Στο Men In Black 3, οι πράκτορες Τζέι και Kέι βουτάνε πίσω στο χρόνο. Αν και ο Τζέι έχει πια μεγάλη εμπειρία σε περίεργες καταστάσεις μετά από τα 15 χρόνια της σταδιοδρομίας του με τους Men In Black, τίποτα, ούτε καν οι εξωγήινοι, δεν τον μπερδεύει τόσο όσο ο κλειστός και καθόλου ομιλητικός συνάδελφος του. Αλλά όταν η ζωή του Kέι και η μοίρα του πλανήτη κινδυνεύουν, από ένα εξωγήινο ταξιδιώτη του χρόνου, ο πράκτορας Τζέι θα πρέπει να γυρίσει πίσω στα ΄60ς για να σώσει τον νεαρό Κέι και να ανακαλύψει ότι υπάρχουν μυστικά στο σύμπαν που ο Kέι δεν του είπε ποτέ.
Αν λάβεις υπόψιν ότι από το δεύτερο «Men in Black» μέχρι το τρίτο μεσολάβησαν δέκα χρόνια, ότι αυτό το φιλμ ξεκίνησε να γυρίζεται χωρίς ολοκληρωμένο σενάριο και χρειάστηκε να σταματήσει και να ξαναρχίσει μέχρις ότου κάποιος να γράψει ένα ικανοποιητικό τέλος, θα περίμενε κανείς να βρεθεί αντιμέτωπος με κάτι τόσο δύσμορφο και αλλόκοτο όσο οι εξωγήινες μορφές ζωής που δίνουν χρώμα στο σύμπαν της ταινίας.
Κι όμως το «Men in Black III» δεν κατορθώνει απλά να βγάζει νόημα, αλλά κρατά αρκετά από το χαριτωμένο μείγμα παράδοξου χιούμορ και επιστημονικής φαντασίας που έκανε το σύμπαν του φιλμ αξιαγάπητο ακόμη και στις όχι πάντα πετυχημένες στιγμές του.
Θα περίμενε κανείς ότι η απουσία ενός βασικού συστατικού, του πράκτορα Κέι του Τόμι Λι Τζόουνς που δεν βρίσκεται στην οθόνη στο μεγαλύτερο μέρος του φιλμ, θα αποβεί μοιραία, όμως ο Τζός Μπρόλιν «φοράει τα παπούτσια του» με αξιοθαύμαστη ευκολία, δίνοντας στον κωμικό ηλεκτρισμό του Γουίλ Σμίθ την εξίσου αστεία γείωση που χρειάζεται.
Η επιστροφή στα 60ς προσφέρει επίσης μερικές έξυπνες αφορμές για αστεία, όπως μια επίσκεψη στο factory του Αντι Γουόρχολ, όπου τίποτα δεν είναι όπως το ξέρετε ή ένα action φινάλε σε μια από τις σημαδιακές στιγμές της σύγχρονης ιστορίας.
Βεβαίως δέκα χρόνια μετά και με τα πάντα από τους ηθοποιούς που υποδύονται του ήρωες μέχρι τον κόσμο γύρω μας να είναι διαφορετικοί, δεν μπορείς να μην νιώσεις ότι η όλη η ιδέα των «Men in Black», είναι λιγάκι... ρετρό από την φύση της και η αλήθεια είναι πως η αίσθηση που παίρνεις από το φιλμ είναι πως η επιθυμίας όλων να το γυρίσουν είναι αναμφίβολα πολύ μεγαλύτερη από την ανάγκη να γίνει μια τρίτη ταινία.
Τα πάντα αν και χαριτωμένα μοιάζουν τόσο μηχανικά όσο και ο τρόπος με τον οποίο ο πράκτορας Τζέι επιδεικνύει το μπλε του φως στους αυτόπτες μάρτυρες περιστατικών με εξωγήινους για να τους κάνει να ξεχάσουν ότι είδαν. Με απόλυτη αίσθηση του καθήκοντος αλλά και με την κούραση και την έλλειψη ενθουσιασμού της επανάληψης.
