Στη φτωχική επαρχιακή Ιταλία του 19ου αιώνα, ο Τζεπέτο, ένας καλοκάγαθος, πεινασμένος ξυλουργός, αποφασίζει να κατασκευάσει την πιο τέλεια μαριονέτα και να επιβιώσει περιδιαβαίνοντας τον κόσμο και δίνοντας παραστάσεις. Μόνο που ο «Πινόκιο» τον εκπλήσσει: δεν είναι απλώς τέλειος, είναι ζωντανός. Ενα μικρό ξύλινο αγόρι (που γίνεται αυτόματα ο γιος που δεν είχε), πανέξυπνο, απείθαρχο, περίεργο, κακομαθημένο. Μην υπακούοντας τον πατέρα του, ο Πινόκιο μπλέκει σε περιπέτειες που τον απομακρύνουν από το χωριό, το σπίτι και τον Τζεπέτο και τον αφήνουν εκτεθειμένο σ' έναν μεγάλο σκοτεινό κόσμο. Προσπαθώντας να βρει το δρόμο της επιστροφής, ο αφελής και ευκολόπιστος Πινόκιο θα συναντήσει την πονηριά, την υστεροβουλία και την κακία των ανθρώπων, θα κινδυνεύσει, θα κάνει λάθη, θα κάνει φίλους. Μέσα από το ταξίδι του, το μικρό ατίθασο αγόρι θα συνειδητοποιήσει ότι κάτω από το ξύλινο στήθος του χτυπά μία καρδιά και θα αποκτήσει ενσυναίσθηση, κρίση και ικανότητα για καλοσύνη κι αυτοθυσία.
Το κλασικό παραμύθι του Κάρλο Κολόντι έχει μεταφερθεί αρκετές φορές στο σινεμά – από το διάσημο animation της Disney (1940), μέχρι τη βαθιά αποτυχημένη εκδοχή του Ρομπέρτο Μπενίνι (2002), όπου έκανε την παράδοξη επιλογή να ερμηνεύσει ο ίδιος τον ήρωα (το 2021 περιμένουμε και το animation του Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο).
Ο Ματέο Γκαρόνε («Dogman», «Gomorrah») δε θα μπορούσε παρά να παραδώσει κάτι βαθιά σκοτεινό. Επιστρέφοντας στις πραγματικές ρίζες της ιστορίας του Κολόντι (την κοινωνική κριτική στη φτώχια και την εκμετάλλευση μικρών παιδιών από τους ενήλικες), την τοποθετεί σ' ένα σύμπαν επικίνδυνο και τρομαχτικό, που το κατοικούν απόκοσμα πλάσματα κι απειλητικά αγρίμια. Ο Ρομπέρτο Μπενίνι στο ρόλο του Τζεπέτο είναι αναμενόμενα γλυκός και ευαίσθητος, και η παραγωγή είναι άρτια: ο οσκαρικός μακιγιέζ Μαρκ Κουλιέ, η καλλιτεχνική διεύθυνση και η ομάδα των ειδικών εφέ κατασκευάζουν επάξια αυτό τον εφιαλτικό κόσμο και τα τέρατά του, δημιουργώντας μία ατμόσφαιρα που κινείται ανάμεσα στο ζοφερό κοινωνικό σχόλιο και τον μαγικό ρεαλισμό.
Αυτό όμως αποκλείει την ταινία από το target γκρουπ της: δεν είναι για μικρά παιδιά. Ταυτόχρονα (κι αντίθετα με αντίστοιχες ταινίες του Τιμ Μπάρτον για παράδειγμα), δεν είναι ούτε ένα ενήλικο παραμύθι - τα μηνύματά του είναι αρκετά απλοϊκά και ενεπιτήδευτα. Αυτό κάνει τον «Πινόκιο» να χάνεται στο δρόμο προς τις αίθουσες σ' ένα περίεργο limbo – σε ποιον απευθύνεται;
