Η υπογραφή της Μαρζάν Σατραπί στο σενάριο και στη σκηνοθεσία φέρνει από μόνη της ένα ζεστό χαμόγελο στα χείλη, στην ανάμνηση του «Persepolis» αλλά και του «Κοτόπουλο με Δαμάσκηνα», παρότι εκείνη η δημιουργική της περίοδος μοιάζει να έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Εγκατεστημένη πλέον στο Παρίσι, η Ιρανή κομίστα και σκηνοθέτης σαν να έχασε, τα τελευταία χρόνια, το ιδιαίτερο στίγμα και την τρυφερή αφηγηματικότητά της και η νέα της ταινία δεν αποτελεί εξαίρεση.
Σπονδυλωτό φιλμ, παρακολουθεί ένα μπουκέτο ηρώων και ηρωίδων που έρχονται αντιμέτωποι με το θάνατο, άρα και με τη ζωή τους, στην όμορφη γαλλική πρωτεύουσα. Αυτή παραμένει όμορφη, οι ιστορίες όχι και τόσο. Μία ως πρότινος διάσημη σοπράνο ανακηρύσσεται νεκρή, ενώ ακόμα ζει, αλλά τα Μέσα δεν φαίνεται να ενθουσιάζονται μ' αυτή την αποκάλυψη. Ενα κορίτσι κόβεται για να βρει ψυσική ανακούφιση και μια γιαγιά κάνει μια ιδιόμορφη συμφωνία με τον διάβολο. Ενας κασκαντέρ, που ρισκάρει κάθε μέρα τη ζωή του, προσπαθεί ν' ακολουθήσει ένα πιο ασφαλές μονοπάτι. Ενας τηλεοπτικός παρουσιαστής αστυνομικής εκπομπής κάνει δυσοίωνες ιατρικές εξετάσεις. Ανθρωποι που, με μοναδικούς συνδετικούς κρίκους συμβολικές φιγούρες της καθημερινότητας και την πιο εμβληματική υπαρξιακή αγωνία, επιλέγουν να ζήσουν όταν το πεπρωμένο έχει άλλα σχέδια γι' αυτούς.
Στην καρδιά της ταινίας βρίσκονται ήρωες σχηματικοί, επιλεγμένοι από μια στερεοτυπική γκάμα. Εκείνους η Σατραπί «ντύνει» με εκκεντρικές συμπεριφορές, χωρίς να μπορεί να τους προσδώσει ούτε σεναριακή ιδιαιτερότητα, αλλά ούτε και μια αυθεντική συναισθηματικότητα που θα ξυπνούσε τα ένστικτα του κοινού. Το αποτέλεσμα είναι μια ταινία επιτηδευμένη, λες χωρίς καρδιά, ένα μέσα-από-τον-καθρέφτη «Love Actually» χωρίς συγκίνηση. Και το Παρίσι παραμένει όμορφο.
