Δυο άντρες, μια ερημική ακτή στην άκρη της Ρωσίας, ένας μετεωρολογικός σταθμός. Οι δυο τους περνούν τις μέρες τους αναμεταδίδοντας μετρήσεις μέσω ασυρμάτου, ψαρεύοντας, μετρώντας το χρόνο που περνά. Οταν όμως η φωνή στην άλλη άκρη των ακουστικών θα φέρει τραγικά νέα για την οικογένεια του ενός, ο καινούριος νεαρός συνάδελφός του δεν θα τολμήσει να του τα ανακοινώσει, κάνοντας το τέλος του ανέφελου καλοκαιριού τους να σκοτεινιάσει επικίνδυνα όταν τελικά η αλήθεια αποκαλυφθεί.
Συχνά στην ταινία του Ποπογκρέμπσκι οι δυο άνθρωποι δεν μοιάζουν με τίποτα λιγότερο από κουκίδες μπροστά στο άχρονο μεγαλείο μιας ατάραχης, αδιάφορης γι αυτούς φύσης. Ο άνεμος δεν νοιάζεται για τις ζωές τους, οι πάγοι ταξιδεύουν αιώνια, αγνοώντας την εφήμερη ύπαρξη τους. Η αντίστιξη ανάμεσα στο τοπίο και τη δική τους ιστορία όμως, είναι αυτή που κάνει το δράμα τους να μεγεθύνεται, να αντηχεί με τη βοή μιας αληθινά σπαρακτικής στιγμής που σημαίνει τα πάντα γι αυτούς.
Το σενάριο, τίποτα περισσότερο από μια ιδέα, που όμως σα σπόρος γεμίζει το μυαλό με παρακλάδια, κρατά μόνο τα βασικά, αφήνει τα πρόσωπα των ηθοποιών να εξηγήσουν, δεν περιγράφει αλλά προϊδεάζει, χτίζει ένα θρίλερ που σε τυλίγει ασφυκτικά, κλειστοφοβικά παρά τον αχανή ορίζοντα, και που ολοκληρώνεται απόλυτα ταιριαστά, όχι με την κορύφωση σε ένα κρεσέντο αγωνίας, αλλά με μια σπαρακτική βύθιση στην πικρή ουσία μιας τραγωδίας.
