Δυο εβδομάδες πριν την αποφυλάκισή του, ένας νεαρός τρόφιμος αναμορφωτηρίου μαθαίνει ότι η μητέρα του επέστρεψε από την Ιταλία για να πάρει μαζί της, φεύγοντας, τον νεότερό της γιο. Νιώθοντας ότι η δική του ζωή έχει καταστραφεί εξ αιτίας της, είναι αποφασισμένος να μην αφήσει να συμβεί το ίδιο και στον μικρό του αδελφό.
Η αλήθεια είναι πως τα πλάνα στα οποία η κάμερα στο χέρι ακολουθεί για ώρα το σβέρκο του πρωταγωνιστή μέχρις ότου εκείνος να φτάσει στον προορισμό του, έχουν ήδη παλιώσει, όμως ακόμη κι αν το φιλμ του Φλορίν Σερμπάν δεν αποφεύγει κάποιες γνώριμες παγίδες του ρουμάνικου «δόγματος», το σφίξιμο στο στομάχι, η δύναμη των εικόνων, δεν χάνουν ούτε στιγμή σε ένταση και αποτελεσματικότητα.
Με μια ιστορία που θα μπορούσε να στηθεί στη σκηνή ενός θεάτρου κι έναν κεντρικό χαρακτήρα που κρατά για πολλή ώρα κλειστά τα χαρτιά του, το «Οταν Θέλω να Σφυρίξω, Σφυρίζω» θα μπορούσε να δοκιμάσει τις αντοχές ακόμη και του πιο καλοπροαίρετου θεατή. Ομως ο Σερμπάν σε αφήνει στο σκοτάδι για τα κίνητρα ή τους λόγους του νεαρού πρωταγωνιστή του, θέλοντας να εξυπηρετήσει κανένα άλλο κίνητρο εκτός από την αλήθεια του. Μια αλήθεια που τον οδηγεί ως το τέλος αμείλικτα, δίχως να υπαναχωρεί στις ελπίδες για οποιουδήποτε είδους happy end, ή ηθικοπλαστικού στρογγυλέματος των αγκαθιών της ιστορίας του.
