Μετά από μια σειρά φόνων που φέρουν την σφραγίδα του δολοφόνου Jigsaw, η αστυνομία αρχίζει να κυνηγάει το φάντασμα ενός άνδρα, νεκρού για πάνω από μια δεκαετία, εμπλεκόμενοι σε ένα νέο παιχνίδι που είναι μόνο στην αρχή. Eχει επιστρέψει ο Τζον Κράμερ από τους νεκρούς για να θυμίσει στον κόσμο πως πρέπει να είναι ευγνώμονες για το δώρο της ζωής; Ή είναι μια παγίδα που έχει στήσει ένας άλλος δολοφόνος με τη δική του ατζέντα;
Εφτά χρόνια έχουν περάσει από τότε που είδαμε τον Jigsaw να σκοτώνει ένα από τα αμέτρητα θύματά του στο τελευταίο, όπως αυτοαποκαλούταν τότε, κεφάλαιο της σειράς ταινιών τρόμου «Saw». Αλλά, όπως συμβαίνει πάντα με τέτοιου είδους ταινίες, ποτέ ένα τέτοιο κεφάλαιο, αλλά ούτε και κάποιο από τα θύματα, δεν είναι το τελευταίο, και ο δολοφόνος επιστρέφει, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, για να βασανίσει και να σκοτώσει ξανά.
Οταν κυκλοφόρησε το πρώτο «Saw» το 2004, είχε εισάγει τον όρο του torture porn (αν και ο χαρακτηρισμός ακούστηκε πρώτη φορά για το «Hostel» του Ιλάι Ροθ το 2005) στα είδη ταινιών τρόμου. Και ήταν η μοναδική ταινία της σειράς που είχε καταφέρει να παραμείνει μια από τις πιο έξυπνες σπλάτερ ταινίες εκεί έξω, καθώς μαζί με το gore και το αίμα μπόρεσε να εξερευνήσει την υποκρισία της ηθικής και τις γκρίζες ζώνες μεταξύ του καλού και του κακού, αλλά και τις σκοτεινές πτυχές της ανθρώπινης εμμονής.
Ομως καθώς το franchise γέμιζε από ταινίες, η μια χειρότερη από την άλλη, όλες τους έφτασαν να καταντήσουν στο να μοιάζουν ως μια φτηνή απομίμηση της πρώτης.
Το όγδοο κατά σειρά φιλμ της σειράς δεν καταφέρνει να ξεφύγει από την σκιά των προηγούμενων (κακών) συνέχειών του, και μοιάζει παγιδευμένο σε μια δίνη κακών αναφορών της ίδιας του της μυθολογίας. Από την αρχή τα πάντα δείχνουν αρκετά γνώριμα, καθώς διάφοροι «παίχτες», ο καθένας με τις δικές του αμαρτίες, προσπαθούν να ξεφύγουν από τις παγίδες του Jigsaw. Ο Jigsaw μπορεί να επιστρέφει, αλλά δεν είναι κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί στο παρελθόν. Ακόμα και το «παιχνίδι» που έχει στήσει καταντάει, σχεδόν από το ξεκίνημά του, προβλέψιμο, αρκετά βαρετό και χωρίς καμία προσωπικότητα.
Εξάλλου, ας το παραδεχτούμε, ότι όλοι μας έχουμε έρθει να δούμε την ταινία για το θέαμα και το αίμα και σίγουρα όχι για το σενάριο και τους χαρακτήρες, τα οποία είναι πιο χάρτινα κι από το πρόγραμμα του κινηματογράφου. Η μυθολογία των βασανιστηρίων μένει με το ζόρι ζωντανή, ενώ και η ανατροπή (γιατί κάθε σωστή ταινία τρόμου πρέπει να έχει από μια, σωστά;) δείχνει αρκετά φτηνή και χωρίς καμία πραγματική ουσία.
Οσον αφορά τις νέες έξυπνες παγίδες του Jigsaw, και τους μακάβριους και γκροτέσκους θανάτους των «παιχτών» του, ας πούμε πως υπάρχουν κάποιες παγίδες οι οποίες θα καταφέρουν να διασκεδάσουν τους φανς της σειράς με την εφευρετικότητά τους, αλλά σίγουρα δεν πρόκειται να κερδίσουν με αυτές μεγαλύτερο κοινό για να γεμίσουν αυτό το γεμάτο φανφάρες γκραν γκινιόλ θέατρο του Jigsaw.
