Με τους χολιγουντιανους σταρ να έλκονται από τις βιογραφίες και τις αληθινές ιστορίες υπαρκτών προσώπων πιο έντονα απ΄ όσο οι αρκούδες από το μέλι, ο Τζόνι Ντεπ πρωταγωνιστεί στο «Minamata» του Αντριου Λέβιτας, στον ρόλο του θρυλικού φωτορεπόρτερ του LIFE, Γιουτζίν Σμιθ. Εχοντας συλλάβει την φρίκη του Β Παγκοσμίου Πολέμου στα μέτωπα των μαχών του Ειρηνικού, το 1971 ο Σμιθ στοιχειώνεται ακόμη από εκείνες τις εικόνες και η καριέρα αλλά και η ζωή του μοιάζει να βρίσκεται σε τέλμα.
Μέχρι την στιγμή που μαθαίνει για την «ασθένεια της Μιναμάτα», ένα νευρολογικό σύνδρομο που οφειλόταν στην σταθερή δηλητηρίαση των νερών μιας παραθαλασσιας γιαπωνέζικης πόλη από τα απόβλητα ενός εργοστασίου χημικών, και πείθει το περιοδικό LIFE να χρηματοδοτήσει μια αποστολή για να τις καταγράψει. Ο Σμιθ θα ζούσε δυο χρόνια κοντά στους κατοίκους καταγράφοντας τον αγώνα τους εναντίον του εργοστασίου και την διεκδίκηση αποζημιώσεων, θα γινόταν στόχος μιας επίθεσης που παρ΄ολίγον να του στερήσει τη ζωή και θα έβγαζε εκεί μια από τις συγκλονιστικότερες φωτογραφίες ρεπορτάζ που τραβήχτηκαν ποτέ, την «Η Τομόκο Ουεμούρα στο Μπάνιο της».
Ο Αντριου Λέβιτας (φωτογράφος, γλύπτης, ζωγράφος, ηθοποιός, παραγωγός και σκηνοθέτης μιας ακόμη ταινίας του «Lullaby»), καταγράφει την ιστορία του Σμιθ στην Μιναμάτα μετρημένα αλλά κι απολύτως συμβατικά, μέσα από ένα σενάριο που ενώνει τις τελείες της αφήγησης σχεδόν μηχανικά και δίχως να σου επιτρέπει να αντιληφθείς για παράδειγμα, την πάροδο του χρόνου ή την συναισθηματική διαδρομή των πρωταγωνιστών.
Ο διευθυντής φωτογραφίας Μπενουά Ντελόμ προσθέτει στην ταινία μια ενδιαφέρουσα φωτογραφική παλέτα που όμως δεν μοιάζει να έχει μια συνέπεια στην διάρκειά της, ενώ η εξαιρετική (από μόνη της) μουσική του Ρουίτσι Σακαμότο χρησιμοποιείται με πολύ πιο προφανή τρόπο απ΄όσο θα της άξιζε ως εργαλείο καθοδήγησης της συναισθηματικής κατάστασης του θεατή, η οποία όμως παρά τις προσπάθειες της ταινίας παραμένει σχεδόν σταθερά στο ίδιο επίπεδο.
Οσο για τον Τζόνι Ντεπ, βρίσκεται ευτυχώς μακριά από τις μανιέρες που έκαναν τις πρόσφατες ερμηνείες του να δείχνουν αφόρητες, αλλά δεν κατορθώνει ποτέ να δώσει στον χαρακτήρα του το ειδικό βάρος ή το συναισθηματικό βάθος που θα του άξιζε. Τουλάχιστον στo «Minamata», μας θυμίζει ότι εκτός από χολιγουντιανός σταρ είναι και ηθοποιός. Ελπίζουμε την επόμενη φορά να μας δείξει ότι είναι και καλός ηθοποιός.
