Η Σάρλοτ Κούπερ έχει μια μόνο ευχή για τον φετινό χειμώνα… να καταφέρει να δημιουργήσει την ανάμνηση μια τέλειας εορταστικής περιόδου για τα μέλη της αλλοπρόσαλλης οικογένειάς της. Ομως, το να συγκεντρώσει κανείς τέσσερις γενιές της οικογένειας Κούπερ κάτω από μια κοινή στέγη και χωρίς παρατράγουδα, δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση - ειδικά από τη στιγμή που η πρόβλεψη δίνει για φέτος μπόλικο χιόνι και παρουσία απρόβλεπτων επισκεπτών! Θα λειτουργήσει άραγε το περίφημο Πνεύμα των Χριστουγέννων, προκειμένου να καταφέρουν οι Κούπερ να περάσουν τις γιορτές μονοιασμένοι κι αγαπημένοι; Οι πρώτες ενδείξεις είναι μάλλον αποθαρρυντικές…
Αλλη μια δυσλειτουργική οικογένεια, άλλη μια αφορμή για χριστουγεννιάτικη ταινία. Αλλά από την πρώτη στιγμή ως την τελευταία, το νέο φιλμ της Τζέσι Νέλσον, 14 χρόνια μετά το υπέροχο «Το Ονομά μου Είναι Σαμ», μοιάζει τόσο ψεύτικο, τόσο αφελές και τόσο γλυκανάλατο κάτω από το φανταχτερό χριστουγεννιάτικό περιτύλιγμά του που το κάνει, αρκετά στιγμές, να μοιάζει ανυπόφορο.
Και ίσως αυτό να ήταν διασκεδαστικό, ως έναν βαθμό, αν η ταινία δεν έμοιαζε να ασφυκτιά καθώς η Νέλσον προσπαθεί, μάταια ίσως, να χωρέσει όσο το δυνατόν περισσότερους προβληματικούς χαρακτήρες μπορεί σε μια ταινία. Ολοι έχουν να πουν τις δικές τους ιστορίες. Ολοι τους έχουν κάποιο ψυχολογικό πρόβλημα να αντιμετωπίσουν και να λύσουν, ακόμη και το σκυλί της οικογένειας το οποίο – big spoiler – διηγείται την ιστορία με την φωνή του Στιβ Μάρτιν.
Ομως όλοι τους δεν φαίνεται να είναι αρκετά «πειραγμένοι» έτσι ώστε να δημιουργηθεί τουλάχιστον ένα ενδιαφέρον δράμα ή, έστω, κάποια κωμικοτραγική κατάσταση μεταξύ τους, αλλά φτάνουν στο σημείο να είναι τόσο ανυπόφοροι που να μην μπορείς να βρεθείς ούτε ένα λεπτό στο ίδιο δωμάτιο μαζί τους.
Και έτσι, σχεδόν με αρκετή ευκολία, το ένα κλισέ διαδέχεται το άλλο καθώς η ταινία παραπαίει ανάμεσα στο δράμα και στην κωμωδία με τους διαλόγους να φτάνουν στο σημείο της ακατάσχετης μεμψιμοιρίας. Ακόμα και οι στιγμές κωμωδίας μοιάζουν τόσο άβολα βγαλμένες, καθώς το χιούμορ του γρήγορα ξεφουσκώνει από τα αδιάφορα αστεία που φτάνουν στο σημείο να φαίνονται χειρότερα και από τα αλλοπρόσαλλα αστεία κάποιου μεθυσμένου συγγενή στο χριστουγεννιάτικο τραπέζι.
Υπάρχουν όμως κάποιες μικρές αναλαμπές χριστουγεννιάτικης αγαλλίασης και σεναριακής ευφυίας, αλλά χάνονται γρήγορα κάτω από μια χιονοστιβάδα της κοινότυπης δραμεντί η οποία μοιάζει σε τηλεοπτική παραγωγή και θα προβάλλονταν σε κάποιο κανάλι ανήμερα τα Χριστούγεννα. Και η Νέλσον μπορεί να μην νοιάζεται τόσο πολύ για την κοινοτυπία, και ίσως να ήθελε να σκηνοθετήσει μια ταινία που κάθε χαρακτήρας της να θυμίζει, έστω και ελάχιστα, κάποιον δικό μας συγγενή και να μας θυμίσει πως αυτές τις μέρες η οικογένεια είναι το παν. Ακόμα και έτσι όμως τους λείπει η εκκεντρικότητα και η δόση ιδιοτροπίας που ακόμη και το λαμπερό, κατά τα άλλα, καστ δεν φαίνεται να ενδιαφέρεται να προσεγγίσει.
Τελικά καλύτερα θα περάσεις στο δικό σου χριστουγεννιάτικο οικογενειακό τραπέζι.
