραγικό που εκτοξεύεται στη σφαίρα των αρχαιοελληνικών μοτίβων -ή τουλάχιστον έτσι θα ήθελε ο Ινδοτανζανός σεναριογράφος και σκηνοθέτης Ανούπ Σινγκ. Που ναι μεν έχει σαν αφετηρία μια έξοχη ιδέα, όμως αποτυγχάνει να την επεξεργαστεί ψύχραιμα και αποτελεσματικά. Τα γυρίσματα σε τούτη την ιστορία πάθους και προδοσίας σπάνια πείθουν, το ηθογραφικό στοιχείο μονίμως υπερισχύει των χαρακτήρων, ενώ το στιλιζάρισμα βρίσκεται πάντα μπροστά από το περιεχόμενο.
Και είναι ένα στιλιζάρισμα που όσο εντονότερα παλεύει να ευθυγραμμιστεί με τη φιγούρα της ηρωίδας του, της παγιδευμένης ανάμεσα στον παλιό κόσμο και τον σύγχρονο, τόσο περισσότερο ακροβατεί μεταξύ παραμυθένιου λυρισμού και σκληρού ρεαλισμού, μια αστάθεια που κάνει τους αργούς αφηγηματικούς ρυθμούς της δίωρης ταινίας να μοιάζουν ακόμη πιο ξεχειλωμένοι.
