Χιλή, 1901. Εργάτες δουλεύουν σκληρά και σε απάνθρωπα επικίνδυνες συνθήκες για να καρφώσουν πασάλους και να περιφράξουν τα αχανή λιβάδια του Χοσέ Μενέντεζ, ενός πλούσιου γαιοκτήμονα, ο οποίος μαζί με τα πρωτοπαλίκαρά του εποπτεύει έφιππος. Εργατικό ατύχημα σημαίνει αχρηστία και αχρηστία σημαίνει τερματισμό. Οχι της εργασίας, αλλά της ανθρώπινης ζωής. Οταν ο Μενέντεζ φωνάζει τρεις άντρες και τους στέλνει σε αποστολή «να καθαρίσουν το μονοπάτι της Tierra del Fuego για να έχουν έναν ασφαλή διάδρομο τα ζώα του να βοσκίσουν» θα έπρεπε να καταλάβουμε ότι δεν εννοεί από τα αγριόχορτα. Οι τρεις ιππείς (ένας σαδιστής Σκοτσέζος στρατιώτης, ένας Αμερικανός μισθοφόρος και ένας ημίαιμος γηγενής ιχνηλάτης) ξεκινούν ένα οδοιπορικό αίματος, βίας και ξεριζωμού των ιθαγενών από τη γη τους. Τη δική τους Γη της Φωτιάς (όνομα που της είχαν δώσει οι άποικοι από τις φωτιές στις κατασκηνώσεις των γηγενών).
Ο Φελίπε Γκαλβέζ γράφει και σκηνοθετεί το ντεμπούτο του πατώντας πάνω σε αληθινά γεγονότα για να αφηγηθεί, ωμά και ανατριχιαστικά, μία ιστορία τρόμου που έχει παραληφθεί από τα βιβλία της Χιλιανής Ιστορίας: τη γενοκτονία της φυλής Selk'nam από τους Ισπανούς αποικιοκράτες.
Και με τη βοήθεια του διευθυντή φωτογραφίας του Σιμόνε Ντ' Αρκάντζελο, θα το κάνει με όλους τους κανόνες του γουέστερν: υποβλητική κινηματογράφηση των τοπίων, των ανοιχτών οριζόντων, των άγριων βράχων, των αφιλόξενων σκοτεινών δασών. Ο τρόμος μοιάζει να ελλοχεύει σε κάθε πλάνο, σε κάθε πανάρισμα, σε κάθε μουδιασμένο διάλογο. Παράλληλα τα κατακερματισμένα ντραμς του μακάβριου μουσικού σκορ του Χάρι Αλούτσε προειδοποιεί. Ακόμα και οι κατακόκκινοι μεσότιτλοι που χωρίζουν την ταινία σε κεφάλαια καταλαμβάνουν την οθόνη απειλητικά.
Υπάρχει όμως μία ανατροπή στο genre; του θύματος και του θύτη. Οχι, ο λευκός δεν κινδυνεύει στο διάβα του από τους βαρβάρους που άξαφνα θα εμφανιστούν για να του πάρουν το σκαλπ. Στην πικρή, αιματοβαμμένη αντι-γουέστερν αλληγορία του Γκαλβέζ, οι «άγριοι» κινδυνεύουν από τον λευκό άποικο (άλλος αιμοβόρος σαδιστής, άλλος τυχοδιώκτης οπορτουνιστής, άλλος τρομαγμένος κομφορμίστας) που θα λεηλατήσει, θα βιάσει, θα εξοντώσει στο διάβα του.
Στα γουέστερν οι ήρωες και οι αντιήρωες είναι ξεκάθαροι. Οριακά σχηματικοί. Πόσο πιο τρομακτικό όμως όταν ξέρεις ότι αυτό «σχήμα», υπήρξε. Ο Γκαλβέζ παίζει με το είδος, ενώ ταυτόχρονα κάνει ένα απερίφραστο σχόλιο σε όσα η χώρα του έχει σκουπίσει κάτω από το χαλάκι: ο γαιοκτήμονας είναι αληθινό πρόσωπο (και φυσικά θα υπήρξαν και πολλοί περισσότεροι), ο Γκαλβέζ έχει αλλάξει απλώς το επίθετό του. Κι όσοι του καθάρισαν το δρόμο από Ατλαντικό σε Ειρηνικό, έκαναν πολύ καλή δουλειά. Τα αγριόχορτα ξεριζώθηκαν.
Ισως η πιο ανατριχιαστική, βίαιη σκηνή να μην κρύβεται σε όσα διαδραματίζονται στους αγριότοπους. Αλλά, χρόνια μετά όταν ο Χοσέ Μενέντεζ και η κόρη του τρατάρουν τσάι τους λευκούς ιερείς και πολιτικούς στην έπαυλή τους, ενώ γηγενείς γυναίκες υπηρέτριες τους περιποιούνται. Εκεί κρύβεται ένα λοξό (αλά Τζόναθαν Γκλέιζερ) βλέμμα που παραλύει. Σήμερα το ονομάζουμε κανονικότητα.
