Ο Σιλβέν Μαρό, ένας επιτυχημένος Παριζιάνος αστυνομικός και άσος στην οδήγηση, μετατίθεται παρά τη θέλησή του στο αστυνομικό τμήμα της Μασσαλίας. Ο πρώην αρχηγός της αστυνομίας, Ζιλμπέρτ, που είναι πια Δήμαρχος της πόλης (αλλά πάντα χαμηλά στις δημοσκοπήσεις), του αναθέτει να σταματήσει τη δράση της «Ιταλικής Συμμορίας» που ληστεύει κοσμηματοπώλες και καταφέρνει να ξεφεύγει χάρη σε μια γρήγορη Ferrari. Για να τα καταφέρει, ο Μαρό δεν έχει άλλη επιλογή από το να συνασπιστεί με τον ανιψιό του χειρότερου οδηγού Uber στη Μασσαλία που, όμως, είναι ο μοναδικός που μπορεί να τον βοηθήσει.
Η επιτυχία της πρώτης ταινίας «Taxi», πίσω στο 1998, ήταν τόσο μεγάλη που όχι μόνο θα γεννούσε αναπόφευκτα μια σειρά ταινιών στο διηνεκές, αλλά έγινε και αμερικάνικο remake το 2004 με τους Τζίμι Φάλον και Κουίν Λατίφα (οχι φυσικά κάτι που αξίζει κανείς να θυμάται), ενώ αρκετοί είναι εκείνοι που πιστεύουν πως αποτέλεσε και τα θεμέλια για την άκρως επιτυχημένη σειρά «Fast & Furious».
Εκεί, όμως, που η πρώτη ταινία διέθετε κάποια ψήγματα χιούμορ και γούστου, οι υπόλοιπες δεν κατάφεραν ποτέ να ξεπεράσουν την σκιά της πρώτης, με την καθεμία από αυτές να είναι χειρότερη από την άλλη. Κάπως έτσι, το «Fast & Furious του φτωχού» μετράει την πέμπτη ταινία της σειράς, 11 χρόνια μετά την προηγούμενη, που πολλοί εύχονταν τότε μάλιστα να ήταν και η τελευταία της.
Ο Λικ Μπεσόν επιστρέφει στο σενάριο και την παραγωγή της ταινίας, με τον Φρανκ Γκασταμπίντ να υπογράφει το τρίπτυχο του σκηνοθέτη, σεναριογράφου και πρωταγωνιστή. Αυτή τη φορά η σειρά όχι μόνο έχει πιάσει πάτο, αλλά δείχνει ότι μπορεί να υπάρχουν και χειρότερα από αυτό: το όποιο γούστο και χιούμορ πετάγονται στα σκουπίδια για να δώσουν χώρο σε ένα προβλέψιμο σενάριο γεμάτο κακογραμμένους χάρτινους χαρακτήρες, ενώ οι σκηνές δράσης μοιάζουν χειρότερες κι από αυτές των ταινιών β’ διαλογής.
Ολα τα παραπάνω όμως, όσο περίεργο και να ακούγεται, δεν είναι τα χειρότερα πράγματα μέσα στην ταινία. Από τα άκρως σεξιστικά/μυσογυνιστικά και ρατσιστικά σχόλιά της (όλες οι γυναίκες είναι πεινασμένες για σεξ, εκτός αν είναι η αδερφή ή η μητέρα σου) μέχρι τα αστεία που το μόνο που θα καταφέρουν είναι να προκαλέσουν χαχανητά σε 15χρονα, η ταινία δείχνει να έχει μείνει δεκαετίες πίσω. Τα στερεότυπα δίνουν και παίρνουν με τους Ιταλούς να είναι οι μαφιόζοι, οι Γάλλοι οι εραστές και οι Αραβες το αναγκαστικό comic relief.
Τίποτα από όλα αυτά δεν σατιρίζεται, έστω με έναν καλαίσθητο τρόπο, για να δώσει μια δόση καυστικού χιούμορ στην ταινία, η οποία τρέχει με τα χίλια σε ένα γκρεμό κακογουστιάς και αφέλειας. Τελικά ίσως το μόνο πράγμα που καταφέρνει να κάνει καλά το «Taxi 5» είναι να αποτελέσει την ταφόπλακα της σειράς. Κάτι που άργησε αρκετά, εδώ που τα λέμε.
