Λονδίνο, δεκαετία 80. Η οικονομική ανάπτυξη προσελκύει νέους επιχειρηματίες, όπως τον Ρόρι, ο οποίος μετακομίζει από την Νέα Υόρκη με την οικογένειά του με φιλοδοξίες. Ομως η σύζυγός του η Αλιστον δυσκολεύεται να προσαρμοστεί στις αλλαγές και τη νέα τους ζωή. Σταδιακά, το ζευγάρι θα έρθει αντιμέτωπο με καλά κρυμμένα μυστικά και δύσκολες αλήθειες...
Πέρασαν εννιά χρόνια απ΄όταν ο Σον Ντέρκιν, εντυπωσίασε στο φεστιβάλ του Σάντανς με το «Μάρθα Μάρσι Μέι Μαρλιν» ένα βραδυφλεγές υπόκωφο θρίλερ που επιδείκνυε μια αξιοθαύμαστη ωριμότητα και περίσσευμα ταλέντου. H καινούργια του ταινία που έκανε επίσης το ντεμπούτο της στο Sundance τον περασμένο Φεβρουάριο, επιβεβαιώνει πως το «Μάρθα» δεν είχε απολύτως τίποτα να κάνει με την τύχη του πρωτάρη.
Αυτό που ενώνει τις δύο ταινίες πέρα από μια κοινή προβληματική πάνω στους μηχανισμούς και τις παγίδες της οικογένειας (φυσικής ή κατασκευασμένης) είναι ο απόλυτα υπολογισμένος μα οργανικός τρόπος που ο Ντέρκιν αφηγείται τις ιστορίες του, η αρχιτεκτονική της σκηνοθεσίας του, το στιβαρό οικοδόμημα μιας αδιαπεραστη ατμόσφαιρας απειλής που χτίζει με απόλυτη προσοχή και μεθοδικότητα.
Η «Φωλιά» μοιάζει να ακροπατά στις όχθες μιας ταινίας για ένα στοιχειωμένο σπίτι ή ενός καθαρόαιμου θρίλερ, με την έπαυλη στην οποία η οικογένεια εγκαθίσταται μετά την μετακόμιση της στην Αγγλία να μεταμορφώνεται σε έναν ακόμη χαρακτήρα στο φιλμ και την ίδια στιγμή σε ένα εξαιρετικά ισχυρό σύμβολο για την κατάσταση και την φθορά της οικογένειας. Ομως αν το φιλμ του Ντέρκιν είναι μια ταινία τρόμου, τότε ο τρόμος είναι μόνο υπαρξιακός και απόλυτα εσωτερικός κι έχει να κάνει με την συνειδητοποίηση του πως κάτι τόσο ασφαλές όσο η οικογενειακή φωλιά μπορεί γρήγορα να μετατραπεί σε κάτι τόσο ανοίκειο και ξένο, πως η κοινή πορεία ενός ζευγαριού μπορεί να ανοιχτεί σε τόσο διαφορετικές διαδρομές.
Ο Ντέρκιν στήνει αυτή την χαμηλότονη ιστορία με πάνω σε στιγμές και λεπτομέρειες πάνω σε μια απόλυτα υποβλητική ατμόσφαιρα στην οποία συμβάλλει καταλυτικά η φωτογραφία του ούγγρου Ματίας Ερντελι (“ο Γιος του Σαούλ») και σε μια ξεκάθαρη προτίμηση σε ένα σινεμά που απηχεί το σινεμά ευρωπαίων auteur της δεκαετίας του ‘70 παρά τις διδαχές του αμερικάνικου ανεξάρτητου σινεμά. Με τον Τζουντ Λο να ταιριάζει σχεδόν ενοχλητικά στον ρόλο του φαφλατά χρηματιστή και την Κάρι Κουν να θριαμβεύει σε αυτόν της υπάκουης συζύγου, το φιλμ ξεφλουδίζει επιμελώς στην πορεία τα στρώματα της προσωπικότητάς τους για να αναδείξει τις πιο αληθινές πτυχές τους κρυμμένες στο βάθος: τα τραύματα και τις ανασφάλειες του πρώτου, την αποφασιστικότητα και την δύναμη της δεύτερης.
Πολυεπίπεδο και γοητευτικό, υπέροχο σε όλες τις λεπτομέρειές του, το φιλμ του Ντέρκιν είναι μια ταινία εξαιρετικά σίγουρη για τον εαυτό της που απαιτεί και κερδίζει την προσοχή. Ενα παλιάς κοπής υπαρξιακό δράμα που μπορεί να μην μιλά ακριβώς για πρωτόγνωρα πράγματα μα που καταφέρνει να σε μαγνητίζει και να σε φυλακίζει στην διάρκειά της στην κινηματογραφική φωλιά που χτίζει λεπτό προς λεπτό με εξαιρετική μαεστρία.
