Δυο γυναίκες, ένα «αταίριαστο ζευγάρι», αλλά κωμικοτραγικά ταιριαστό με την οικονομική επικαιρότητα, είναι οι ηρωίδες της γαλλικής κωμωδίας του Ερικ Λαβέν (διεκπεραιωτικού σκηνοθέτη, στο παρελθόν, ταινιών σαν το «Bienvenue à bord»). Η Στεφανί, 40άρα χωρισμένη μητέρα, χάνει τη δουλειά της κι αναγκάζεται να γυρίσει, προσωρινά τουλάχιστον, στο σπίτι της μητέρας της. Παρά τη φαινομενική ανακούφιση, συντροφικότητα, την εξαιρετική ζέστη (μεταφορικά και κυριολεκτικά) και τη μουσική του Φρανσίς Καμπρέλ που παίζει ασταμάτητα, η Στεφανί δεν είναι έτοιμη να δεχτεί τη συνεχόμενη παρουσία της μητέρας της στην καθημερινότητά της. Αλλά κι η μαμά, ένα χρόνο χήρα, καθόλου δε θέλει τα παιδιά της που έχουν, πια, απογαλακτιστεί, ν' αρχίσουν να ξανασχολούνται μαζί της και με την ολοζώντανη ερωτική ζωή της.
Σε δυο μέρη ξετυλίγεται η ταινία, με το πρώτο, αυτό των συστάσεων, των κωμικών αντιθέσεων, των συγκρατημένων συγκρούσεων να είναι και το πιο καλογραμμένο και διασκεδαστικό. Το δεύτερο, όταν ολόκληρη η οικογένεια μαζεύεται για το καθιερωμένο τραπέζι στο πατρικό σπίτι και οι αποκαλύψεις διαδέχονται η μια την άλλη, ρίχνει την ενέργεια με φλυαρίες, με υπαινιγμούς κοινωνικού σχολιασμού που δεν εξελίσσονται, με αδιέξοδους κύκλους μέσα στο ίδιο σαλόνι.
Ευτυχώς (κινηματογραφικά) και δυστυχώς (ρεαλιστικά), η πραγματικότητα είναι εκείνη που συμπληρώνει τα κενά σ' ένα σενάριο με μια έξυπνη ιδέα και συμβατική εκτέλεση: οι 30χρονοι, 40χρονοι και βάλε που θα δουν την ταινία γνωρίζουν, σήμερα, πολύ καλά τι σημαίνει καταχρηστική επιστροφή στο σπίτι και ήδη χαμογελούν συγκαταβατικά. Δίπλα σ' αυτό το δεδομένο, η πάντα πληθωρική, σαρωτική παρουσία της Ζοζιάν Μπαλασκό δίνει σ' ένα επίπεδο φιλμ ευπρόσδεκτα συναισθηματικά σκαμπανεβάσματα κι αφορμές για γέλιο.
