Τόσο μεγάλη επιτυχία στο ισπανικό box office είχε το «Ερωτας αλά Ισπανικά» που παραγωγοί και σκηνοθέτης έσπευσαν να της δώσουν συνέχεια, στο σίκουελ που καταπιάνεται αυτή τη φορά με τη σάτιρα όχι των Βάσκων, αλλά των Καταλανών και των δικών τους προθέσεων αυτοδιάθεσης. Εξίσου μεγάλη εισπρακτική επιτυχία στην Ισπανία κι η δεύτερη ταινία, εξίσου ανέπαφη με το κοινό εκτός ιβηρικής χερσονήσου.
Η όμορφη Αμάγια έχει πια ξεπεράσει τον Ανδαλουσιανό Ράφα κι έχει ερωτευτεί έναν Καταλανό. Ο Βάσκος μπαμπάς της, ο Κόλντο, απελπισμένος, θα προσπαθήσει ν' ανατρέψει αυτήν την τραγωδία και για να το καταφέρει, δε θα διστάσει να ζητήσει τη βοήθεια κι αυτού ακόμα, του μισητού ως τώρα, Ράφα.
Πόσο θα διασκέδαζε το διεθνές κοινό με μια ταινία για, φερ' ειπείν, τους Λαρισαίους; Οσο με το «Λάρισα Εμπιστευτικό», δηλαδή καθόλου.
Γιατί εκτός από την τοπικιστική σάτιρα, την κοροϊδία των προφορών, των διαφορετικών ηθών και ιδιοσυγκρασιών που συνθέτουν την ισπανική κοινωνία, τι άλλο μένει στο φιλμ του Εμίλιο Μαρτίνεθ-Λάθαρο; Μια χοντροκομμένη κωμωδία γεμάτη αναμενόμενες «ανατροπές» και μια προβλέψιμη έκβαση. Ενα σενάριο που στέκεται πολλά σκαλοπάτια χαμηλότερα από έναν Αλέκο Σακελλάριο σε έμπνευση, με προσιτή, χαρούμενη, πολύχρωμη αισθητική και ήρωες που θα συναντήσεις στην παρακάτω γωνία – και θα στρίψεις για ν’ αποφύγεις την ισοπεδωτική, λαϊκίστικη, συντηρητική φλυαρία τους.
