Ο Πιερ ζει μια όμορφη ζωή: είναι παντρεμένος 15 χρόνια, πιστός στη γυναίκα του, ευτυχής πατέρας δυο παιδιών, επιτυχημένος δικηγόρος, τακτοποιημένος και δημιουργικός. Ολα αυτά θ’ αλλάξουν όταν θα συνεντήσει την Ελζά, μια χωρισμένη συγγραφέα, επίσης μητέρα, που θα του κόψει την ανάσα. Κανείς απ’ τους δυο δεν είναι έτοιμος να κάνει το μεγάλο βήμα για μια (απαγορευμένη) σχέση. Αλλά ούτε και να εγκαταλείψει. Δεν ανταλλάσσουν τηλέφωνα, αφήνουν το μέλλον στη μοίρα και φαντασιώνονται αδιάκοπα: τι θα συνέβαινε «αν…»;
Η Λίζα Αζουέλος, εκπρόσωπος του νέου, «ανάλαφρου», γυναικείου γαλλικού σινεμά (τι φρικτός χαρακτηρισμός), γράφει και σκηνοθετεί μια ρομαντική δραμεντί, βγαλμένη από την πληθωρικότητα των ‘80s. Οσο η κάμερα στριφογυρίζει, είτε πανηγυρικά είτε δραματικά, τα ηλιοβασιλέματα… βασιλεύουν, τα split screens αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο, τα νυχτερινά φώτα γίνονται πυροτεχνήματα, οι παρισινοί δρόμοι γεμίζουν κίνηση και κόσμο αλλά για τον κάθε ήρωα υπάρχει μόνο ο άλλος μέσα στο πλήθος, οι ερωτικές επιστολές (ηλεκτρονικές και real thing) δίνουν και παίρνουν, το soundtrack αντλεί από τις «χρυσές επιτυχίες» των τελευταίων δεκαετιών κι όλα είναι εκπληκτικά συντονισμένα και περιποιημένα, όμορφα και γυαλιστερά. Και σέξι. Και εύπορα και στιλάτα.
Κάπου ανάμεσα στο «Sliding Doors» και τον Χριστόφορο Παπακαλιάτη, η Αζουέλος εικονογραφεί ακομπλεξάριστα τη ροζ γυναικεία επιθυμία, που παραμένει στο μυαλό και δεν περνά στην πράξη. Η Σοφί Μαρσό, στα 48 της, είναι, ακόμα περισσότερο κι από παλιότερα, μια ζουμερή καλλονή, ο Φρανσουά Κλουζέ είναι αρρενωπός, γοητευτικός και φορά και Terre d'Hermès. Το σενάριο παραδίδεται πρόθυμα στα κλισέ, αλλά με χιούμορ και κέφι, με αποτέλεσμα η «Συνάντηση» ν’ αποτελεί ένα ιδανικό κινηματογραφικό ταξίδι ανεμελιάς, πρόσφορο για βιωματικές αναφορές. Αρκεί, όπως κι οι ήρωες, οι θεατές να μην μπερδέψουν τη φαντασία με την πραγματικότητα.
