Στα μέσα του 18ου αιώνα, η έφηβη βρετανίδα Καρολίνα παντρεύτηκε τον Κρίστιαν, γνωστό και ως «τρελό βασιλιά» κι έγινε η βασίλισσα της Δανίας. Οσο στην υπόλοιπη Ευρώπη ο Διαφωτισμός κέρδιζε έδαφος, η Καρολίνα κι ο γιατρός του βασιλιά, ο Γερμανός Γιόχαν Στρούσε, ερωτεύτηκαν παράφορα και μαζί, με τον Στρούσε ν’ αναλαμβάνει όλο και σημαντικότερα αξιώματα στην Αυλή, προσπάθησαν να φέρουν τη φιλοσοφία του Ρουσό, τη δικαιοσύνη και την ισότητα στο λαό της Δανίας.
Για μια ταινία εποχής, που ως επί το πλείστον εκτυλίσσεται σε δωμάτια με βαριά την αίσθηση της παρηκμασμένης αριστοκρατίας και όπου οι διάλογοι είναι τόσο σφιγμένοι όσο ο πιο σκληρός κορσές, το φιλμ καταφέρνει να διεισδύσει στις προσωπικότητες των ηρώων και να τους παρουσιάσει ολοζώντανους, παλλόμενους και πολύ πιο σύγχρονους από τα γραφικά κοστούμια τους.
Το τρίγωνο εξουσίας και έρωτα μεταξύ του αλλοπαρμένου βασιλιά Κρίστιαν (ο οποίος πιθανότατα έπασχε από σχιζοφρένεια, αλλά ο παραδοσιακός θεράπων ιατρός του απέδιδε τα ξεσπάσματά του σε υπερβολική αυτοϊκανοποίηση!), ενός παιδιού χαμένου στις παρορμήσεις και τις επιθυμίες του, της αθώας βασίλισσας που βρίσκεται εγκλωβισμένη σ’ έναν αποτυχημένο γάμο και σε μια Αυλή που τη θεωρεί ανεπιθύμητη κι ενός φωτισμένου, ριψοκίνδυνου αλλά και φιλόδοξου επαναστάτη δημιουργεί σασπένς σε μια ιστορία αληθινή αλλά λίγο γνωστή.
Ο Μίκελ Μπόε Φέλσγκααρντ υποδύεται τον Κρίστιαν με τόνους καρικατούρας και υστερίας που τείνουν προς το γελοίο, αντί να σχηματίσουν μια υποτιμημένη, τραγική προσωπικότητα. Αντίθετα, η χημεία ανάμεσα στην Αλίσια Βικάντερ (την Κίτι της «Αννα Καρένινα») και τον πάντα ακαταμάχητο (υποκριτικά και… αισθητικά!) Μαντς Μίκελσεν γεμίζει με αισθησιασμό το κάθε κοινό τους πλάνο και πείθει για την ύπαρξη δυο ανθρώπων που μαζί προσπάθησαν ν’ αλλάξουν τον κόσμο, για να βρουν μέσα του ένα κομμάτι ευτυχίας.
Παρά τις πετυχημένες προσπάθειες του Νικολάι Αρσέλ να μεγεθύνει τα πρόσωπα και όχι την ιστορία, η μεγάλη διάρκεια της ταινίας αναλώνεται περισσότερο απ’ όσο συμφέρει το ρυθμό της σε επαναλαμβανόμενες συζητήσεις του υπουργικού συμβουλίου και την απεικόνιση των γκροτέσκων, μονοδιάστατων «κακών» οπισθοδρομικών αυλικών, ώστε ο θεατής καταλήγει ν’ αναζητά τη στιγμή που θα ξανασυναντηθούν η Καρολίνα και ο Γιόχαν για λίγη κοσμοϊστορική δράση.
