Ο Πρόεδρος της Αμερικής εκβιάζει τον Ματσέτε να αναλάβει μία αποστολή αδύνατη για οποιονδήποτε άλλο θνητό: πρέπει να επιστρέψει στο Μεξικό, να εντοπίσει και να εξολοθρεύσει έναν παρανοϊκό εκατομμυριούχο έμπορο όπλων, ο οποίος έχει στραμμένους πυραύλους προς τον Λευκό Οίκο και απειλεί με Γ' Παγκόσμιο Πόλεμο. Στην πορεία του ο Ματσέτε θα συναντήσει μία ανθολογία χαρακτήρων: undercover εστεμμένες βασίλισσες της ομορφιάς, πόρνες με θανάσιμα εκρηκτικό μπούστο, χαμαιλέοντες εκτελεστές, αλλά και τους παλιούς του συντρόφους. Αλλοι θα τον βοηθήσουν, άλλοι θα επιχειρήσουν να τον σαμποτάρουν. Εκείνος πρέπει να σταθεί άξιος, με... το σπαθί του!
Το 2010, η πρώτη «Machete» ταινία πήρε μία έξυπνη ιδέα, την ασύλληπτη, cult φάτσα του Ντάνι Τρέχο και μία πλειάδα διάσημων πρωταγωνιστών σε cameo εμφανίσεις, και την εξέλιξε σε camp επιτυχία. Το sequel όμως μοιάζει με ένα κάποτε ξεκαρδιστικό αστείο, που πλέον το έχεις ακούσει ξανά και ξανά και ξανά. Σαν ένα inside joke που έχει σταματήσει να αφορά μόνο όσους το καταλαβαίνουν, αλλά εξηγεί με αγωνία συνεχώς τον εαυτό του. Σαν μία ξεχειλωμένη μικρού μήκους ταινία, που χάνει τη φρεσκάδα και τη δύναμή της, από την εμμονή να πλασαριστεί ως μεγάλου.
Δεν είναι ότι ο Ροντρίγκεζ δε γνωρίζει το αντικείμενό του. Με την εξαίρεση του Ταραντίνο, κανείς άλλος σύγχρονος σκηνοθέτης δεν έχει την ικανότητα να βγάλει διαμάντι, από b movie άνθρακες - ανακατεύοντας παράλογη δράση, χάρτινα σκηνικά, ημίγυμνα κορίτσια και ηλεκτρισμένες 70ς μουσικές με μπόλικες δόσεις στιλιζαρισμένης κινηματογράφησης, Grindhouse αναφορές, ατάκες και αυτοσαρκασμό.
Ο Πρόεδρος της Αμερικής εκβιάζει τον Ματσέτε να αναλάβει μία αποστολή αδύνατη για οποιονδήποτε άλλο θνητό: πρέπει να επιστρέψει στο Μεξικό, να εντοπίσει και να εξολοθρεύσει έναν παρανοϊκό εκατομμυριούχο έμπορο όπλων, ο οποίος έχει στραμμένους πυραύλους προς τον Λευκό Οίκο και απειλεί με Γ' Παγκόσμιο Πόλεμο. Στην πορεία του ο Ματσέτε θα συναντήσει μία ανθολογία χαρακτήρων: undercover εστεμμένες βασίλισσες της ομορφιάς, πόρνες με θανάσιμα εκρηκτικό μπούστο, χαμαιλέοντες εκτελεστές, αλλά και τους παλιούς του συντρόφους. Αλλοι θα τον βοηθήσουν, άλλοι θα επιχειρήσουν να τον σαμποτάρουν. Εκείνος πρέπει να σταθεί άξιος, με... το σπαθί του!
Το 2010, η πρώτη «Machete» ταινία πήρε μία έξυπνη ιδέα, την ασύλληπτη, cult φάτσα του Ντάνι Τρέχο και μία πλειάδα διάσημων πρωταγωνιστών σε cameo εμφανίσεις, και την εξέλιξε σε camp επιτυχία. Το sequel όμως μοιάζει με ένα κάποτε ξεκαρδιστικό αστείο, που πλέον το έχεις ακούσει ξανά και ξανά και ξανά. Σαν ένα inside joke που έχει σταματήσει να αφορά μόνο όσους το καταλαβαίνουν, αλλά εξηγεί με αγωνία συνεχώς τον εαυτό του. Σαν μία ξεχειλωμένη μικρού μήκους ταινία, που χάνει τη φρεσκάδα και τη δύναμή της, από την εμμονή να πλασαριστεί ως μεγάλου.
Δεν είναι ότι ο Ροντρίγκεζ δε γνωρίζει το αντικείμενό του. Με την εξαίρεση του Ταραντίνο, κανείς άλλος σύγχρονος σκηνοθέτης δεν έχει την ικανότητα να βγάλει διαμάντι, από b movie άνθρακες - ανακατεύοντας παράλογη δράση, χάρτινα σκηνικά, ημίγυμνα κορίτσια και ηλεκτρισμένες 70ς μουσικές με μπόλικες δόσεις στιλιζαρισμένης κινηματογράφησης, Grindhouse αναφορές, ατάκες και αυτοσαρκασμό.
Φαίνεται όμως ότι ακόμα και στα πιο bad movies we love το σενάριο δεν είναι αμελητέα ποσότητα. Οσους σταρ και να επιστρατεύσεις για cult εμφανίσεις (εδώ ο Ροντρίγκεζ, σ' ένα κλείσιμο ματιού, δίνει τη σκηνή και στους δύο έκπτωτους του Χόλιγουντ, τον Μάρτιν Σιν και τον Μελ Γκίμπσον), όσες ιδέες κι αν έχεις για ευφάνταστους αποκεφαλισμούς, όσες υποκλίσεις στο Star Wars, όσες ατάκες βρώμικου χιούμορ - κάτι πρέπει τελικά να τα δένει όλα αυτά, με ενέργεια, ρυθμό και στόχο. Διαφορετικά, μοιάζουν με συρραφή από κιτς σκηνές που επαναλαμβάνονται, καμμένες ατάκες και κακές καρικατουρίστικες ερμηνείες από τα λαμπερά παιδιά της βιομηχανίας που θέλουν να αποδείξουν ότι είναι και αστεία.
Υπάρχουν στιγμές στην ταινία που διασκεδάζεις, υπάρχουν πλάνα που αποδεικνύουν ότι ο Ροντρίγκεζ αγαπά σχεδόν συγκινητικά την τρασαδούρα του genre με το οποίο μεγάλωσε. Ομως δεν φτάνουν. Χάνονται σε μία φλύαρη υπερβολή ασυνάρτητου και «παλιού» χαβαλέ. Μακάρι να είχε πέσει γενναίο «ματσέτε» στο μοντάζ. Γιατί έτσι... Machete (over)kills.
