Έπειτα από μια μακρά και συναρπαστική ζωή, ο Άλαν Κάρλσον βρίσκεται σε οίκο ευγηρίας, θεωρώντας ότι είναι η τελευταία του στάση. Το μόνο του πρόβλημα είναι ότι είναι ακόμα υγιής, και οι μέρες του είναι ανιαρές. Καθώς πλησιάζουν τα εκατοστά του γενέθλια, αποφασίζει να αποδράσει από τη βαρετή αυτή ζωή.
Πηδάει από ένα παράθυρο και ξεκινάει ένα ξεκαρδιστικό κι αναπάντεχο ταξίδι, που περιλαμβάνει εγκληματίες, δολοφόνους, μια βαλίτσα γεμάτη χρήματα, έναν ελέφαντα κι έναν ανίκανο αστυνομικό. Για οποιονδήποτε άλλον, θα ήταν το ταξίδι της ζωής του, αλλά για τον Άλαν είναι απλά ρουτίνα. Δεν υπήρξε απλά μάρτυρας μερικών από τα σημαντικότερα γεγονότα του 20ου αιώνα, αλλά έπαιξε και σημαντικό ρόλο σ’ αυτά. Η πολιτική και η θρησκεία τον αφήνουν παγερά αδιάφορο, αλλά έχει επηρρεάσει μερικά από τα σημαντικότερα παγκόσμια γεγονότα.
Παρακολουθούμε ταυτόχρονα τις προηγούμενες περιπέτειες του. Πως βοήθησε στην εφεύρεση της ατομικής βόμβας, για τη φιλία του με τους Αμερικανούς Προέδρους και Ρώσους τύρρανους. Επί εκατό χρόνια, ο Άλαν Κάρλσον αναστάτωνε τον κόσμο, και τώρα είναι ξανά ελεύθερος.
Κάθε Σουηδική ταινία με μεγάλο τίτλο δεν είναι δυστυχώς «Ενα Περιστέρι Εκατσε σε Ενα Κλαδί Συλλογιζόμενο την Υπαρξή του». Το φιλμ του Χέρνγκρεν, ενός σκηνοθέτη κι ηθοποιού με τηλεοπτική κυρίως πείρα, μπορεί να είναι βασισμένο σε ένα βιβλίο με αναλαμπές μερικών υπαρξιακών ερωτημάτων και εμποτισμένο με ένα σουρεαλιστικό χιούμορ, όμως στοχεύει στον ελάχιστο κοινό παρανομαστή.
Αυτή η τεράστια εμπορική επιτυχία στην πατρίδα της, ξεκινά σχεδόν δυναμικά συστήνοντας μας έναν σχεδόν «αναρχικό» ήρωα που αρνείται να μεγαλώσει και που συνήθως φέρνει την καταστροφή δίχως να συνειδητοποιεί τις συνέπειες των πράξεών του, αλλά παγιδεύεται γρήγορα σε μια ανεκδοτολογική παράθεση συμβάντων στο παρόν ή το παρελθόν για να γίνει γρήγορα εξαντλητική.
Με μια ιδέα που θυμίζει «Φόρεστ Γκαμπ», ο ήρωας αναπολεί το παρελθόν του που τον φέρνει να βιώνει ξώφαλτσα μερικές από τις σημαντικότερες στιγμές των τελευταίων εκατό χρόνων, ενώ ταυτόχρονα στο παρόν περιφέρεται με μια βαλίτσα χρήματα που οι εγκληματίες ιδιοκτήτες της και η αστυνομία αναζητούν.
Τίποτα από τα δύο δεν σε αφορά δυστυχώς, αφού δεν σε αφορά ούτε ο ήρωας όπως σκιαγραφείται από τον Χέρνγκρεν, σαν καρικατούρα κι όχημα για αστεία κι όχι σαν ένας χαρακτήρας που θα μπορούσες να πιστέψεις. Και το φιλμ, γρήγορα καταλήγει να μοιάζει σαν μια συλλογή από επαναλαμβανόμενες, κουραστικές βινιέτες, τις οποίες ούτε το παράδοξο χιούμορ, ούτε η κατά στιγμές ευρηματική οπτικά γλώσσα του φιλμ μπορεί να σώσει από την αδιαφορία.
