Ο μεγαλύτερος εν ζωή σκηνοθέτης Ιωάννης Μποστ ψάχνει να βρει την έμπνευσή του μέσα σε κάδους σκουπιδιών, οπού τον ανακαλύπτει μια δημοσιογράφος. Η περιπέτειά του αρχίζει όταν λίγο αργότερα τον βρίσκει η νοσοκόμα που τον φροντίζει και τον κλειδώνει κατά λάθος στα εργαστήρια της erosfilm. Εκεί ο ίδιος αρχίζει να μοντάρει διάφορα πλάνα που σχετίζονται με την πολιτική κατάσταση της χώρας μας και συνθέτει τη δική του ταινία.
Το να ρίχνεις τον πρωταγωνιστή σου σε έναν κάδο σκουπιδιών για να γυρίσεις μια σκηνή της ταινίας σου είναι μια συζητήσιμη αλλά εν δυνάμει απόλυτα δικαιολογημένη απόφαση. Το να τον ρίχνεις όμως σε μια ταινία που μοιάζει με κάδο σκουπιδιών εκθέτοντας τον σε κάτι που κάνει τα ερασιτεχνικά βιντεάκια του youtube να μοιάζουν με απαύγασμα της κινηματογραφικής τέχνης, είναι σχεδόν ανήθικο.
Σε αυτή τη θέση βρίσκεται ο Γιάννης Μποσταντζόγλου που υποδύεται ό,τι πιο κοντά σε «ήρωα» ή έστω πρωταγωνιστή, έχει αυτή η ανεκδιήγητη συλλογή από εικόνες, σκετς φτηνά αστεία, πλάνα από την τηλεόραση, αποσπάσματα από παλιές ταινίες των Νίκου Ζερβού και Γιάννη Παρασκευόπουλου, εξυπνάδες από το ίντερνετ όπως τον Γιώργο Παπανδρέου «φοτοσοπαρισμένο» ως «Α-Πάττυ» και την Ανγκελα Μέρκελ ως Χίτλερ.
Θεωρητικά το «Sapila xeftila tekila» θα ήθελε να είναι μια αιχμηρή πολιτική ταινία για την ελληνική κρίση. Δυστυχώς αυτό που βλέπεις είναι ένα κακότεχνο, αδιάφορο, ενοχλητικό, σχεδόν θλιβερό φιλμ, μια λαίλαπα λαϊκισμού και δωρεάν οργής. Και μαζί, ένα «best of» από κλιπ παλιότερων ταινιών των δυο σκηνοθετών, που θεωρητικά χρησιμεύουν για να σχολιάζουν το σήμερα, αλλά στην πραγματικότητα μοιάζουν ασύνδετα, άχρηστα, κουραστικά.
Δίχως σενάριο και χαρακτήρες, με χιούμορ ούτε καν γυμνασιακού επιπέδου και πολιτική άποψη που κάνει τους καυγάδες στα καφενεία να μοιάζουν απαύγασμα σοβαρότητας και αποκρυσταλλωμένης άποψης, το φιλμ των Ζερβού και Παρασκευόπουλου θέλει να σε κάνει να ντραπείς για την κατάσταση της Ελλάδας εδώ και τώρα. Αλλά καταλήγει να σε κάνει να ντρέπεσαι γι αυτό που βλέπεις κι όχι για ότι «δείχνει»...
