Ο Κλάβιος, ενός πανίσχυρος Ρωμαίος στρατιωτικός και ο Λούκιος, ο υπασπιστής του, έχουν επιφορτιστεί από τον Πόντιο Πιλάτο με το καθήκον να ανακαλύψουν τι απέγινε το σώμα του Χριστού μετά τη σταύρωση και ταφή του. Το σώμα πρέπει να βρεθεί επειγόντως, ώστε να σταματήσουν οι φήμες περί Ανάστασης και επικείμενου ερχομού του Μεσσία που θα μπορούσαν να αποτελέσουν αιτία για αιματηρές εξεγέρσεις στην Ιερουσαλήμ.
H «Ανάσταση» θα μπορούσε να είναι και το επεισόδιο μιας αστυνομικής σειράς που το μυστήριο της απλώνεται (και εξαντλείται) στο «που στο διάολο πήγε το σώμα αυτού του Γιεσούα;», αλλά μέχρι να φτάσει στο φινάλε, έχεις αγωνία, παρόλο που ξέρεις ακριβώς τι έχει συμβεί, επειδή το έχεις δει δεκάδες φορές κάθε Πάσχα σε όλα τα βιβλικά που χωρίς φειδώ παίζουν στην τηλέοραση και φυσικά στον «Ιησού από τη Ναζαρέτ» που έδειξε το δρόμο για πολλά post επικά και χριστιανικά.
Το twist της εν λόγω «Ανάστασης» είναι δύο, αντιστάθμισμα σε μια μάλλον ασθενική παραγωγή που ξεκινάει σαν υπερπαραγωγή πριν καταλήξει σε ένα άτυπο art movie και τελικά μια μικρή ταινία για την μεγαλύτερη ιστορία του κόσμου.
Το πρώτο είναι πως η όλη ιστορία είναι σκέτη μυθοπλασία (περισσότερο από όση επιτρέπεται να αποδώσουμε στους ευαγγελιστές που εμπνεύστηκαν τα περί... ανάστασης), αν και κάπου στα βάθη της Ναζαρέτ θα υπήρχε ένας Ρωμαίος που στην προσπάθειά του να καταλάβει την τρέλα που έπιασε ένα μάτσο αγόρια και μια αμαρτωλή με αυτόν τον Μεσσία θα έφτασε πολύ κοντά στο να πιστέψει.
Το δεύτερο (twist) είναι ακριβώς αυτό: πως ό,τι βλέπουμε φιλτράρεται μέσα από τα μάτια ενός άπιστου που και να ήθελε δεν μπορεί να μην πιστέψει αφού οι συναντήσεις του με τον θεάνθρωπο ορίζουν και δύο από τις καλύτερες σκηνές μιας ταινίας που δεν διαθέτει δράμα, σίγουρα όχι ιδιαίτερη μυσταγωγία και ούτε πολλή πρωτοτυπία.
H "Ανάσταση" θα μπορούσε να είναι και το επεισόδιο μιας αστυνομικής σειράς που το μυστήριο της απλώνεται (και εξαντλείται) στο «που στο διάολο πήγε το σώμα αυτού του Γιεσούα;», αλλά μέχρι να φτάσει στο φινάλε, έχεις αγωνία, παρόλο που ξέρεις ακριβώς τι έχει συμβεί.»
Κι όμως, η συνάντηση του Τζόζεφ Φάινς (που το παίζει αιμοβόρος σε όλη την ταινία, αλλά με μεγάλα θέματα ηθικής και μεταμέλειας) με τον Μαορί Χριστό του Κλιφ Κέρτις την πρώτη φορά είναι... έκπληξη και τη δεύτερη είναι μέχρι και συγκινητική, καθώς αντιλαμβάνεσαι πως όποιος σκέφτηκε την ιστορία του Κλάβιου είχε στο νου του κάτι πιο οικουμενικό από το να αποδειχθεί επιστημονικά η... ανάσταση.
Από εκεί μέχρι... να δεις κυριολεκτικά την ταινία που σκηνοθετεί (όσο τακτοποιημένα σκηνοθετούσε πάντα) ο Κέβιν Ρέινολντς του «Waterworld» και του «Ρομπέν των Δασών» ως ένα βιβλικό που θα αντέξει στο χρόνο υπάρχει βέβαια μια απόσταση που – πιστέψτε μας - υπερβαίνει το «πίστευε και μη ερεύνα...».
