Ο Τζορτζ είναι ένα 40άρης πρώην επιτυχημένος ποδοσφαιριστής με συμμετοχή σε ομάδες σαν τη Real και τη Milan. Ανεργος, χωρισμένος και μ’ έναν 9χρονο γιο, δέχεται τη θέση του προπονητή ποδοσφαίρου στο σχολείο του μικρού, για να τον βλέπει συχνότερα και, ίσως, να αναζωπυρώσει τη σχέση με την τέως σύζυγο. Αποφασισμένος να σταθεί καλός πατέρας και συνεπής επαγγελματίας, ο Τζορτζ τα βρίσκει σκούρα όταν δέχεται ερωτικές πιέσεις από τις μαμάδες των άλλων μαθητών, τις πραγματικές soccer moms, που βλέπουν στο πρόσωπό του (και στο σμιλεμένο κορμί του) μια διέξοδο από τα προβλήματα ή τη ρουτίνα τους.
Με παλαιότερες υπογραφές στο «The Pursuit of Happyness» και το «Seven Pounds» με τον Γουιλ Σμιθ, ο Μουτσίνο πηγαίνει μ’ αυτή τη ρομαντική κομεντί δέκα βήματα πίσω. Το φιλμ του δεν είναι ούτε διασκεδαστικό, ούτε συγκινητικό, ούτε πρωτότυπο. Σ’ ένα σενάριο γεμάτο κλισέ, ο Τζέραρντ Μπάτλερ μένει μόνος κι αβοήθητος από το σκηνοθέτη του, να περιφέρει το λαμπερό του χαμόγελο και να εξασκεί την αληθινή σκοτσέζικη προφορά του, με ίσες δόσεις αρρενωπότητας και καφρίλας. Ο Ντένις Κουέιντ παραμένει γοητευτικός, οι κυρίες της ταινίας (Τζέσικα Μπιλ, Ούμα Θέρμαν, Κάθριν Ζίτα-Τζόουνς) είναι η μία πιο όμορφη από την άλλη, αλλά όλοι οι ήρωες είναι τόσο σχηματικοί που και να θέλεις δεν μπορείς να ενδιαφερθείς για την ευτυχία τους.
Επιπλέον, για όσους θέλουν να το προσέξουν, ο τρόπος που σκιαγραφούνται οι γυναίκες στην ταινία είναι ικανός για φεμινιστική καταγγελία: αν μία ηρωίδα δεν είναι μίζερη, θα είναι χαζή, ή εκδικητική, ή αποτυχημένη, ή υστερική – αυτές είναι οι εναλλακτικές που προσφέρονται, σε μια ταινία που παίζει λιγότερο με την αγάπη και περισσότερο με την ευκολία.
