Ο Σάσα Μπάρον Κόεν μέχρι και μέσα σε ελέφαντα μπαίνει στη νέα του «κωμωδία» μπας και ξετρυπώσει λίγο από το εξαφανισμένο χιούμορ του. Σε μια από τις πιο περιττές, και περιττά αηδιαστικές, σκηνές που έχουμε δει ποτέ στη ζωή μας, ο Κόεν παρέα με τον Μαρκ Στρονγκ, στο ρόλο δυο αδερφών που επανενώνονται μετά από δεκαετίες, καταλήγουν στο εσωτερικό ενός ελέφαντα, με άλλους ελέφαντες να εκσπερματώνουν... πάνω τους.
Οχι, για όσους πάνε να νομίσουν πως μπορεί κάτι τέτοιο να έχει πλάκα: δεν έχει.
Προς αποφυγήν παρεξηγήσεων, είμαι φαν του Κόεν. Αλλά εδώ το ιδιοφυές, άξεστο χιούμορ του δεν είναι καν χοντρόπετσο, είναι μπετόν – τόσο φρικτά τραβηγμένο από τα μαλλιά, τόσο παγιδευμένο μέσα στην προσπάθεια να γίνει αστείο, να προκαλέσει, που το μόνο που καταφέρνει είναι να χτυπά από τοίχο σε τοίχο. Αν σκεφτείς κιόλας ότι κάποτε η σάτιρά του είχε και ξεκάθαρο στόχο, σε πιάνει σχεδόν θλίψη.
Για την ιστορία, ο Νόμπι (Κόεν) είναι ένας πολύτεκνος, φτωχός Αγγλος που ζει σε μια μίζερη γειτονιά, καταδικασμένος στο προβλέψιμο πεπρωμένο του αλλά χαρούμενος παρ’ όλ’ αυτά γιατί τον κρατά ζωντανό η αγάπη για την μπίρα, το ποδόσφαιρο, τα 9 παιδιά και την ζουμερή κοπέλα του (Ρέμπελ Γουίλσον, σε μία από τα ίδια).
Μόνος του καημός, ο αδερφός του Σεμπάστιαν, ο οποίος έχει εξαφανιστεί από τότε που ήταν παιδιά. Μια πληροφορία του αποκαλύπτει ότι ο αδερφός του είναι ζωντανός και πρόκειται να παραστεί στη δεξίωση μιας φιλάνθρωπης εκατομμυριούχου (Πενέλοπε Κρουζ). Ο Νόμπι εμφανίζεται, με άσπρη καλτσούλα και μπλε σαγιονάρα, και καταφέρνει με συνοπτικές διαδικασίες να τα κάνει μαντάρα και να βάλει σε μπελάδες τον Σεμπάστιαν, ο οποίος έχει εξελιχθεί σε πράκτορα της ΜΙ6.
Από κει και πέρα, η πρόθεση είναι η περιπέτεια (βλέπε Λουί Λετεριέ στη σκηνοθεσία) με δόσεις κωμωδίας. Τι λένε όμως για το δρόμο προς την κόλαση; Οτι είναι στρωμένος με καλές προθέσεις; Κόλαση – επώδυνο σινεμά, τομέιτο – τομάτο.
Κριτική: Ελενα Χρηστοπούλου
