Η Μαρία Νιέβες Ρέγο, 80 ετών σήμερα και ο Χουάν Κάρλος Κόπες, 83 ετών, γνωρίστηκαν όταν ήταν 14 και 17 αντίστοιχα και χόρεψαν μαζί για περίπου πενήντα χρόνια. Σε αυτά τα χρόνια αγάπησαν και μίσησαν ο ένας τον άλλον και πέρασαν πολλούς επίπονους χωρισμούς αλλά πάντα στο τέλος γύριζαν πίσω ο ένας στον άλλον. Τελικά αυτός την άφησε για μια γυναίκα 20 χρόνια νεότερη του, με την οποία και έκαναν μαζί δύο παιδιά. Τώρα, στη δύση της ζωής τους, ο Χουάν και η Μαρία θέλουν να μοιραστούν την ιστορία της αγάπης και του μίσους τους. Στην ταινία, οι δυο τους λένε την ιστορία τους σε μια ομάδα νέων χορευτών και χορογράφων τάνγκο από το Μπούενος Αϊρες, οι οποίοι και μεταμορφώνουν τις πιο όμορφες, συγκινητικές και δραματικές στιγμές του ζευγαριού σε χορογραφίες.

To «Τελευταίο Μας Τανγκό» είναι στην πραγματικότητα η «βρώμικη» ιστορία πίσω από τη γεμάτη επιτυχία, χαμόγελα και φιγούρες που ξεσήκωσαν έναν ολόκληρο λαό ιστορία δύο ανθρώπων που χόρεψαν τη ζωή τους μέχρι τη στιγμή που αποφάσισαν πως ήταν προτιμότερο να χωρίσουν για πάντα.

Μπορεί η ματιά του σκηνοθέτη να δίνει περισσότερο χώρο στην κυρία της υπόθεσης – και δίκαια, αφού είναι αυτή που με αξιοπρέπεια, μελαγχολία αλλά και πληγωμένο εγωισμό θα αφηγηθεί τα χρόνια του θριάμβου και των δύο, αφήνοντας άπλετο χώρο για νοσταλγία, θλίψη, μίσος και απέραντη αγάπη να απλωθούν στο μεγάλο καμβά μιας σχεδόν αυτοβιογραφίας.

Αλλά είναι στην αντιπαράθεση των δύο πρώην αιώνιων εραστών, που συναντιούνται παρά μόνο δυο φορές στην οθόνη, στις μνήμες τους που συμπίπτουν και στα θλιμμένα χαμόγελα με τα οποία στολίζουν το ένδοξο παρελθόν τους που ανακαλύπτεις πως ένα ντοκιμαντέρ για δύο χορευτές μιλάει για κάτι περισσότερο από ένα χορό και πως μια ιστορία αγάπης μιλάει για κάτι περισσότερο από την αγάπη.

Οσα θυμούνται η Μαρία Νιέβες και ο Χουάν Κάρλος Κόπες δεν είναι παρά η ίδια η ιστορία του τανγκό μέσα στον 20ο αιώνα και μαζί η μεγάλη ιστορία μιας χώρας που χόρεψε τα τελευταία αποθέματά ευημερίας της πριν βυθιστεί στη μεγάλη κρίση που τη στιγμάτισε – περίπου τα χρόνια που η δόξα του διάσημου ζευγαριού έφτανε στο τέλος της αφήνοντας για πάντα το παρελθόν στο παρελθόν.

Είναι στην αντιπαράθεση των δύο πρώην αιώνιων εραστών, που συναντιούνται παρά μόνο δυο φορές στην οθόνη, στις μνήμες τους που συμπίπτουν και στα θλιμμένα χαμόγελα με τα οποία στολίζουν το ένδοξο παρελθόν τους που ανακαλύπτεις πως ένα ντοκιμαντέρ για δύο χορευτές μιλάει για κάτι περισσότερο από ένα χορό και πως μια ιστορία αγάπης μιλάει για κάτι περισσότερο από την αγάπη.»

Η επιλογή του Κραλ να αφηγηθεί τις σημαντικότερες στιγμές του ζευγαριού μέσα από σκηνοθετημένες χορογραφίες νέων ομάδων χορευτών τάνγκο που θαυμάζουν το ζευγάρι των Νιέβες – Κόπες και λαχταρούν να μάθουν όλες τις λεπτομέρειες της διαδρομής του, είναι παρακινδυνευμένη, αφού όσο όμορφες κι αν είναι, όσο παθιασμένα και αν μεταφέρουν την ιστορία που αφηγούνται, τόσο πιο μακριά κρατούν την απόσταση από τους ίδιους τους πρωταγωνιστές.

Καμία χορογραφία, καμία σκηνοθεσία και σχεδόν καμία πρόζα δεν μπορεί να συγκριθεί με το πρόσωπο της 80χρονης Μαρία Νιέβες καθώς ανάβει το τσιγάρο της (με πίπα) και προσπαθεί να δικαιώσει τον άνδρα που αγάπησε περισσότερο στη ζώη της χωρίς να κρύψει την πίκρα για την επιλογή του να την παρατήσει, αλλά να συνεχίσει να χορεύει μαζί της.

Το «Τελευταίο Μας Τανγκό», περισσότερο από την ιστορία ενός έρωτα ή μιας χώρας, περισσότερο και από μια ωδή στο ίδιο το τάνγκο που παραμένει η επιτομή ενός ερωτισμού που μοιάζει ικανός να εκραγεί απροειδοποίητα ανά πάσα στιγμή πάνω στην οθόνη, είναι η ιστορία δύο ανθρώπων που δέθηκαν με κάτι πιο δυνατό από την αγάπη και κάτι πιο ερωτικό από τον έρωτα.

Αυτό που αφηγούνται μπορεί να είναι μικρότερο από αυτό που έζησαν, αλλά αυτό που έζησαν διατρέχει κάθε τους βλέμμα, λέξη και κίνηση. Σε κάθε χώρα το λένε αλλιώς, στην Αργεντινή το λένε τάνγκο...