Είναι μικρά, κίτρινα, μιλούν πάμπολες γλώσσες, όλες χάλια, είναι πολλά και αεικίνητα, ατίθασα, έχουν όλα τα λάθος κίνητρα αλλά είναι πιστά κι αγαπησιάρικα και λατρεύουν τις μπανάνες - τα Μίνιον που γνωρίσαμε στα δύο «Εγώ, ο Απαισιότατος», είναι τα πιο αξιολάτρευτα πλάσματα που επινόησε (ή μήπως ανακάλυψε;) ο κόσμος του animation, οπότε μια ταινία αφιερωμένη μόνο σ' αυτά και στην ιστορία τους, δεν μπορεί παρά να είναι απολαυστική, ακόμα κι αν το σενάριό της δεν ανταποκρίνεται στην πρωτοτυπία και την αστείρευτη ενέργεια των ηρώων της.
Για όσους δεν το γνωρίζαμε, τα Μίνιον υπάρχουν ήδη από τη δημιουργία της Γης, ζώντας ομαδικά κι αναζητώντας τον κακότερο κακό για να τον υπηρετούν. Το πρώτο μέρος της ταινίας αφηγείται την εξέλιξη του ανθρώπου μέσα από απαισιότατα πρόσωπα - σταθμούς, τα οποία τα Μίνιον, από υπερβολική χαρά και προθυμία, καταφέρνουν ανελλιπώς να καταστρέψουν, από τον Τ-Rex μέχρι τον Κόμη Δράκουλα. Αυτό είναι και το πιο αστείο και δημιουργικό κομμάτι της ταινίας, που θα μπορούσε και να επεκταθεί σε μια αυτόνομη, πανέξυπνη ταινία από μόνο του. Η υπόθεση, ωστόσο, βρίσκει τα Μίνιον στα '60ς να περνούν μέρες τεράστιας μιζέριας, γιατί δεν έχουν κακό να υπηρετούν. Ο Κέβιν με τον Στιούαρτ και τον μικρούτσικο, ακόμα, Μπομπ μαζί με το αρκουδάκι του, αποφασίζουν να αναλάβουν δράση, να ταξιδέψουν στον κόσμο και να βρουν το νέο απαισιότατο σωτήρα τους. Η διαδρομή τούς οδηγεί στο Λονδίνο των swinging sixties και στη Scarlett Overkill (Σκάρλετ Κατάστροφη) που θέλει να πάρει το στέμμα και το θρόνο της Βασίλισσας της Αγγλίας. Και στο πρόσωπό της και τις μακιαβελικές προθέσεις της, βρίσκουν την πραγματοποίηση κάθε ελπίδας τους.
Γεμάτη χαριτωμένες ανατροπές, ακόμα πιο αστείους διαλόγους (στη γλώσσα των Μίνιον φυσικά) και χρωματισμένη με το ψυχεδελικό μοτίβο της εποχής (δε λείπει ούτε καν μια εκτέλεση μουσικοχορευτικού από το «Hair»!), η ταινία δεν έχει την αχαλίνωτη φαντασία και το συναισθηματικό υπόβαθρο μιας Pixar, δε διατηρεί καν το ρυθμό και την ένταση στην περιπέτεια. Είναι όμως αστεία, γλυκιά κι απολαυστική σα μια μπανάνα για τον πεινασμένο. Ο μικρός Μπομπ ξυπνά κάθε μητρικό / πατρικό ένστικτο που τυχόν κοιμάται, η πρώτη συνάντηση με τον Γκρου ως παιδάκι στο φινάλε είναι εξαιρετική, παρότι, παραδόξως, κλείνει τη σεναριακή πόρτα σ' ένα πιθανό σίκουελ των Μίνιον. Η ταινία προβάλλεται μεταγλωττισμένη σε 3D, ωστόσο οι μεγαλύτεροι ας προτιμήσουν την πρωτότυπη, υποτιτλισμένη βερσιόν για να ευχαριστηθούν υπερβατικές φωνητικές ερμηνείες.
