Ένα νεογέννητο μαϊμουδάκι και η μητέρα του προσπαθούν να επιβιώσουν σε μια ανταγωνιστική κοινωνική ιεραρχία από μαϊμούδες που ζουν στα ερείπια ενός αρχαίου πολιτισμού στα βάθη της ζούγκλας στην Νότια Ασία.
πορείς παρά να θαυμάσεις τις εξαιρετικές εικόνες, την επιμονή και την υπομονή που χρειάστηκαν οι δημιουργοί του φιλμ για να τις γυρίσουν, την τεχνική αρτιότητα αυτού του ντοκιμαντέρ για μια ομάδα μαϊμούδων και των διαφορετικών χαρακτήρων που προσπαθούν να επιβιώσουν ή και να μεγαλουργήσουν στα πλαίσια μιας κοινωνίας που μοιάζει αυστηρά δομημένη και απόλυτα ταξική.
Την ίδια στιγμή δεν μπορείς παρά να νιώσεις το τσίμπημα μιας επίμονης ενόχλησης στον τρόπο με τον οποίο το φιλμ αποφασιστικά, επίμονα, επενδύει τους τετράποδους ήρωες του με χαρακτηριστικά και αισθήματα, με κίνητρα και λογική που μπορεί να γεννιέται στο δικό μας μυαλό και συναίσθημα όσο βλέπουμε το φιλμ, αλλά δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι ανήκει και στις μαϊμούδες.
Ο ανθρωπομορφισμός των ζώων είναι τόσο ξεδιάντροπος και τόσο έντονος, το voice over της Τίνα Φέι τόσο καθοδηγητικό προς την δημιουργία μιας αφήγησης που θα μπορούσε να είχε βγει από μια ταινία κινουμένων σχεδίων της Disney, που το φιλμ αγγίζει περισσότερο την περιοχή μιας ταινίας μυθοπλασίας και πολύ λιγότερο αυτή ενός ντοκιμαντέρ.
Ναι το φιλμ είναι όμορφο να το βλέπεις, αλλά πιθανότατα δίνει στους θεατές στους οποίους κυρίως απευθύνεται το λάθος μήνυμα. Γιατί δυστυχώς μια μαϊμού σε ένα δάσος της Σρι Λάνκα και μια πριγκίπισσα σε μια ταινία κινουμένων σχεδίων της Disney, δεν μπορούν να έχουν το ίδιο storyline και την ίδια συναισθηματική παλέτα...
