Ενα βαθυσκάφος που παίρνει μέρος σ΄ ένα διεθνές πρόγραμμα υποθαλάσσιας παρατήρησης δέχεται επίθεση από ένα τεράστιο πλάσμα που θεωρούνταν εξαφανισμένο και ως αποτέλεσμα βρίσκεται ακινητοποιημένο στο βάθος του Ειρηνικού, με όλο το πλήρωμά του παγιδευμένο. Με το χρόνο να τελειώνει, ο εμπειρογνώμονας δύτης διάσωσης Τζόνας Τέιλορ προσλαμβάνεται από έναν οραματιστή Κινέζο ωκεανογράφο και ενάντια στην επιθυμία της της κόρης του, Σουγίν, ξεκινά για να σώσει το πλήρωμα - και τον ίδιο τον ωκεανό - από την απειλή: ένα προϊστορικό καρχαρία μήκους 75 ποδιών που είναι γνωστός ως Megalodon. Αυτό που δεν περνά από το μυαλό κανενός είναι ότι πολλά χρόνια πριν, ο Τέιλορ είχε ξανασυναντήσει το ίδιο τρομακτικό πλάσμα. Τώρα, με τη βοήθεια της Σουγίν, πρέπει ν’ αντιμετωπίσει τους φόβους του να έρθει ξανά αντιμέτωπος με το μεγαλύτερο αρπακτικό όλων των εποχών και να ρισκάρει τη ζωή του για να σώσει όλους τους παγιδευμένους στο βυθό.
Το «The Meg» ακολουθεί ευλαβικά κάθε προηγούμενη (και επόμενη!) ταινία στην οποία κάτι μεγάλο και επικίνδυνο έρχεται με απειλητικές διαθέσεις εναντίον του ανθρώπινου είδους και πρέπει να βρεθεί ένας κάποιος τρόπος να εξοντωθεί. Συνήθως αυτός ο «τρόπος» βρίσκεται στο πρόσωπο ενός πάρα πολύ ικανού επαγγελματία ο οποίος όμως στη φάση που τον συναντάμε είναι συνήθως σε απόσυρση και δεν είναι διατεθειμένος να επιστρέψει στην... περιπέτεια. Φυσικά κάτι πάντα τον πείθει να αθετήσει το λόγο του και αυτό το κάτι είναι συνήθως ένας ανοιχτός λογαριασμός που έχει από το παρελθόν. Χωρίς τρομερές αποκλίσεις από ταινία σε ταινία ο ήρωάς μας ηγείται μιας ομάδας εξόντωσης του «κακού», κάνει πράγματα που «γίνονται μόνο στο σινεμά» και με μαθηματικές ενέσεις δράσης την κατάλληλη στιγμή και κορυφούμενα καθώς φτάνουμε στο φινάλε, ολοκληρώνει την αποστολή του.
Δεν είναι περίεργο λοιπόν που ξέρεις σχεδόν από την αρχή πως θα εξελιχθεί αυτή η ιστορία ενός εξελιγμένου υποθαλάσσιου κέντρου ερευνών στη Σανγκάη όταν θα εμφανιστεί ένας καρχαρίας – ο μεγαλύτερος που έχει δει ποτέ ανθρώπινο μάτι και εξαφανισμένος παραπάνω από ένα εκατομμύριο χρόνια. Ούτε φυσικά είχες τολμήσει ποτέ να εκφράσεις την όποια αμφιβολία για τις ικανότητες του Τζέισον Στέιθαμ, ο οποίος μετά από κιλά από μπουνίδια και κλωτσιές μοιάζει με τον τέλειο καρχαριομάχο.
Με μοναδική πρωτοτυπία (!) την κυριολεκτική συμπαραγωγή Αμερικής – Κίνας με μοιρασία στο καστ και επιτέλους έναν άξιο αγγλόφωνο action ρόλο στην Λι Μπινγκμπίνγκ, το «Τhe Meg» παίζει συνεχώς με τους όρους ενός b-movie χωρίς ωστόσο να τους δικαιώνει. Εκτός από μια δυο σκηνές πριν τη μέση της ταινίας όπου η δράση είναι χορταστική, αρκούντως υπερβολική και τελείως αναληθοφανής, το δεύτερο μέρος αναλώνεται σε αχρείαστους μελοδραματισμούς και ένα φινάλε (σε μια πολυσύχναστη πλαζ φυσικά...) που σε κάνει να αναρωτιέσαι για πόσα χρόνια ακόμη όλες οι ταινίες με καρχαρίες θα αντιγράφουν το «Jaws» του Στίβεν Σπίλμπεργκ.
Αν ισχύει ότι η ταινία «κόπηκε» για να μην είναι υπερβολικά αιματηρή ή βίαιη για το ευρύ κοινό (δυσαρεστώντας τον πρωταγωνιστή της) τότε θα είχε ενδιαφέρον να δει κάποιος ένα director’s cut για να εκτιμήσει τις αρχικές προθέσεις και φιλοδοξίες των δημιουργών της. Διαφορετικά, σε αυτή του τη μορφή το «The Meg» μοιάζει με τη σοβαροφανή εκδοχή της σειράς του «Sharknado», μια ασήμαντη προσθήκη στη λίστα των ταινιών με υποβρύχιες απειλές και εν γένει μια αδιάφορη ταινία που βυθίζει όλες σου τις προσδοκίες για το πιο απενoχοποιημένο fun του καλοκαιριού.
