Η αριστουργηματική ικανότητα τού Μικελάντζελο Αντονιόνι να χτίζει τα κάδρα του με τρόπο ώστε να δημιουργούν αφήγηση, χωρίς λόγο, βρίσκει εδώ, στο «Επάγγελμα: Ρεπόρτερ», την πιο εντυπωσιακή της εφαρμογή, έστω κι αν τα λεγόμενα έχουν σκονιστεί, πια, από το χρόνο.
Εχοντας ολοκληρώσει το «Ζαμπρίσκι Πόιντ» στην Αμερική, ο Αντονιόνι επιστρέφει στην Ευρώπη, με δάνειο τον Τζακ Νίκολσον, για ένα σιωπηλό έπος, γραμμένο μαζί με τον Μαρκ Πέπλοου του «Τελευταίου Αυτοκράτορα». Ηρωας ο Ντέιβιντ Λοκ, ένας ρεπόρτερ που αναζητά, στην υποσαχάρια Αφρική, μια επαφή με τους τοπικούς αντάρτες, που δεν έρχεται ποτέ. Σε επαγγελματικό αδιέξοδο, μια και δεν έχει θέμα να κυνηγήσει, ανακαλύπτει ότι ο γείτονάς του στο ξενοδοχείο είναι νεκρός και «κλέβει» την ταυτότητά του. Με αυτή θα ξεκινήσει ένα road trip χωρίς οριστικό προορισμό, που θα τον οδηγήσει στην Ανδαλουσία, αλλά και θα τον περιπλέξει σ' ένα δίκτυο εμπορίου όπλων.
Η αποξένωση στον δυτικό πολιτισμό, το υπαρξιακό κενό, η ματαιότητα της εξέλιξης, βρίσκονται στην καρδιά της ταινίας του Αντονιόνι. Κι είναι θέματα που, φλέγοντα στα μέσα του '70, αλλά και διατυπωμένα με έντονα αφαιρετικό, στοχαστικό τρόπο, μοιάζουν σήμερα παρωχημένα, αφήνοντας, ωστόσο, την αίσθηση τής αναζήτησης, εξωτερικής κι εσωτερικής, να λάμψει σε κάποιες από τις ωραιότερες σεκάνς του σινεμά, με κορυφαία και κλασικότερη το επτάλεπτο πλάνο που επιμελήθηκε ο διευθυντής φωτογραφίας Λουτσιάνο Τόβολι.
