Ενας ψυχοπαθής κατά-συρροή δολοφόνος εκτελεί τα θύματά του με αλάνθαστο τρόπο, πανομοιότυπο μοτίβο και χωρίς εμφανές κίνητρο. Απελπισμένοι, δύο πράκτορες του FBI στρέφονται για βοήθεια στις μεταφυσικές ικανότητες ενός πρώην συνεργάτη, του γιατρού Τζον Κλάνσι. Ο Κλάνσι αγγίζει ένα πρόσωπο ή αντικείμενο και βλέπει το παρελθόν και το μέλλον. Μπορεί να ενώσει τις τελείες σ' ένα ανεξήγητο έγκλημα, ή να προβλέψει τα επόμενα βήματα του δολοφόνου. Μόνο που εδώ βρίσκει το δάσκαλό του. Ο serial killer έχει ακριβώς το ίδιο χάρισμα. Οπότε δύο δυνάμεις, το καλό και το κακό, καλούνται να αποδείξουν ποια θα επικρατήσει και αν έχει τελικά σημασία: πόσο ευτυχισμένος είναι ο άνθρωπος που δεν ξέρει πότε θα πεθάνει και γιατί;
Μία ενδιαφέρουσα σεναριακή ιδέα (η φιλοσοφική αναρώτηση για το κατά πόσο ο άνθρωπος θέλει να ξέρει το μέλλον του και πώς θα χρησιμοποιούσε αυτό το χάρισμα) δεν αναπτύσσεται ποτέ σ' ένα πιστευτό, στιβαρό σενάριο. Παρόλο που στα credits διαβάζουμε το όνομα του οσκαρικού σεναριογράφου Πίτερ Μόργκαν («Η Βασίλισσα»), ο σκελετός της ιστορίας είναι άνισος και προβληματικός, οι χαρακτήρες δεν έχουν μεδούλι, οι διάλογοι είναι (το λιγότερο) αδύναμοι, μελό και ηθικοπλαστικοί, ενώ η πλοκή και οι ανατροπές της εξελίσσονται στη σφαίρα του παραλόγου.
Για αυτό και οι ηθοποιοί (ένα πρωτοκλασάτο καστ με ηγέτη τον Αντονι Χόπκινς, ο οποίος πλαισιώνεται από τους Κόλιν Φάρελ, Τζέφρι Ντιν Μόργκαν και Αμπι Κόρνις) μοιάζουν χαμένοι, χωρίς άξονα, χωρίς σκηνοθετικές οδηγίες. Κι αυτό ίσως να εξηγείται από τη στυλιστική μονομανία του Βραζιλιάνου σκηνοθέτη Αφόνσο Πογιάρ, η οποία μάλλον δεν του άφησε άλλο χρόνο για να συνεργαστεί με τους ηθοποιούς του. Κάμερες στον ώμο, τράβελινγκ, κόλπα με τους φακούς, βιντεοκλιπάτα ειδικά εφέ, επιδειξιομανία στο χειρισμό του βάθους πεδίου - όλα, μα όλα, χωρίς κανένα λόγο ύπαρξης ή σκοπό. Η εμμονή του με τη φόρμα και τα κινηματογραφικά εργαλεία δεν στηρίζει καμία ουσία, καμία ανάγκη. Δεν εξυπηρετεί τίποτα στην ιστορία και την αφήγησή της. Κι αυτό κάνει το αποτέλεσμα παιδικό και σε στιγμές ενοχλητικό.
Κρίμα. Αν ο Πογιάρ διέθετε ένα κάποιο χάρισμα, θα είχαμε δει μία πολύ ενδιαφέρουσα ταινία. Και ίσως και την επιστροφή του Αντονι Χόπκινς από τις αρπαχτές που γυρίζει τελευταία.
