Ο Κρίστοφερ Τζένκινς, μετά από μια πολύχρονη εμπειρία με την Disney αλλά και μια πρώτη σκηνοθετική απόπειρα λίγα χρόνια πριν με το μάλλον άνοστο «Μια Πάπια Μα Ποια Πάπια», επιστρέφει με μια νέα ταινία με τίτλο «Γάτος Δεκάψυχος» η οποία, αν και λίγο καλύτερη από την προηγούμενη, παραμένει συνολικά ανέμπνευστη.
O Μπέκετ, ένας παραχαϊδεμένος γάτος, θεωρεί δεδομένη την καλή του τύχη: τον έχει διασώσει και αγαπήσει η Ρόουζ, μία ευγενική και παθιασμένη φοιτήτρια που θέλει να σώσει τις μέλισσες. Αλλά όλα θα αλλάξουν, όταν χάνει - εντελώς απερίσκεπτα - την τελευταία ζωή του. Ετσι, ο Μπέκετ θα μεταμορφωθεί από εγωκεντρικό κατοικίδιο σ' έναν ήρωα που θυσιάζεται για τους άλλους. Καμία φορά πρέπει να ακολουθήσεις πολλές διαδρομές μέχρι να φτάσεις στην καλύτερη εκδοχή σου...
Εχοντας ως αποκλειστικό και μόνο κοινό τις ηλικίες κάτω των 10 ετών, η ταινία προσπαθεί να περάσει τη σημασία της καλοσύνης και της ανιδιοτέλειας στα παιδιά χωρίς κάποια ιδιαίτερη πρωτοτυπία, αφήνοντας το οικολογικό της μήνυμα για τις μέλισσες και τη σημασία τους στο οικοσύστημα να περάσει γρήγορα στο πίσω μέρος της κοινότυπης ιστορίας της.
Χωρίς να κερδίζει πόντους ούτε με το animation της, το οποίο απλώς κυμαίνεται λίγο πάνω από τη βάση, η ταινία κάνει ακόμα και το χιούμορ της να μοιάζει αδιάφορο σε πολλές στιγμές, αν και σίγουρα θα ικανοποιήσει έστω και για τα 90 λεπτά περίπου που διαρκεί τους μικρούς θεατές, με τους μεγάλους να μένουν μόνο σε κάποιες αναφορές γύρω από τον Ρόμπερτ Ντε Νίρο και τον Ντέιβιντ Μπόουι, οι οποίες θα τους φέρουν ίσως κάποια χαμόγελα. Αλλά είναι άλλη μια ταινία που δεν θα σου μείνει ούτε για αυτή ούτε για τις επόμενες ζωές σου.
