Eχουν περάσει πέντε χρόνια από τότε που όλα κυλούσαν ήρεμα στο Μπρίκσμπουργκ. Τώρα όμως οι πολίτες του αντιμετωπίζουν μια τεράστια νέα απειλή: οι εισβολείς LEGO DUPLO® από το διάστημα καταστρέφουν τα πάντα στο πέρασμά τους με αστραπιαία ταχύτητα. Ο αγώνας για να τους νικήσουν και να αποκαταστήσουν το σύμπαν της LEGO, θα στείλει τους Εμετ, Λούσι, Μπάτμαν και την υπόλοιπη παρέα σε απομακρυσμένους, ανεξερεύνητους κόσμους, συμπεριλαμβανομένου ενός παράξενου γαλαξία με φανταστικούς πλανήτες, αλλόκοτους κατοίκους και κολλητικά τραγούδια. Η περιπέτεια θα δοκιμάσει το θάρρος τους, την επινοητικότητα και τις δεξιότητες τους στο κτίσιμο, ενώ, ταυτόχρονα, θα τους κάνει να συνειδητοποιήσουν πόσο ξεχωριστοί είναι.
Ενα από τα, πολλά ομολογουμένως, πράγματα που αγαπήσαμε στην πρώτη «Ταινία Lego» ήταν το πόσο ευφάνταστη μπορούσε να είναι μια ταινία η οποία, αν και είχε ως απώτερο σκοπό να λειτουργήσει ως μια τεράστια διαφήμιση για τα αγαπημένα τουβλάκια μικρών και μεγάλων, κατάφερε να γίνει ένα από τα πιο έξυπνα και διασκεδαστικά animation των τελευταίων ετών. Το αναπόφευκτο σίκουελ της, προσπαθεί να μιμηθεί όλη αυτή την φρεσκάδα και έξαρση έμπνευσης και φαντασίας της πρώτης ταινίας, μόνο που αυτή την φορά φαίνεται πως τα τουβλάκια που έχουν επιλεγεί δεν είναι ακριβώς αυτά που θα καταφέρουν να συναρμολογήσουν την τέλεια δεύτερη ταινία.
Ενώ στη πρώτη ταινία το χιούμορ πήγαζε αβίαστα, η ταινία του Μάικ Μίτσελ φαίνεται σαν να προσπαθεί αρκετά να σε εντυπωσιάσει, μοιάζοντας αναπόφευκτα εικαστικά κάπως φθαρμένη και ξεθωριασμένη. Τα μεγαλοπρεπή σκηνικά υπάρχουν ακόμη, τα Lego παραμένουν αξιαγάπητα, τα πάντα είναι πιο γρήγορα σε ρυθμό με την κωμωδία να εναλλάσσεται, μερικές φορές εύστοχα, με την δράση και την περιπέτεια, όμως το όλο σχήμα μοιάζει να ανακυκλώνει ακόμα περισσότερο ιδέες και σκηνές χάνοντας σταδιακά τη γοητεία του.
Η αλήθεια είναι πως η πρώτη «Ταινία Lego» είχε καταφέρει να ανεβάσει τον πήχη αρκετά ψηλά, τόσο με το animation της όσο και με το ανατρεπτικό και ταυτόχρονα αρκετά τριπαρισμένο της σενάριο, γεμάτο μέτα αναφορές στην ποπ κουλτούρα και φευγάτη πρόζα. Εναν πήχη που η δεύτερη ταινία ούτε καν προσπαθεί να αγγίξει, τουλάχιστον, θεματικά. Με προφανή τα μηνύματά της περί διαφορετικότητας και αποδοχής, μας χώνει και πάλι βαθιά στο μυαλό ενός μικρού παιδιού, όπου τα πάντα λειτουργούν χωρίς κανόνες. Και με μοναδικό γνώμονα την φαντασία του, η ταινία παίρνει έναν «πόλεμο» μεταξύ δυο αδερφών για τα Lego τους και προσπαθεί να τον παραλληλίσει με τον κόσμο μας σήμερα, έναν κόσμο όπου τίποτα δεν είναι τέλειο και οι μικροπρεπείς αντιδικίες μας έχουν κάνει οτιδήποτε εκτός από ευτυχισμένους.
Για ένα franchise που δεν ξεκίνησε χωρίς όρια στην φαντασία, που τα πάντα έδειχναν ακαταμάχητα καλοπροαίρετα και ιδεαλιστικά, εδώ μοιάζει σαν να οριοθετεί κάπως τον εαυτό του με το να πετάει προγραμματισμένα αστεία, τα οποία τις περισσότερες φορές δεν φτάνουν ποτέ το στόχο τους (αν και παίρνει πόντους για την ελληνική μετάφραση της βασίλισσας Watevra Wa'Nabi σε… Τσαπερδόνα!), ενώ οι μέτα αναφορές, αν και λιγότερες καθώς δίνουν τον χώρο τους σε ένα ανούσιο μιούζικαλ, προσφέρουν το μοναδικό ίσως γέλιο στη ταινία, με το συναίσθημα και την φαντασία να μπαίνουν στο μπαούλο ανεπιστρεπτί. Τελικά στη «Ταινία Lego 2» τα πράγματα αυτή την φορά όντως δεν είναι τόσο τέλεια. Είναι απλώς ανεκτά.
