Η αλήθεια είναι πως στις ταινίες της Pixar τίποτα δεν είναι όπως πραγματικά φαίνεται. Κάποιος θα χρειαστεί να κοιτάξει προσεκτικά κάτω από την επιφάνεια για να αντιληφθεί το μεγαλείο των ταινιών της, την πολυπλοκότητα των χαρακτήρων της, τις υπαρξιακές αναζητήσεις των ιστοριών της, το αδιαπραγμάτευτο δέος του animation της, αλλά, κυρίως, την ψυχή εκείνη που κάνει σε κάθε ταινία της να αναβλύζουν αβίαστα τα συναισθήματα.

Μερικές φορές όμως χρειάζεται κάποιος να κάνει ένα βήμα πίσω, να πάρει μια ανάσα, και απλώς να απολαύσει την εμπειρία. Η νέα ταινία του στούντιο, «Λούκα», μπορεί να μην είναι γεμάτη από τα πολύπλοκα νοήματα της ζωής, έντονα συναισθήματα και πρωτοποριακό animation (τουλάχιστον όχι στη λογική του «Soul»), αλλά καταφέρνει να ξυπνήσει όλες τις αισθήσεις, να μας κάνει να αναπνεύσουμε όλες τις μυρωδιές του καλοκαιριού και φέρνει μαζί της εκείνη τη νοσταλγία μιας εποχής που τα πάντα ήταν πιο απλά, οι φίλοι μας ήταν όλη μας η ζωή και τα όνειρά μας κρύβονταν μέσα σε μια κουταλιά ενός παγωτού gelato.

Ο σκηνοθέτης Ενρίκο Κασαρόζα, ο οποίος κέρδισε το Οσκαρ Καλύτερης Ταινίας Μικρού Μήκους με το «La Luna» το 2012 (που έπαιζε μαζί με το «Brave»), εδώ πλέκει το δικό του παραμύθι μιας δυνατής φιλίας, εμπνευσμένο από τα δικά του παιδικά καλοκαίρια στην Ιταλική Ριβιέρα με φόντο µια πανέµορφη παραθαλάσσια πόλη, με ένα αγόρι να περνά το καλοκαίρι που θ' αλλάξει τη ζωή του µε µπόλικο φρέσκο παγωτό, µακαρόνια και ατελείωτες βόλτες µε βέσπα. Ο Λούκα µοιράζεται αυτές τις περιπέτειες µε τον νέο του φίλο, τον Αλµπέρτο, αλλά η καλοπέρασή τους απειλείται από ένα καλά κρυµµένο µυστικό: είναι και οι δύο τέρατα της θάλασσας και έρχονται από έναν άλλο κόσµο, κάτω από την επιφάνεια του νερού. Οταν βγαίνουν στην επιφάνεια της θάλασσας γίνονται αγόρια, αλλά κάθε φορά που τους αγγίζει νερό μεταμορφώνονται σε τέρατα. Και οι ντόπιοι στο παραθαλλάσιο Πορτορόσο δεν μισούν τίποτα περισσότερο από τα θαλάσσια τέρατα...

Στην πιο συγκρατημένη - πες το και κλασική - σεναριακά ταινία της Pixar μέχρι σήμερα, ο Κασαρόζα δεν χρειάζεται να ρισκάρει πολύ για να πει μια αρκετά προσωπική ιστορία για την φιλία δυο αγοριών που το όνειρό τους είναι απλώς να πάρουν μια βέσπα και να ταξιδέψουν μαζί τον κόσμο. Υπάρχει μια υπέροχη απλότητα στο σενάριο της ταινίας η οποία βγάζει τους ήρωές της μακριά από μεγάλους κινδύνους ή από υπερβολικά φορτισμένες στιγμές που θα σε κάνουν να συγκινηθείς σε σημείο δακρύων. Αυτή είναι μια γνώριμη ιστορία ενηλικίωσης, με όλες τις γλυκόπικρές της στιγμές, με σύμβολα που ψυχαναλυτικά ορίζουν το πέρασμα στη σεξουαλική εφηβεία, χωρίς ιδιαίτερες εκπλήξεις ή ανατροπές, που παρόλ' αυτά όμως μοιάζει τόσο ανατριχιαστικά οικεία.

Ναι, υπάρχει δράση, όπως άλλωστε σε κάθε καλοκαιρινή περιπέτεια με τους παιδικούς σου φίλους, αλλά η ταινία δεν επικεντρώνει το ενδιαφέρον της εκεί. Το φόκους είναι στη φιλία του Λούκα με τον Αλμπέρτο, οι οποίοι γίνονται κολλητοί με την πρώτη χειραψία, συμπληρώνουν ο ένας τον άλλον με έναν τρόπο που μόνο δυο πραγματικοί φίλοι μπορούν, ο καθένας με τα δικά του προτερήματα και ανασφάλειες, βοηθώντας ο ένας τον άλλον να γνωρίσουν καλύτερα τνο ίδιο τους τον εαυτό, ενώ η γνωριμία τους με την ατίθαση, διαφορετική κι αυτή λόγω του χωρισμού των γονιών της και τον ιδρώτα στις μασχάλες της, Τζούλια, θα τους δείξει τα άστρα και έναν κόσμο μεγαλύτερο από εκείνον που ξέρουν, μαζί και την δύναμη να τον εξερευνήσουν. Ο Κασαρόζα σε βάζει μέσα στην παρέα των τριών παιδιών από το πρώτο κιόλας λεπτό και σε κάνει έναν με αυτούς, ώστε μέχρι το τέλος να αναγνωρίσεις κάτι από εκείνα τα δικά σου παιδικά καλοκαίρια, όταν τα μετρούσαμε με παγωτά και μπάνια και εκείνες τις φιλίες που τα σημάδεψαν.

Το «Λούκα» δεν είναι σίγουρα η πιο φιλόδοξη ταινία της Pixar, αλλά η γλυκιά παιδική αφέλεια που επικρατεί σε όλη τη διάρκειά της, η απλότητα και η διαυγής ομορφιά της, σε κάνουν να την ερωτευτείς σχεδόν αμέσως. Αν και οι επιρροές του Κασαρόζα από κλασικές ιταλικές ταινίες όπως του Φεντερίκο Φελίνι και του Λουκίνο Βισκόντι είναι αρκετά εμφανείς, η απαράμιλλή αισθητική και ψυχή των ταινιών του Χαγιάο Μιγιαζάκι είναι εκείνη που δεσπόζει στον πυρήνα της. Και είναι ακριβώς αυτή η μείξη που δίνουν στο «Λούκα» τα φτερά για να πετάξει. Η μεγάλη του καρδιά και η παιδική του ζωντάνια είναι ένα αληθινό γράμμα αγάπης για εκείνες τις παιδικές φιλίες που μας πήραν από το χέρι, μας έβγαλαν από το ερημονήσι και γέμισαν με χρώμα και όνειρα την ζωή μας.

Τόσο απλά. Τόσο σημαντικά.