Eνας σεναριογράφος του Χόλιγουντ αναγκάζεται από τον ατζέντη του να γράψει μια ρομάντικη ταινία. Το μόνο πρόβλημα του… δεν πιστεύει καν στον έρωτα. Η άποψη του όμως θα ανατραπεί όταν θα γνωρίσει μια όμορφη γυναίκα που θα του πάρει τα μυαλά, και θα κάνει τα πάντα για να την διεκδικήσει!
Μετά από μόλις μισή ώρα μέσα στην «θα ήθελε διαταραγμένη» ρομαντική κομεντι του πρωτοεμφανιζόμενου Τζάστιν Ρίρντον και οι τόσες πολλές ερμηνείες για το τι είναι τελικά η αγάπη έχουν αρχίσει πια να χάνουν το νόημά τους, ειδικά αφού βρίσκονται τοποθετημένες μέσα σε μια ταινία με δεκάδες ιδέες που φιλοδοξούν να αποδομήσουν το είδος – πριν το φτιάξουν πάλι από την αρχή.
Το «Σφυρίζοντας για τον Ερωτα» είναι χαριτωμένο, παιχνιδιάρικο και την ίδια στιγμή ανώδυνο, τόσο που όσο περνάει η ώρα το παρακολουθείς ευχάριστα, αλλά και με μια διαρκή ανυπομονησία του πότε θα σταματήσει η παράθεση ιδεών και θα ξεκινήσει η πραγματική ταινία.
Αυτό δεν θα συμβεί ποτέ, αφού ο δημιουργός του θέλει να τα πει όλα και με αφορμή ένα voice over/ προσωπικό ημερολόγιο ξοδεύει κάθε λεπτό της ταινίας του για να την υπερφορτώσει με ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο (αυτό του ήρωα που μπαίνει στις ερωτικές ιστορίες άλλων προκειμένου να πιστέψει στην αγάπη) που δεν αργεί να γίνει και λίγο weird (όπως σε μια σκηνή αντιστροφής φύλων). Και την ίδια στιγμή διασχίζει με μαθηματική ακρίβεια το δρόμο που θα τον οδηγήσει στο να αποδεχτεί τα κλισέ μιας ρομαντικής κομεντί, καθώς αυτά (και αυτό είναι μια μεγάλη αλήθεια) είναι βγαλμένα από τη ζωή.
Ναι, ο ήρωας/σεναριογράφος θα ήθελε να γράψει καλύτερα κάτι σαν την «Before…» τριλογία του Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ, παρά ένα αναμάσημα της ιστορίας ενός ζευγαριού που φιλιέται σε μια γέφυρα στο σεληνόφως (ή ηλιοβασίλεμα, δεν έχει καμία σημασία), αλλά η επιμονή του να ζήσει πριν γράψει και να ερωτευτεί πριν αφηγηθεί την ιστορία δύο ερωτευμένων, θα τον οδηγήσει σε μια παράδοξη σχέση που θα επαναφέρει στην καρδιά τους τους χαμένους παλμούς (αυτούς που έχασε όταν τον εγκατέλειψε η μητέρα του!) και θα φτύσει αίμα μέχρι να παραδεχθεί ότι έχει δαγκώσει τη λαμαρίνα όπως κάθε σώφρων άνθρωπος.
Οσο γοητευτικό κι αν είναι το ζευγάρι των Κρις Εβανς και Μισέλ Μόναχαν, άλλο τόσο ανιαρό είναι το σχόλιο πάνω σε κάθε πτυχή της ιστορίας τους και όσο σοφό είναι πως το «Terminator» είναι μια απείρως πιο ρομαντική ταινία από το «Ghost» (άλλωστε το υπογράφει ο σκηνοθέτης του «Τιτανικού», μην ξεχνιόμαστε), άλλο τόσο άτεχνο είναι το φλερτ με την παρωδία του είδους του rom com, που δεν γίνεται ποτέ πραγματικά αστείο, πραγματικά έξυπνο, πραγματικά… πραγματικό.
Μένοντας σε μια εγκεφαλική και τύπου sitcom φλύαρη ανάλυση του τι ορίζει τις ρομαντικές κομεντί που ζούμε στην καθημερινότητά μας, το «Playing it Cool», το παίζει πιο κουλ απ’ όσο αντέχει το υπερβολικά δουλεμένο σενάριό του, παγιδεύεται μέσα στην υπερφιλόδοξη – αν και τεχνικά άρτια - σινεφίλ εικονογράφηση των περιπετειών του ήρωά του και καταλήγει να αυτοακυρώνεται ως μια ρομαντική κομεντί που φιλοδοξεί να μας πείσει για τη σημασία των ρομαντικών κομεντί, ανακυκλώνοντας τα κλισέ των ρομαντικών κομεντί.
Οσοι τις αγαπάμε έτσι κι αλλιώς – κυρίως για αυτά τα κλισέ τους, ξέρουμε περισσότερο από τον κύριο Τζάστιν Ρίρντον πώς θα πείθαμε τον Κρις Εβανς ήδη από τα πρώτα λεπτά του φιλμ να ενδώσει στην απλότητα και να αποφύγει την προαιώνια ατελέσφορη προσπάθεια του να προσπαθήσεις να ζήσεις αυτό που υποτίθεται ότι πρέπει να κάνεις... σινεμά.
Δείτε παρακάτω δυο clips από το «Σφυρίζοντας για τον Ερωτα»:
